Heee iedereen! Next chappie;
Fardau15 wilde een update, zag ik op mn profiel. Here u go girl

Jullie kids: geniet ervan!
Vergeet vooral niet een comment achter te laten, dat brengt me soms op ideeën!

Chaallaz
-------

"Raap me op," mompel ik lachend. Dante is ondertussen overeind gekomen, maar heeft nog altijd de tranen in zijn ogen staan. "Wat een hufter, denken dat we onze best doen." Hij kijkt tevreden naar het restaurant. Vast trots dat hij geen ene moer heeft uitgevoerd.

Ik lach zacht en haal mezelf met een zucht van de koude tegels af. "Dit was machtig," ik draai me om naar het restaurant en schud grijnzend mijn hoofd. "Dit moeten we vaker doen man," dan sla ik een high five naar Dante.

Volledig mis.

Dante doet niet mee.

"Ja, leuk geprobeerd.' Hij grijnst en draait zich vervolgens om. "Kom, ik breng je thuis."

Ik hobbel achter Dante aan. Op mijn lippen staat nog een dikke grijns over wat er net was gebeurd. Man, toch te mooi om waard te zijn.

"Ik piste bijna in m'n broek." Ik klap in mijn handen en denk aan de verhalen die Scarlett en Nate altijd met me deelden over hoe zij de raarste dingen beleefde als beste vrienden. Tot nu toe heb ik niet bepaald gekke dingen beleefd in mijn leven. Ik heb nooit echt beste vrienden gehad om zulke dingen mee te beleven.

Ja oké, die ene keer dat Dante en ik dachten dat er een moordenaar aanwezig was. Of toen hij zichzelf hees in een boxershort maat s van Scarlett..

Ik frons wanneer ik het mezelf hoor denken. Alle rare, maar geniale dingen die ik tot nu toe heb beleefd zijn met Dante.

Oké.. Nee. Met Julian heb ik ook mooie dingen beleefd.. Hij heeft me een keer aangereden.. Dat was.. Ja.

Ik staar naar Dante die stevig doorstapt naast me. Zijn wangen hebben nog altijd de rode kleur van het lachen opgenomen. Hij zag er oprecht blij uit. Hij kondigde zelfs nog aan dat hij bijna in zijn boxer zou pissen van het lachen..

"Wat loop je te grijnzen." Dante zijn ogen zijn in de mijne gericht. Ik kan het niet laten om te gaan lachen. "Dat we dit zo hebben geflikt."

Dante grinnikt. "je had die kop van die hufter moeten zien. Helemaal netjes afgewassen. Amehoela. Geef ons gewoon een biertje van het huis ofzo."

Ik knik. "Of een fristi."

"Gatver gast? Bier is zoveel beter. Voor de echte mannen onder ons." Hij knikt er vervolgens bij alsof het iets is wat zo prachtig is. Even denk ik terug aan het biertje. Ik schud mijn hoofd wanneer ik de bittere smaak weer proef. Het is een vieze, bittere smaak die ik met alle macht probeer te ontwijken.. maar..

Het bier vliegt mijn mond en neusgaten uit. Ik buig naar voren en proef de vieze, bittere smaak over mijn lippen spijbelen.

En uit mijn neusgaten stromen..

"Wow," Dante klinkt geheel verwonderd over mijn spuugtechniek. Ik kreun en begin geheel charmant mijn maaginhoud te legen waar Dante naast staat.

Dante heeft ondertussen zijn hand op mijn rug gelegd en wrijft erover. Ik ben nog steeds kotsgeluiden aan het maken tot mijn galblaas leeg is. Ik kom langzaam overeind en voel mijn hoofd lichtelijk tollen door het effect. "Wow," kreun ik.

"Gaat het?" Dante heeft een frons over zijn gezicht terwijl hij naar de grond staart. "Dat is een beste.. inhoud.." Het blijft even stil "He, is dat broccoli?"

Ik kijk naar een stukje boomvormig etenswaar. "Nee.. Dat is bloemkool.."

"Zeker?" Dante heeft een stokje gepakt en begint volledig in mijn maaginhoud te porren. "Het is groen.."

"Ik heb vanochtend zo'n smoothy gehad.." Ik staar naar het boompje wat inmiddels volledig wordt ontleed. Misschien heeft Dante wel gelijk en is het toch.. Broccoli..? "Die biersmaak is harstikke goor." Ga ik verder. "Bitter.. Gatver. Maar dat schuim ziet er altijd wel goed uit.."

Dante knikt instemmend en smijt het stokje weg in iemand zijn tuin. "Het is ook goed. Laten we het er niet over hebben voor je verder begint te spugen.."

"Je leek best gefascineerd erover." Ik geef mijn spuug een laatste blik en loop dan met hem mee.

