Het eten was geweldig.

Niet alleen was de kip mals. Iets wat thuis niet echt mijn moeders specialiteit was, sorry mam. Maar onopgemerkt kwam ik steeds meer over Julian te weten. Of hij het zelf wilde of niet. Zijn ouders zorgden er wel voor.

En zo zie ik graag mijn schoonouders. Tegen hun zoon gekeerd.

"Heb je ook broer of zussen?" Ed kijkt vragend mijn kant op, terwijl zijn vrouw alvast de tafel begint op te ruimen om ruimte vrij te maken voor het nagerecht.

"Ja," zucht ik dramatisch. "Lillian, ze is veertien en het is een drama met haar." Ik heb nu al besloten dat het nooit meer goed komt met dat kind, dus emotioneel bind ik me van haar af. Is net zo veilig, komt het minder hard aan.

"Zo is het met zussen," Julian besluit eindelijk voor mijn kant te kiezen.

"Vetzak," roept Scarlett zonder enige aanleiding.

"Trut," klinkt het van de overkant.

"Jongens!" Ed schudt afkeurend zijn hoofd terwijl ik rustig geniet van de sensatie. Enig, zo'n familie etentje.

"Wat? Het enige wat zij doet is mijn Netflixwachtwoord kraken en het overhoop gooien van mijn slaapkamer omdat ik haar oplader heb." Bij het woord 'haar oplader' maakt hij aanhalingstekens.

"Dat is ook mijn oplader!" Scarlett draait met haar ogen. "De volgende keer stop ik je mobiel in je reet als je nog een keer mijn oplader pakt."

Aha. Dus Julian is een bottum?

Ik knik goedkeurend.

Julian draait zijn ogen. "Nog even en ik stop die oplader van je in andere plekken waar de zon niet schijnt."

Scarlett haar gezicht vertrekt. "Vieze v-"

"Genoeg!" Ed slaat met zijn vuist op tafel, wat mijn hart lichtelijk een sprongetje doet maken. Julian en Scarlett kijken elkaar met samengeknepen ogen aan, maar het blijft stil.

"Nou. Het was een enig moment. Helaas moet ik naar huis." Ik kom overeind.

Ik heb bruisende ideeën voor het inzetten van Julian. Wellicht kan hij het nieuwe bouwproject worden van mijn zolderkamer. Zou perfect zijn. Plant ik daar een bed neer, en mag Julian daar mooi gaan klussen. Mooi uitzicht, al zeg ik het zelf.

Misschien ga ik er wel een kachel neerzetten en sluit ik alle ramen af. Volgens Piets weerbericht wordt het dan tropisch warm en is er kans op ontbloofte bovenlichamen.

Ik zie mijn kansen groeien.

"Naar huis?" Op dat moment komt de moeder van Scarlett, Ceciel, teruggelopen. "Ik heb nog chocolademouse na afloop. Of staan je ouders al voor de deur?"

"Oh nee, prank." Ik ga terug zitten en glimlach naar de fronsende vrouw. "Ik ga na het eten naar huis. Ik moet lopen, want Nate is eigenlijk mijn chauffeur maar date." En helaas te egoïstisch om mij niet mee uit te nodigen. Maar dat ter zijde.

"Oh," Ceciel glimlacht. "lopend? Ik wist niet dat je dichtbij woonde."

"Nah, ongeveer drie kilometer verderop."

Inmiddels kijkt de gehele tafel met gefronsde wenkbrauwen naar me.

"En dat wilde je gaan lopen?" Scarlett grinnikt zacht.

"Nee, ben je gek." Ceciel komt erbij zitten. Ik haal mijn schouders op. Het is niet dat ik mensen graag vraag om me naar huis te brengen. Scarlett kan ik moeilijk dwingen, aangezien ze geen auto heeft en haar fiets in de sloot ligt.. Ik wil me daar niet verder over uiten want wellicht ben ik hier verantwoordelijk voor.. Misschien moet ik mijn eigen ouders straks maar eens gaan bellen. Hopelijk haalt pap me op, want hij heeft er nooit moeite mee om langs de Mac te gaan rijden.

"Anders brengt Julian je toch zo weg, hij moet toch naar zijn werk."

