Nie wytrzymałem. Zacisnąłem oczy, przygryzłem dolną wargę, odwróciłem się i ruszyłem w kierunku drzwi.

 — Gilbert...

Chyba jednak niestety nie mam mocy widzenia przez zamknięte oczy jak Feliciano...

— Boże!  — chyba słyszę głos Felka. - Nic ci nie jest?

Tak. To na pewno głos Feli.

— Dla ciebie Gilbert, skarbie.  — mówię z seksowną miną. Znaczy. Nie widzę jej, ale wiem, że taka jest. Bo w końcu to ja. Najseksowniejszy człowiek w galaktyce i niech kurczak będzie z wami.

— Ty chyba faktycznie mocno przywaliłeś głową w tą ścianę...  — Nie. Po prostu chcę ci udowodnić, że jestem lepszy pod każdym względem niż Litwa. Bo jestem. W końcu jestem klasą sam dla siebie. Nie będzie Litwin pluł nam w twarz, ni Felka nam litwinił!

  — Nic mi nie jest. — patrzę na chłopaka z zadziornyn uśmiechem.  — Więc mówisz, że się martwisz?

— Tego nie powiedziałem. —  Blondynek wzruszył ramionami. Niby obojętnie, ale jego zielone oczka wszystko mówiły. A mianowicie "Gilbert jesteś taki hot! Bierz mnie tu i teraz!". Tak. Myślę, że to odpowiednia interpretacja.

— Ale pomyślałeś~

— Nie możesz wiedzieć co myślę. — Fuknął udając obrażonego. Dla efektu nadął policzki, jak małe urocze bubu. Awww~. Nasze przyszłe dziecko na pewno będzie tak urocze jak on. I oczywiście tak niesamowite jak ja. No może trochę mniej... Ale to tylko dlatego, że mnie nikt nie przebije.

— Właśnie, że mogę.  —  Święty Doitsu! jak ja kocham się z nim droczyć!

— A to z jakiego niby powodu?

— Wiesz, ciągle siedzę ci w głowie~  — Objąłem go delikatnie w talii.

 — Jesteś idiotą.  — Mruknął z tym swoim cudownym uśmiechem.

 — Ale za to jakim zajebistym.  — I go pocałowałem. No. Prawie. Bo przerwał nam telefon.

— Nie dość, że idiota, to jeszcze niszczy chwilę.  — Mruknął pod nosem mój skarb.  — No odbierz Prusaku ten cholerny telefon!!!

 — Hallo?  — Powiedziałem odbierając. Zapomniałem spojrzeć, kto przeszkadza mi w tak cudownej chwili.

 — Wzywałeś?  — Usłyszałem twardy męski głos, którego nie rozpoznałem.

 — WTF człowieku!?  — Zapytałem mojego tajemniczego rozmówcę.  — Kim ty do cholery jesteś?

Odpowiedziała mi chwila ciszy, po której usłyszałem głębokie westchnięcie pełne załamania.

 — Twoim bratem, Gilbercie.  — Aaa to dlatego sprawiał takie mordercze wrażenie!  — Co brałeś?

 — Pewnego uroczego Polaczka, a czemu pytasz?

 — Jest tam Feliks?  — Głos w słuchawce był zaskakująco spokojny, a nawet łagodny.

 Popatrzyłem na wspomnianego blondyna pytająco. Pokręcił przecząco głową i przejechał palcem po szyi, jakby sygnalizował, że jeśli potwierdzę, źle się to dla mnie skończy.

 — A czemu pytasz?  — Myślę, że to jedna z bezpieczniejszych opcji.

 — Muszę z nim porozmawiać. 

 — To czemu do niego nie zadzwonisz?  — I w tym momencie twarz Felka przybiła piątkę z jego prawą dłonią.

 — No nie wiem. Może dlatego, że ode mnie nie odbiera?  — Spytał ironicznie młody.

 — Ach. To by miało sens.  — Spojrzałem na zielonookiego. Albo był szczęśliwy, albo załamany. Nigdy tego u niego nie rozróżniam.  — To możemy zrobić tak, że mi powiesz, a ja przekażę.

 — Gdybyśmy tak mogli, to już dawno bym ci powiedział.  — Okej. Znam mojego brata na tyle, żeby wiedzieć, że właśnie w tym momencie przeczesał z em... zachwytu nad mą inteligencją włosy. — Po prostu przekaż mu, żeby do mnie zadzwonił jak już będzie gotowy. Im szybciej tym lepiej, dla nas wszystkich.

No i się rozłączył. A ja spojrzałem pytająco na Feliksa. Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia.