Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik een nawoord schrijf, simpelweg omdat ik voorheen nooit zo ver ben gekomen met een verhaal. Ik heb er een halfjaar over gedaan om dit boek te schrijven; al die melancholische schrijfuurtjes bij valavond hebben dan toch iets opgeleverd. Man, wat was me dat voor een emotionele rollercoaster.

Het idee ontstond in het vroege najaar van 2016; ik geloof dat school nog maar net was begonnen. Of misschien was het zelfs nog vakantie. Om eerlijk te zijn weet ik het niet meer precies, maar ik herinner me wel nog erg goed de verlichting en het enthousiasme dat ik voelde toen het idee plots in me opkwam. Natuurlijk kwam het niet zomaar. Het was al rond middernacht en ik stond mijn tanden te poetsen achter de lavabo, een ideaal moment voor introspectief gedoe. Ik weet ook niet meer wat me dan ineens bij dit nogal lugubere onderwerp bracht, maar het kwam erop neer dat ik nadacht over mijn eigen begrafenis. Niet dat ik per se dood wilde. Ik vroeg me gewoon af wat andere mensen over mij zouden zeggen eens ik er niet meer zou zijn. Hoe zou ik herinnerd worden? Is dat hoe ik wíl herinnerd worden?

Toen begon ik ook na te denken over wat ikzelf zou zeggen op de begrafenis van iemand anders en al snel kwam ik tot de conclusie dat dit soort toespraken veel over iemand kunnen zeggen. Ja, ze zijn misschien hier en daar wat verbloemend en soms vergeet men wel eens de slechte zaken te vermelden, maar eigenlijk zijn ze allemaal op de een of andere manier intiem en confronterend. Al snel bedacht ik dat zulke toespraken een goede manier zouden zijn om het leven van een personage op een korte doch krachtige manier te vertellen aan de lezer en zo een verhaal te bekomen. Ik had enkel nog iets nodig dat het verhaal samenhang gaf, dat de personages aan elkaar bond. Dat is ondertussen wel duidelijk geworden, niet?

Ik heb geprobeerd om de personages zo echt mogelijk te maken. Misschien staat het feit dat ze allemaal extreem getalenteerd zijn dit een beetje in de weg en geeft dit hen zelfs iets onmenselijks, maar ik hoop dat uit het verhaal is gebleken dat ook deze mensen zich uiteindelijk door de problemen van het dagelijkse leven hebben moeten worstelen en dat ook zij het niet altijd zo goed aanpakten; het zijn mensen zoals jij en ik, elk met hun eigen problemen en hun eigen zorgen. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Het is gemakkelijk om iemand te benijden, omdat die op het eerste gezicht succesvol is en alles hem voor de wind lijkt te gaan. Niemand die zich bedenkt dat die persoon misschien ook wel erg ongelukkig is.

Het leven is soms beangstigend. Zeker als je jong bent. Je toekomst is nog een zwarte vlek en er rust er een hele verantwoordelijkheid op je, nu je weet dat je die zwarte vlek op een dag gaat moeten inkleuren. Wat als het niet lukt? Wat als het leven niet wordt zoals je het in je gedachten heb? Wat als je uiteindelijk sterft zonder iets bereikt te hebben?

Als mens zijn we allemaal op zoek naar roem en succes; we willen door iedereen geliefd zijn en het gevoel hebben dat ons leven echt zin heeft. We willen allemaal op de een of andere manier onsterfelijk zijn. De kans is echter groot dat binnen honderd jaar niemand zich nog iets van jou herinnert. Net alsof je nooit bestaan hebt! Is dat dan erg? Volgens mij maakt succes niet gelukkig. Je kan nog de grootste held ter wereld zijn of geld in overvloed hebben en je tóch doodongelukkig voelen. Zeker wanneer alles dan plots wegvalt. Het kan soms snel keren in het leven. Niets is vergankelijker dan roem. De ene dag word je op handen gedragen, de andere dag kijkt niemand nog naar je om.

Dit klinkt misschien allemaal vrij deprimerend, maar laat één ding duidelijk zijn: het is absoluut niet mijn bedoeling met dit verhaal zelfmoord te verheerlijken. Deze personages hebben ervoor gekozen, omdat zijzelf geen uitweg meer zagen en het leven voor hen geen zin meer leek te hebben. Toch is dat niet hetgeen ik wil benadrukken: er is altijd een uitweg, hoe donker en uitzichtloos het leven soms ook mag lijken. Zoals ik al zei: het kan snel keren, maar evengoed in de positieve richting! Het leven is het altijd waard om voor te vechten. Er zullen altijd mensen zijn die om je geven, die je zullen missen als je er niet meer bent. Je hoeft geen held te zijn; iedereen is het waard om te leven.

Zit je - al dan niet na het lezen van dit verhaal - met vragen over zelfmoord? Dan raad ik ten stelligste af ermee te blijven zitten. Voor de Belgen: je kan altijd de zelfmoordlijn 1813 contacteren of naar de site www.zelfmoord1813.be surfen. Nederlanders kunnen naar het nummer 0900-0113 bellen of surfen naar de site www.113.nl. Daar zullen ze je zo goed mogelijk proberen verder helpen. Natuurlijk sta ik zelf ook open voor iedereen die zijn hart bij mij wil luchten, al moet ik wel benadrukken dat ik geen expert ben. Het is en blijft een torenhoog cliché, maar ergens over praten helpt echt.

Zo, ik denk dat het stilaan tijd wordt om af te ronden. Ik wil nog even zeggen dat dit verhaal erg belangrijk voor mij is geworden; veel van mijn eigen gevoelens zijn erin verwerkt en dit heeft me geholpen om ze te verwerken. Eigenlijk heeft dit een erg therapeutische werking op mij gehad. Het was dan misschien eerder een tussendoortje in vergelijking met mijn andere projecten, maar dat neemt niet weg dat ik er hard aan gewerkt heb. Daarenboven heb ik het gevoel dat het me als schrijfster verbeterd heeft. Ik hoop dat jullie ook op de een of andere manier hebben genoten van dit verhaal en dat ik jullie niet al te hard heb gedeprimeerd, maar wat jullie ook vinden: ik ben er trots op en daar gaat niemand iets aan veranderen.

Heel erg bedankt voor het lezen, of je nu ieder hoofdstuk een reactie achterliet of een stille lezer bent. Bedankt voor alle lieve commentaar, voor de steun en voor het feit dat je bent wie je bent. Gewoon bedankt.

Sarah