Laat dat macPlannetje maar zitten. Zo te horen heeft Ceciel betere ideeën over deze avond.

Julian zijn gezicht betrekt en ik zie zelfs Scarlett haar ogen groter worden.

"Ja," ik knik. "Klinkt prima." Mijn eerste de beste date is gefixt.

Het toetje verloopt daarna goed. Julian besluit geen honger te hebben, hoogswaarschijnlijk door de spanning. En Scarlett begint opeens op wonderbaarlijke wijze over een extra fiets die ze thuis hebben liggen. Maar hallo, zie ik eruit alsof ik drie kilometer wil fietsen?

Ik ben toch zeker Epke Zonderland niet?!

"En anders blijf je slapen." Stelt Scarlett voor. Ze lijkt niet geheel comfortabel met het feit dat ik straks bij haar broer in de auto zit. Misschien is ze bang dat haar broer handtastelijk gaat doen, puur omdat ik zulke goeie pick-up lines had. En hij daar een beetje warm van is geworden.

Geeft niks. Zo zijn dates.

"Na, nee. Ik slaap liever thuis, heb beloofd me zusje voor te lezen wanneer ze naar bed gaat." Verzin ik ter plekken.

Ideale smoes.

"Heb je nog meer zusjes?" Vraagt Ed verbaast.

Ik frons. "Nee."

"Je zusje was veertien." Julian trekt een wenkbrauw op.

"Lillian heeft dyslexie. Voorlezen helpt goed."

Ed knikt goedkeurend en begint de tafel af te ruimen, terwijl Ceciel me alvast gedag zegt. Ze gaat namelijk naar haar yogaclubje.

Scarlett facepalmed zichzelf. Zelfs Julian draait zijn ogen. "Dankzij jou zit ik hiermee opgescheept," sist hij naar haar.

"Dit?" Ik frons. Sinds wanneer behoor ik onder de aanwijzendvoornaamwoorden?

"Ja, hij valt best mee." Verdedigt ze mij. Ik knik.

"Nee, hij valt niet mee trut."

Scarlett komt overeind en slaat haar armen over elkaar heen. "Weet je wat? Veel plezier met hem." En dan draait ze zich naar mij toe. "Tot morgen, Erin. ik ga slapen."

"Oke, slaaplekker." Ik steek mijn hand naar der op en laat mijn ogen dan op die van Julian rusten.

"Praat niet tegen me. Je bent vreemd." Julian staat op en loopt naar de hal. Ik hop hem achterna. Praten is niet nodig hoor, maar nu ik van 'dit' naar 'vreemd' ben gegaan, voelt dat wel als een soort van upgrate. Mij kansen liggen schoon.

Julian pakt zijn jack van de kapstok en loopt voor me de deur uit, naar de garage. De garage gaat natuurlijk met een klik op een knopje open, waar vervolgens drie auto's staan. Julian pakt de grijze en stapt in. Ik loop hem achterna en wil de deur naast hem opentrekken, maar Julian schiet opzij en duwt een knopje in.

Hij gaat me achterlaten in de garage. Of vergassen. Een van de twee.

Want ik kom die auto niet meer in.

Het raampje van de passasierstoel gaat naar benden. "Achterin," commandeert hij.

Ik draai mijn ogen. "Terwijl de stoel naast je vrij is?"

"Ik wil niet dat je iets probeert. En daarbij." Hij legt een blauwe schijf op de stoel. "Bezet. Achterin." Hij wijst met zijn duim naar de achterbank.

Primá dramaqueen.

Ik stap achterin en maak de gordel vast. Julian begint te rijden. "Dus, waar woon je."

"Hellingsweg 3 in Dalen."

"Dude?! Dat is vijf kilometer verder."

"Het is maar hoe je het bekijkt. Als je door de weilanden heen gaat is het prima een stukje korter." Ik laat me in de stoel zakken en bekijk het uitzicht wat voor ons langs schiet. Nu is het belangrijk dat ik laat zien dat ik interesse in hem toon. Wellicht had hij dat nog niet door.

"Dus," begin ik. "Heb je al een vriend?"

"What the.." Ik zie zijn ogen groter worden in de spiegel. "Nee, idioot. Ik ben geen homo."

