- Wychodzę, mamo! – krzyknąłem do swojej rodzicielki, która aktualnie znajdowała się w kuchni.

- Gdzie idziesz, synku? – zapytała kobieta, wychodząc z kuchni. – Nie zostaniesz na obiedzie?

- Umówiłem się z kolegą. – powiedziałem, otwierając drzwi.

- Z Hoseokiem, tak?

- Umm.. Nie.. – podrapałem się po karku.

- Masz nowego kolegę?

- Można tak powiedzieć. – uśmiechnąłem się słabo.

- W takim razie miłego popołudnia, ale wróć na kolację, okej?

- Dobrze, mamo~ - zgodziłem się i wyszedłem z mieszkania.

Spokojnym krokiem ruszyłem w stronę centrum. Nie miałem zbyt daleko, dlatego nie musiałem iść na żaden przystanek z czego byłem zadowolony. Poza tym, pogoda była bardzo sprzyjająca, dlatego się zdecydowałem, że nie będę się spieszył i spacerkiem dotrę na miejsce spotkania.

Dalej nie mogłem uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Idę się spotkać na obiedzie z Min Yoongim, który do tego sam to spotkanie zaproponował. Można by powiedzieć, że nic nie zepsuje mi tego dnia!

Po kilkudziesięciu minutach siedziałem już na ławce w parku, w którym mieliśmy się spotkać. Siedziałem tak może od około 20 minut i dalej czekałem. Minęło kolejne 10.. Później 20 i powoli zaczynałem tracić wiarę. Przez głowę przeleciała mi myśl, że może on tylko tak sobie żartował z tym obiadem.

- No proszę, proszę! Park Homo Jimin! – krzyknął przechodzący obok mnie chłopak ze szkoły. – Patrzcie, on się pomalował! – zaśmiał się, a ja skuliłem się w sobie.

Wstałem z ławki i chciałem odejść, niestety drugi złapał mnie mocno za ramię i pchnął ponownie na ławkę przez co syknąłem z bólu, ponieważ się uderzyłam.

- Boli? Ojeju, przepraszam – zakpił jego towarzysz i zaczęli się ze mnie śmiać.

Byłem bliski płaczu, dlatego spuściłem głowę i słuchałem dalej rzucanych w moją stronę obelg.

Dziwak.

Pedał.

Ciota.

Homoś.

Idiota.

Męska dziwka.

Pedzio.

Kretyn.

Łajza.

- Ej, ziomek, on zaczął beczeć! – zaśmiał się ze mnie, a ja pociągnąłem nosem.

- Czy nie wyraziłem się jasno tydzień temu?

Uniosłem zamazany wzrok i popatrzyłem w bok. Znowu zostałem uratowany przez niego.

- H-hyung.. – szepnąłem.

- Yoongi, Ty serio będziesz go bronił? Przecież on jest inny. Nie zasługuje nawet na życie.

- Jedyną osobą która nie zasługuje na życie to jesteś Ty i jak się nie odpierdolisz od niego to Ci w końcu wyjebę. – powiedział nad wyraz spokojnie, ale było słychać w jego głosie nutę irytacji. – Macie trzy sekundy, żeby odejść, a jak nie to porozmawiacie z moimi pięściami.

- Dobra stary, zluzuj.

- Raz.

- Dobra, chodźmy.

- Dwa.

-Już idziemy sobie. – powiedział mój prześladowca i odszedł ze swoim kolegą.

- Przepraszam, że się spóźniłem. – usłyszałem od Yoongiego.

Jedyne na co mogłem się teraz zdobyć to przytaknięcie głową.

- Zaspałem i nie udało mi się przyjść wcześniej. – wytłumaczył.

- N-nie szkodzi – szepnąłem. – Nie musisz mi się tłumaczyć, przecież jestem nikim.

- Ej, nie mów tak. – mruknął. – Mówiłem Ci, żebyś się nie dawał tym bałwanom.

- W-wiem, ale ja nie umiem się postawić szepnąłem zażenowany.

Usłyszałem westchnięcie starszego chłopaka, przez co zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio.

- Chodźmy do knajpki na kim chi. – powiedział po chwili.

Uniosłem wzrok i popatrzyłem na chłopaka z niedowierzaniem.

- Co tak na mnie patrzysz? Umówiliśmy się przecież, chodź mochi.

***

- Hyung – zacząłem, odkładając pałeczki na bok.

- Hm? – mruknął, przeżuwając makaron.

- Mam py-pytanie.

- Nie krępuj się.

- B-Bo ja.. Umm.. Biorę udział w, yhm, konkursie.

- To fajnie, będziesz śpiewał?

- T-Tak, ale potrzebuję Twojej pomocy.

- To znaczy? Bo raczej nie jestem za bardzo utalentowany jeżeli chodzi o śpiew.

- P-po prostu potrzebuję kogoś, kto mógłby grać na jakimś instrumencie.

- Rozumiem. – przytaknął ruchem głowy.

- Czy mógłbyś grać na pianinie, kiedy będę śpiewał, hyung? – zapytałem z nadzieją w oczach.

♡♡♡

✉Polsat kochani 💕
Dawno nie robiłam Polsatu omo 😂😂