"Woon je hier dichtbij. Dan loop ik wel mee." Dante geeft me even een blik. "En daarmee bedoel ik dat je die foto's verwijderd."

"Ik woon hier vlakbij."

"Cool," hij knikt.

"Zo'n vijf kilometer." Kondig ik aan.

Dante staart naar me en blijft midden op de stoep staan. Hij draait zich vervolgens om en loopt een tuinpad op.

"Wat doe je?" Ik frons en blijf op de stoep staan. Dante verdwijnt naar achteren. Ik loop hem achterna en frons. Wanneer ik in de tuin sta van een rijtjeshuis woning. Het is een totaal onbekende straat voor me. "Woon je hier?"

"Nee," Dante komt op zijn dooie gemak teruglopen met een fiets in zijn handen.

"Wie dan?"

"Geen idee.." Hij bijt even bedenkelijk op zijn lip en haalt vervolgens hoofdschuddend zijn schouders op, als teken dat hij het echt niet weten.

Ik ben momenteel even flabbergasted dat Dante een fiets pakt uit een wildvreemde tuin. "Maar van wie is die fiets?" Probeer ik weer.

"Ja, hallo. Ik ga geen vijf kilometer voor je lopen puur omdat ik die foto van je scherm af wil hebben. We fietsen dit wel." Hij loopt voor me uit met de fiets.

"Dus we stelen een fiets?!" Mijn stem slaat over van verwarring. Is deze gast al helemaal gek geworden?

"Dit heet lenen."

"Oja, ja. Dat voelt zoveel beter." Ik schud mijn hoofd en staar naar Dante die inmiddels al rondjes aan het rijden is op zijn fiets. Hij heeft een brede grijns op zijn gezicht en laat even zijn ogen op een van de huizen vallen. "Nummer 31. Die moet ik onthouden."

"Het was nummer 29," corrigeer ik hem vervolgens.

Dante knikt. Maakt vervolgens een rare beweging door aan het stuur te trekken en balanceert dan op zijn achterband. Ik zie hem even voor een paar seconden trots mijn kant opkijken voor de gehele fiets achterover klapt met Dante onderop.

Ja Dante, dat was zeer vermakelijk.

Ik grijns en bekijk hoe Dante de 'geleende' fiets van zich aftrapt, opstaat en een grommend geluid maakt naar het voorwerp. Ik grijns en loop op hem af. Ik raap de fiets op en grijns naar hem. "Lekker gedaan hoor machoman."

"Je mag ook naar huis lopen hoor," Dante komt overeind en grijpt de fiets beet. Ik haal mijn schouders op. "Nah, ik pas."

Dante knikt. "Oké, spring achterop." En dan begint hij te fietsen. Ik volg zijn commando en jog achter hem aan.

"Niet zo hard, wat denk je wie ik ben, Sven Kramer?" Hijg ik.

Dante kijkt even achterom. "Dat is geen hardloper. Dat is een bekende handballer." En vervolgens begint hij harder te fietsen.

Ik kreun, zet het op het rennen en begin nu echt moe te raken na 5 seconden interactie met mijn lichaam. "Stop!" Roep ik. Smekend. Bijna dood.

Dante stopt en ik klap met mijn kop tegen hem aan en vlieg op de grond. "Shit," kreun ik vermoeiend.

Dante barst in lachen uit en grijns wanneer ik overeind kom. Ik zucht en geef hem een mep op zijn rug, die hij waarschijnlijk toch niet voelt. "Ga," mompel ik. "Maar niet te hard." Dante grijnst en zet af. Hij begint te fietsen, dit keer op een slakkentempo. Ik begin opnieuw te joggen en voel mijn hart als een gek tekeer gaan. Zoveel inspanning. Zo weinig ervaring.

Ik zet af en spring achterop de bagagedrager, die met alle geweld uit elkaar schiet.

En wie vliegt daar weer door de lucht alsof het zijn hobby is? Ja, welkom. Het is Erin.

Dante ligt dit keer ook binnen de kortste keren op de grond. Hij heeft het weer op het lachen gezet. Ondanks mijn gezicht met een klap met de grond, begin ik ook zachtjes te lachen. Ik kan het niet helpen, zijn lach is te aanstekelijk. Hoe harder het lacht, hoe hoger het klinkt. Zijn ogen trekken in kleine spleetjes en zijn wangen zijn bol. Het ziet er onwijs schattig uit.

Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd.

"Dat deed echt pijn hoor," mompel ik terwijl ik grijnzend overeind kom. Dante lacht. "Ik zag je gaan," dan begint hij weer te schateren. Ik lach, pak de fiets van de grond en schud vervolgens mijn hoofd. "Dit werkt niet." Ik probeer mijn lach met moeite te verbergen. Het was niet bepaald mijn bedoeling om de avond zo gezellig te maken met Dante.

