Achterlijke Dante met zijn achterlijke manier van lichamelijk aantrekkelijk zijn. Het zou verboden moeten worden.

"Je weet het het plan is?" Dante komt bij me staan.

"Je wEeT WaT HET pLan IS?" Imiteer ik hem na.

"Zeer volwassen."

"Steek een vinger in je kont."

Dante trekt een wenkbrauw op, er zit een scheve grijns op zijn gezicht wat me vertelt dat hij redelijk geamuseerd is. "Zijn we chagrijnig?"

"Nee, jij bent de vrolijkheid zelf."

"Je hebt echt een beurt nodig." Dante wandelt vervolgens voor me uit en opent de deur van Julians deur. Hij heeft bedacht dat ik Julians kastdeur moet openrammen zodat hij een boxer kan lenen van zijn beste vriend. Als de kastdeur kapot gaat is het mijn schuld. Maar hé, dan kon ik in ieder geval zeggen dat ik uit de kast kwam en dat ik altijd schade zal toebrengen aan elk leven wat bestaat. Dat was letterlijk wat Dante drie minuten geleden tegen me zei.

Mijn hoofd ontplofte toen net niet. Hij had geluk, want anders kon ik hij bedelen om een gehele outfit met al mijn hersenvocht op zijn shirt.

"Ik heb niet de hele avond de tijd." Dante duwt me de kamer in en ik betrap mezelf op binnenmonds vloeken. Als hij me nog een keer aanraakt steek ik een volledige bezemsteel in zijn reet. Past perfect bij zijn heksengedrag.

Hopelijk vliegt ie naar de maan ermee.

Ik loop naar Julians kast en staar ernaar. Voor de zekerheid probeer ik de kastdeuren opzij te trekken. Ze zijn wit, glanzend. Aan een van de drie kastdeuren, die zeker twee meter hoog zijn, zit een grote spiegel. Ik geef die spiegel totaal geen ongelijk om daar te hangen.

"Ja." Ik knik naar de kastdeur. 'Ik weet niet of ik hem open krijg." Ik laat mijn vingers tegen het hout aanrusten. Het voelt duur aan. Dit gaat me zeker een nier kosten.

"Ja?" Vraagt Dante. "Misschien moet je die kast niet gaan strelen maar meer je mannelijk laten tonen. Of ben je het vrouwtje."

Ik draai me in een ruk om. "Vrouwtje?! Misschien moet ik het gewoon aan de kast vragen?! Is dat vrouwelijk genoeg?!" Snauw ik naar hem. Mijn wangen branden en ik zet twee stappen achteruit. "KAST GA ASLJEBLIEFT OPEN!" Krijs ik uit.

Dante staat redelijk geshoqeerd achter me.

De kast doet niks.

"Lukt niet! Nog meer ideeën?!" Ik draai me weer om naar Dante. Mijn borstkast schiet op en neer en ik haal zoveel lucht in dat ik me een soort van maandverband voel die al het vocht opneemt en niet kan loslaten. Maar dan met lucht.

Dante gniffelt, slaat zijn armen over elkaar heen en leunt tegen de deurpost. Zijn blik staat tevreden naar de grond. "Tsk," klikt hij met zijn tong. "Wat heeft jou zo gepikeerd gemaakt?"

Waar is die freaking bezemsteel, ik zal dat joch leren homo te zijn.

Het blijft voor een paar seconden stil. Ik haal diep adem, kijk weer naar de kast en begin door de kamer heen te ijsberen. Mijn ogen schieten alle kanten op. "Is er geen sleutel hier?"

"Nop, die neemt hij mee."

Ik knip in mijn vingers. "Misschien heeft Scarlett een reservesleutel." Er kruipt een grijns op mijn gezicht. Dat is briljant!

Dante haalt zijn schouders op. "Zoek de lesbie zal ik zeggen."

Adem halen Erin. Laat hem je niet gek maken. Dat is wat hij wilt.

"Is goed schat," ik glimlach breed, duw mijn hand tegen mijn lippen aan en geef hem een luchtkus. "Alsjeblieft." Fluister ik zoetjes. "Ik hoop dat je erin stikt." Ik zwaai en verdwijn uit de kamer. Wanneer ik de trap afstuit voel ik nog dergelijk hoe kwaad ik ben om Dante.

Dantes doel is bijna bereikt. Mij klein krijgen. Mij zo geïriteerd maken dat ik klaar met hem ben en niet opnieuw probeer het tegen hem op te nemen. Het is een lange tijd terug dat iemand me zo heeft laten voelen, en dat voelde verschrikkelijk. Jarenlang zag ik tegen zulke personen op en jarenlang ontweek ik ze. Maar Dante ga en zal ik nooit ontwijken.

Maar hij mag het ook niet van me winnen.

Ik hol naar de voordeur toe, die nog wagenwijd openstaat. "Scarlett?" Ik kijk de hal rond. "Hé?" Ik loop naar de woonkamer. De tv staat opnieuw op die facinerende tandpasta reclame, maar er is niemand in de ruimte die hem bewonderd.

"Scarlett?!"

En daar ga ik. Ik kijk in de keuken, ijskast, in de wc en zelfs ren ik naar haar slaapkamer. "Shit," hijg ik alsof ik zojuist bevallen ben. Waar is dat mens?!

"Scarlett is weg!" Zo snel als ik kan ren ik naar Dante toe. Hij ligt op Julians bed en staart naar de tv. "Dus?" Mompelt hij. "Ze had toch iemand aan de deur."

"Maar ze is nergens te vinden." Ik schud mijn hoofd naar hem en hap vervolgens naar adem. "Wat als ze ontvoerd is?" Mijn hoofd loopt vol. Ik kan dat er nu echt niet bij hebben, hoe krijg ik in hemelsnaam dan die kast open zonder een proces verbaal te krijgen?!

"Dat is niet mijn probleem," natuurlijk leeft Dante volledig mee in het moment.

"Je bent niet bepaald helpvol!" Ik rol mijn ogen. "Wil je nou een schone onderboek aan of wat?"

"Prima," Dante staat op en haalt diep adem. Blijkbaar heeft hij ook een zware bevalling achter de rug. "Laten we de lesbi zoeken." Mompelt hij.

Ik adem diep in. "Ze is.. Laat maar," ik loop voor hem uit de hal in. "Moeten we gesplitst gaan? Als we dan nummers uitwisselen dan kunnen we elkaar bellen als ze terecht is."

"Hell no," Dante steekt zijn handen op. "En dan ga je me zeker stalken met berichten? Je schreeuwt maar. Tabé." Dante sloft richting de trap.

Er klinkt een lage brom en plotseling schiet het licht uit. Ik kan nog net zien hoe Dante blijft staan in het trappengang door het licht wat van buiten komt. "Uh," ik frons diep. "Deed jij dat?"

"Hoe moet ik dat ooit doen sukkel?!" Dantes stem slaat over. "Kom hier heen!"

"Is er iemand bang in het donker?" Een grijns kruipt op mijn gezicht wanneer ik naar Dante toeloop. De grote man in de natte onderbroek is bang voor een beetje zwart. Ironisch. Dat is de kleur van zijn hart.

"Nee!" Snauwt hij. "Ik heb me bedacht dat we beter samen kunnen gaan." Dan grijpt hij mijn arm beet en duwt hij me praktisch de trap af. "Jij gaat voor."

Ik grijns nog lichtelijk. "Zodat ik je kan beschermen?"

"Zodat ik je van de trap kan schoppen. Lopen."

Aiay captain..

Ik loop naar beneden toe en kijk eventjes de woonkamer in. De tv is uit, het is pikzwart. "Stroomstoring," stel ik fluisterend vast. "Of er loopt een moordenaar rond die de kabels heeft doorgehakt. Één van de twee."

Dante mept mijn achterhoofd. "Doe normaal," ook zijn stem wordt zacht. "Het is gewoon een stroomstoring."

"Owja?" Ik draai me om. "En hoe verklaar je dat?" Mijn vinger steekt uit naar het tuinhuisje waar nog licht brand. "Ik denk dat die moordenaar best wel een kanshebber is."

Ik zie Dantes gezicht betrekken. "Hou je bek," sist hij bijna schreeuwend fluisterend.

"Zullen we er kijken?" Stel ik voor. "Ben je achterlijk of zo? Tuurlijk niet." Ik zie Dante zijn hoofd schudden. "En dan? Daar gaan zitten partyen. Ik blijf voor geen een seconde met jou in dat kleine huisje." Ratelt hij. "No homo. Serieus, ik ga niet mee."

"Prima, dan blijf je hier." Ik loop naar de keuken toe en trek de schuifdeur open. Ik stap naar buiten en word natuurlijk op de voet gevolgd door de machoman zelf. "Toch niet gebleven?" Fluister ik terug.

"Ik wil niet dat je doodgaat." Mompelt Dante met een zachte stem. "Dan kijkt iedereen mij aan. Ik wil niet door jou in de cel komen."

Hoe hartverwarmend!!

"Dankje," ik loop op het tuinhuisje af. Het is een klein huisje van hout, met raampjes erin. Ik ben er ooit een keer ingeweest toen ik Felix probeerde mee te krijgen. Zodat we seks konden hebben.

Oké, dat laatste is niet bepaald waar. We zochten naar een bal voor in het zwembad. Inplaats daarvan gingen we chillen in het huisje, waar een bar stond.

"Shit," Dantes stem slaat over. "Ik zie wat."

Ik kijk naar het huisje en blijf even stil staan. "Ik zie niks,' fluister ik.

"Ik ga er echt niet heen, bekijk het maar."

"Watje." Ik grijns. Nog even en Dante pist zichzelf volledig onder. "Ik ga wel alleen. