Als dit geen epic hoofdstuk wordt, weet ik het ook niet meer.

Thanks to my best friend HaNotSoFablous voor het brainstormen van dit hoofdstuk. Als het hoofdstuk niet leuk is, is het haar schuld.

\(^~^)/

Dantes POV

Mijn handen trillen nog na door de schokkende gebeurtenis van een half uur geleden.

Vanaf dat moment heb ik me niet verroerd. Mijn armen liggen naast mijn lichaam en mijn mond hangt een stukje open. Als iemand me nu zou vinden zouden ze denken dat ik dood ben. Alhoewel.. Mijn hart raast en ergens heb ik het gevoel dat ik moet overgeven van de adrenaline.

Dat lijken me tekenen van leven.

Ik schud haastig mijn hoofd en probeer mezelf kalm te krijgen door met mijn handen in mijn gezicht te wrijven. Het werkt niet. Daarintegen veeg ik zweet in mijn ogen. De rust is ver te zoeken in dit leven.

"Shit man," langzaam haal ik mezelf overeind. Nog nooit heb ik me zo gevoeld..

Het is prima uit te leggen als je het mij vraagt. Het voelt alsof je uren hebt lopen sporten en spierpijn hebt. Je weet niet écht zo goed of je er gelukkig van wordt of niet.

Nee. Dat is een rotvergelijking. Natuurlijk word ik niet blij van Erik.. Gatverdamme. Met zijn homospeeksel. Maar goed dat ik dat restaurant een ster heb gegeven. Hopelijk blijven mensen weg voordat ze vergiftig worden door Erik zijn Homobacterien. Dat noemen ze kruisbesmetting geloof ik..

O mijn..

Ik sta op en ren naar de badkamer. Daar vlieg ik naar binnen, kijk ik eerst of er iemand in de badkuip ligt, voor ik naar de wasbak toe ren. Ik grijp naar een shampoofles, knijp de inhoud in mijn handen en smijt het in mijn gezicht. Het begint als een gek in mijn ogen te branden en de vieze smaak verspreidt zich in mijn mond, maar het deert niet. Mijn leven staat op het spel.

Als ik gepakt ben door de homobacteriën, ben ik te laat.

En ik hoor dat die ziekte snel inwerkt.

Na een halfuur geschrobt te hebben, lig ik doelloos op de grond. Ik krijg Erik niet meer uit mijn gedachten. En ik ben bang dat ik het virus op ben gelopen..

"Komop Dante.." Mompel ik mezelf moed in. "Misschien moet je het gewoon voor de zekerheid ff checken."

Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en bel naar de kenner van dit soort zaken. Ondertussen maak ik het mezelf comfortabel op de grond door mijn armen onder mijn hoofd te vouwen. De grond voelt koud aan. Hopelijk zorgt dit ervoor dat de bacteriën sterven.

"Hé," hoor ik Julian antwoorden. "Ik ben druk man," ik hoor op de achtergrond een meisje giechelen.

"Het is belangrijk." Laat ik hem weten.

"Net als die keer toen je die Erin tegenkwam in de badkamer?"

Mijn buik begint te kriebelen bij zijn naam en zonder dat ik het opmerk, krullen mijn mondhoeken omhoog. "Hm," begin ik.

"Uh," het blijft even stil. "Kijk, ik heb echt even geen tijd.. Ik spreek je over een paar uur, oke?" Ik hoor Julian iets teruglachen en voor ik het weet duwt hij me weg.

Juist. Ik denk toch echt even dat mijn gezondheid belangrijker is dan zijn zevenhandse pisstok. Dus ik bel hem nog zo'n drie keer terug tot hij opneemt.

"Wat?" Vraagt hij. Aan zijn stem te horen zat hij al ver in het project.

"Kijk," begin ik langzaam.

Zo langzaam dat het tien seconden stil is.

"Dante, ik bel je terug oké?" En voordat Julian de kans krijgt om op te hangen, begin ik mijn hart te luchten. "Ik ben ontgroend!"

Het blijft stil aan de lijn. Ik frons, haal de telefoon van mijn oor af en bekijk of Julian heeft opgehangen. De seconden tikken door.

"Sanne, het was lachen maar ik moet even naar de badkamer. Blijkbaar is de kat jarig en zo. Liedje zingen." Julian klinkt gehaast en ik hoor wat gestommel, voor hij terug aan de lijn komt. "En dat vertel je me nu pas?!"

"Een half uur geleden kon het nog niet hoor," ik draai mijn ogen.

"En. Hoe was het?" Ik hoor gewoon dat Julian aan de andere kant van de telefoon loopt te grijnzen.

"Gewelddadig.." Ik knipper met mijn ogen en frons dan. "Ik denk dat ik ziek begin te worden.."

"Dat is goed!" Julian klinkt verwonderd. "Gast, je hebt het te pakken! Ik dacht dat dit nooit ging gebeuren. Laatst had ik het nog met je moeder erover, maar onze zorgen zijn voorbij!"

Onee. Ik word homo..

Sjiiiiiííítt mijn jongens..

"Ik moet naar een afkickkliniek." Mijn stem sterft weg en mijn ogen worden groter. "Is het een optie om euthanasie te plegen?"

"Gast! Je gaat het beleven man. Ik weet het, je bent bang om haar te verliezen en zo. Maar dat komt goed, Julian is hier om je tips te geven."

Ik haal diep adem en schud mijn hoofd. De laatste keer dat Julian tips aan mij begon te geven was het moment dat ik Erik een kopstoot gaf.. O wacht.. Nee.. Hij had me dat afgerad-

"HOE BEDOEL JE, MIJN MOEDER?!" Mijn stem slaat over. Net als mijn volledige zelfsysteem. En wellicht ook mijn afweersysteem.. Wat als ik roze een mooie kleur begin te vinden. Is het dan allemaal voorbij?

"Luister!" Julian lacht opgewonden. "Dit is wat je gaat doen. Nu je haar hebt geproeft wil je meer, en zij ook man! En daarom ga je het nu een beetje uitlokken. Laat zien dat je de ware bent voor haar."

Ik duw mijn gezicht tegen de wandtegel aan, in de hoop dat er een geheim knopje achter zit en de gehele badkamer explodeert.

"Ten eerste. De jogginsbroeken moeten eruit. Het wordt tijd dat je een echte vent wordt. Dus niet die halve dingen aan je reet."

"Maar ze zitten goed." Mompel ik tegen de muur.

"Ja, die gooien we dus vanavond op de brandstapel."

Wat doe ik met mijn leven in hemelsnaam. Dit is niet wat ik wil. Ik wil geen liefde en al helemaal geen Erik. En van mijn jogginsbroeken blijft iedereen af.

"Laten we jou op de brandstapel gooien." Grom ik.

"Dus, nette kleding. En zorg er gewoon voor dat je in het geheel netjes bent. Geen zalm op brood tijdens de pauzes. Geen uienringen. En voor je het weet ben je bij nummer twee aangekomen."

"Wat?" Ik frons mijn wenkbrauwen.

"Benen wijd, poes gespreid. Jij erin en nieuw gezin!"

...Dit is zo niet mijn intensie in dit leven.

"Hopelijk heb je geleerd van mijn levenslessen." Het blijft stil. "Ik kom morgen pas thuis. Je weet wel, nummer twee komt zo dadelijk. Dus als jij alvast voorwerk gaat doen dan hebben we het er morgenmiddag wel over, oke?"

"Zal wel." Ik hoopte dat er ergens nog een uitleg zou komen over euthenasie, maar die bleef helaas achterwegen.

Julian wenst me succes en hangt op. Ondertussen voel ik me meer dan verloren.

"Oh, Dante?"

Ceciel staat in de badkamer en kijkt me glimlachend aan. In haar handen heeft ze een stapel badhanddoeken. Ik glimlach vanaf de grond terug naar haar en steek langzaam mijn hand op.

"Gaat het goed?" Vraagt ze bezorgd.

"Ik heb een besmettelijke bacterie opgelopen. Ik denk dat ik na de dokter ga." Langzaam sta ik op.

Ceciel trekt haar wenkbrauw op. "Zal ik met je meegaan?" Vraagt ze meteen bezorgd.

Ik schud mijn hoofd. "Nee.. Ik denk niet dat hij er iets aan kan doen." Ik moet toch echt eraan geloven. Die Erik heeft me homo gemaakt. "Misschien heeft hij een verdovend middeltje.."

...

Erin pov

"Mag ik je salami proeven?" Ik steek mijn vinger uit naar Scarlett haar broodje.

Ze grijpt de vork en wijst daarmee naar mijn hand. "Nog even en je mag je eigen vlees proeven, hoe vind je die."

Vrouwen en eten. Het blijft een kwestie van overleven.

Ik glimlach naar haar, trek mijn hand terug en knik dan nog eventjes. "Geniet ervan," zeg ik met een zoet stemmetje. Dan kijk ik naar Felix zijn broodje. "Wat heb jij mee?"

Felix glimlacht naar me en laat zijn vruchtenhagelslag zien. Het is zo'n groot feest op zijn brood dat ik me er depressief van voel. "Nah, dat is ook niet echt mijn ding." Ik sla het o zo vriendelijk af.

"Niet dat je daar een hap van kreeg." Nate is ondertussen al begonnen aan zijn fruitsalade. Vast en zeker om zichzelf fit te houden.

"Ik denk dat jij de komende tijd wel wat aardiger tegen mij en mijn edele delen mag zijn. Na die trap van laatst." Ik geef hem een knipoog. Felix giechelt naast hem, die is ondertussen nog steeds blij dat Nate zich jaloers voelde. Volgens mij heeft Felix het gedeelte gemist waarin ik onvruchtbaar werd.

"Wat is er met Dante aan de hand?" Mompelt Scarlett

Haal mijn blik van Nate en Felix af en volg Scarlett haar ogen. Ze kijkt naar de kantinedeuren. Het duurt even tot ik Dante vind, maar dan ben ik ook volledig geshoqueerd van het uitzicht.

Dante staat daar. In pak.

"Wauw," mompel ik. "Gaat hij een gocheltruc doen of zo?"

Hij heeft een hoed op zijn hoofd en een stok in zijn handen. Het pak past hem precies. Het is zwart pak met een witte blouse. Maar de schoenen zijn nogal een misplaatsing. De afgestampte Nike airmax passen niet echt bij de gochelaarlook.

Maar wie weet gaat hij die wegtoveren.

"Voglensmij gochelt Dante niet echt.. Toch?" Nate klinkt ook redelijk verbaast. "Het enige wat ik hem zie doen is mensen bang maken. En eten."

"Haai Dante!" Felix springt op en schreeuwt praktisch door de gehele kantine om Dantes aandacht te krijgen. "Succes met je gocheltruc!"

Dante lijkt hem gehoort te hebben, want hij kijkt onze kant op. Zijn ogen vallen kort op die van mij voor hij zijn kin in de lucht gooit en naar ons knikt. Dan loopt hij verder.

"Is dat een hond..?!"

Mijn mond valt open wanneer een naakte poedel achter hem aanloopt.

"Sjees, dat past toch nooit in die hoed van hem." Ik ben volledig van het padje. "Die gast is aan de drugs, dit kan niet anders." Zegt Scarlett.

Dat opent mijn ogen. Ik staar naar Scarlett en knik dan. "Volgensmij is dat best een goede beredenering." Dan kijk ik naar Dante, die een tafel verderop zit. Hij heeft ondertussen de tafel opgemaakt met servetjes, een wijnglas en bestek. Bovenop zijn bord ligt een zielig in elkaar geflanst broodje.

Ik geloof mijn ogen niet wanneer Dante het broodje besnijdt met zijn mes. Met zijn vork prikt hij onhandig in het etenswaar. En dan neemt hij een hap.

"Wat gebeurt er in hemelsnaam in mijn netvlies." Scarlett schudt haar hoofd.

"Hij is aan de drugs. Ik meen het, dit is niet goed."

"Ik ga polshoogte nemen." Ik kom van mijn stoel af en knik naar mijn vrienden, voor ik naar Dante toeloop, die zijn mond loopt af te vegen aan een servetje.

"Dante?" Ik glimlach vriendelijk wanneer ik zijn tafel bereik. Misschien is dit wel mijn schuld. Ik had nooit moeten beginnen met sloop de homofoob. Die gehele jonge is gehersenspoeld. "Hallo?" Ik zwaai voor zijn hoofd. "Of moet ik meneer Dante zeggen?"

Dante kijkt mij kort aan, steekt zijn hand op en slikt zijn eten door. Drie keer. Daarna veegt hij zijn mond af. "Gegroet." Zegt hij.

Het is duidelijk. Die heeft tien kilo heroïne ingespoten ofzo.

Ik loop terug en schud mijn hoofd naar Scarlett. "Nou, dat is ook wat." Ik haal mijn schouders op. 'Die valt niet meer te redden.'

Scarlett is niet bepaald betrokken bij de zaak. Ze zit omgedraaid en blijkt met iemand anders te praten.

Prima. Dan deel ik mijn interventies wel met iemand anders. Ik kijk naar Felix en glimlach even. "Ik denk dat we binnenkort een begrafenis hebben van Dante met zijn overdosis. Ben benieuwd."

Felix zijn ogen worden groter. Hij legt zijn broodje neer. 'Waarom denk je dat?"

"Volgensmij heeft hij een overdosis. Heb je hem zien functioneren? Die denkt dat hij een of andere hoge pief is in de kantine van de Sint Benardus?!"

Felix spiekt even over mijn schouders. "Hij gaat gewoon gochelen." Stelt hij me dan gerust. "Beloofd."

Ondertussen is Scarlett omgedraaid. Naast haar staat Julian, met een blij hoofd naar Dante te kijken. Ik trek mijn ogen tot spleetjes. "Hé, hunk!" Roep ik naar hem. Ik knip met mijn vingers. "Die vriend van jou is niet helemaal lekker in zijn hoofd."

Julian kijkt me kort aan voor hij grijnst. "Die zit in een wereld die jij nooit gaat begrijpen."

Ja, vind je het gek?! Sommige mensen doen gewoon niet aan drugs.

Scarlett grijpt mijn arm beet. Ze begint zacht te proesten en schudt haar hoofd naar me. "Ik moet je wat vertellen." Ik begin bijna te denken dat Scarlett ook aan de drugs zit. Ik heb haar nog nooit gelukkig gezien. "Dante is verliefd," fluistert ze dan zacht.

Er gaat een schok door mijn lichaam. Even adem ik uit en dan probeer ik met haar mee te lachen. Al gaat dat schaapachtig. "Hoe bedoel je?"

"Hij heeft gisteren voor het eerst gezoend." Julian komt er gezellig bijzitten.

Mijn ogen worden groot wanneer hij dat zegt. "Was.. Dat zijn eerste zoen?" Dit keer begin ik ook te fluisteren. Mijn wangen beginnen te gloeien en ik heb het niet meer. Holy.. Shit..

"Ik heb hem vertelt dat hij gewoon wat.. Degelijker moest zijn voor het buitenleven. Maar dat liep volledig uit de hand." Julian grijnst. "Volgensmij is die chick echt de vrouw van zijn dromen. Ik heb hem nog nooit zo gezien."

En vervolgens zwaait Julian naar Dante, die op een klassieke manier terugknikt.

"Ja!" Scarlett grijnst en buigt zich naar me toe. "En niet doorvertellen.. Maar zijn moeder organiseert voor de familie een ontgroeningsparty."

Ik kijk naar Scarlett en probeer terug te glimlachen.

Wat.. heb ik gedaan..