Nadat Dante zijn moment van lachen heeft gehad, komt ie overeind en pakt hij de fiets van mij over. "He, je bloedt.."

Ik frons. "Waar?"

Dantes hand rijkt uit naar mijn gezicht. Mijn hart slaat over wanneer hij zijn hand op mijn kaak laat steunen en met zijn duim over mijn lip streelt.

Mijn adem stokt.

"Het valt mee," fluistert hij.

Ik knik. Mijn hersenen werken momenteel niet mee.

"Kom, ga voorop." Stelt hij dan voor. Hij trekt zijn hand terug en knikt naar de fiets. Het duurt een paar seconden tot ik mezelf weer levend voel worden.

Ik twijfel lichtjes, maar voor ik het weet trekt hij me op de stang en begint hij te fietsen. Zonder erbij na te denken dat de stang ook zou kunnen knappen en ik dood zou kunnen zijn.

Maar nee. We gaan veilig en wel.

"Dit was de raarste date van mijn leven." Begin ik, Dante aankijkend over mijn schouders.

Dante knikt enkel met een brede grijns op zijn gezicht. Ik staar weer naar de weg en probeer niet tegen Dante aan te gaan leunen. Hij ruikt een beetje zwaar naar man, maar het ruikt raar genoeg erg goed.

Ik grijns eventjes om het idee dat Dante me nu echt naar huis brengt. We samen een onbedoelde date hebben gehad en ik me bijna de ballen uit m'n broek heb gelachen met deze gast. Wie had dat ooit kunnen geloven. Ik mag die Dante helemaal niet met zijn onhomoseksuele bedoelingen.

"Welke straat woon je?" Vraagt Dante na een tijdje.

"Owja, je fietst verkeerd." Ik grijns mijn tanden bloot wanneer ik voor me uit staar. Ik hoor Dante zachtjes vloeken, maar kan ook de grijns op zijn gezicht voor me zien..

Hij draait zich om en ik wijs hem de weg naar mijn huis toe. Dante fietst op een redelijk snel tempo, waardoor ik me af begin te vragen of hij niet op een bepaalde sport zit. Onbewust leun ik wat meer tegen hem aan. Mijn ogen voelen moe en mijn wangen branden lichtelijk door al het lachen.

Mijn lip is daarbij volledig gevoelloos.

Ik laat mijn ogen door de straat glijden. Het wordt steeds bekender en bekender voor mij. Dante stopt uiteindelijk voor mijn huis en ik voel een kleine teleurstelling door mijn lichaam stromen, wanneer ik afstap.

Even frons ik.. Waarom voel ik dit?

"Nou," zegt Dante. "Aju."

Ik draai me om en haal mijn schouders op. Voor het eerst weet ik helemaal niet wat ik terug moet zeggen tegen de jongen die ik eigenlijk nog nooit zo gemogen heb. Dante lijkt op antwoord te wachten, want hij fronst lichtelijk zijn wenkbrauwen. "En vergeet die foto niet, ik meende wat ik zei in het restaurant."

Mijn gedachtes schieten terug naar het restaurant. Het was gezellig. Onbedoeld gezellig. Wat betekent dat..

Opnieuw kijk ik naar Dante. Zijn ogen lijken iets lichter en zijn haar donkerder. Hij heeft een wat blekere gezicht.

Allemachtig Erin! Wat ben je in hemelsnaam aan het doen. Alsof deze 'date' iets betekende. Dante is nog wel de meest arrogante, zelfverzekerde scorum van de gehele universum. Hij hoort een koekje van eigen deeg te krijgen, niet een verliefde puberjongen die hij vervolgens weer belachelijk afmaakt.

"Dat is niet hoe je een date afsluit," zeg ik vervolgens. "Met een aju."

"Wat moet je dan, een lik voor de bek?"

"Wat?" Roep ik verrast. "Ga je over naar het zoenen?"

Dante grijnst. "Dat is wat m'n opa altijd zei. Het betekend een stomp voor je kop."

Wat is dat voor afsluiter!?!

Ik haal mijn schouders loom op en grijns even. "Tuurlijk," ik sta op mijn tenen, buig naar voren en geef hem op mijn manier een lik aan de bek. Ik steek mijn tong uit en lik zijn mondhoek. Ik voel Dantes adem stokken, wat mijn hart laat overslaan. Ik deins terug en durf mezelf niet bloot te geven in zijn ogen. Ik steek mijn hand op, en alsof het een of andere gocheltruc is, sta ik binnen twee seconden binnen.

Mijn hart klopt in mijn keel. Er is iets aan de hand met mijn hart en.. en er is ook iets aan de hand tussen mijn benen.

Nee.. Erin...

Nee.

Dit is niet het moment om verliefd te worden..