"Oh. Panseksueel?"

"Nee. Ovenseksueel."

Ik knik. "Interessante keuze."

"Ik had je gezegd niet tegen me te praten." Julian slaat rechtsaf. We zijn nog maar een paar kilometer verwijderd van mijn straat.

"Jij begon me vragen te stellen."

"En de vragen zijn beantwoord," mompelt hij terug. "Dus kan je nu weer je mond houden? Dankje."

"Ik had nog geen ja gezegd?" Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat is het voor logica om mij al te bedanken. "Zeg, doe jij echt een studie want ik twijfel aan je interlectueelheid."

"Oké," Julian stopt de auto. "Eruit."

Ik frons. "Dit is niet waar ik woon."

"Ik weet het. Ga er maar uit."

Zijn logica wordt er zeker niet beter op, maar ik besluit op zijn aanvraag in te gaan. Ik open de deur en stap uit. Julian knikt. "Goed. Doe de deur maar dicht,"

Ik sluit de deur.

Hij opent het raampje aan zijn kant en steekt grijnzend zijn hoofd naar buiten. Ditmaal zit er een zonnebril op zijn neus gepland. Totaal onnodig, aangezien het s' nachts is. "De balle!" Roept hij.

En de auto begint te rijden.

Shit.

Ik begin er maar achter aan te rennen, terwijl Julian luid lachend achter het stuur zit. Het is een gehele tragedie, want mijn benen voelen als pudding en ik ben voor het laatst in de sportschool geweest toen mijn moeder 20 weken terug zwanger was.

En ja. Dat is redelijk een tijd terug.

Mijn ademhaling loopt op, dus ik besluit dat ik naar een andere optie over moet gaan. Mijn benen beginnen te steken en ik weet dat alleen het springen mij nog een optie kan geven.

Dus ik neem een stevige pas bij en smijt mezelf dan op de grijze cabrio. Ik hoor Julian van schik vloeken, en vervolgens besluit hij abrupt te stoppen.

Dus daar ga ik. Vliegend over de auto.

Ik moet toegeven de vlucht was leuk.

Maar de landing op mijn gezicht was persoonlijk minder.

"Uhg," kreun ik wanneer mijn gezicht contact maakt met de stenen.

"Gast?!" Julian stapt de auto uit. Mijn zicht is een beetje troebel. Julian komt meteen op me afgesteld. Zijn hoofd komt langzaam dichterbij en ik kan zijn open mond me aan zien gapen. De zonnebril die hij net ophad, is verdwenen in zijn handen. "Gaat het.. Je hele lip is kapot."

Ik leg mijn vingers tegen mijn lippen aan en voel het vocht over mijn handen spijbelen.

"Nee.. Valt mee.'

"Ik zie het," Julian begint in zijn zakken te zoeken en rijkt me een zakdoek aan. "Hier, nog niet gebruikt."

Ik duw zijn zakdoek tegen mijn lip aan, terwijl ik mijn hoofd voel bonken. "Laat me je thuis brengen," hij grijpt mijn arm beet, wat me oprecht duizend schokken door mijn lichaam laat lijden. Hij trekt me overeind en duwt me richting de auto toe. "Je wordt rood man," bevestigd hij.

Even raak ik in paniek, maar dan besef ik dat hij denkt dat het van de val komt, dus ik knik maar.

Met een bonzend hart loop ik naar de auto toe. "Mag ik nu voorin?" Mompel ik.

"Nee. Je bent nog steeds raar." Julian duikt alweer achter zijn stuur, terwijl ik achterin plaats neem. "Gaat het?" Hij draait zich om en fronst zijn wenkbrauwen. "Ik bedoel, je vloog nogal heftig over de auto heen."

"Ja. Dat gebeurt er met snelheid als je stopt. Stelling van pytagoras en zo."

Hij draait zijn ogen naar me en duwt mijn hand opzij, weg bij mijn lip. "Je lip is redelijk open." Constanteert hij.

"Kusje om het beter te maken?"

Julian draait zich om en start de auto, vol gas rijdt hij naar mijn straat.

\(^~^)/
Hoe vinden jullie dit hoofdstuk?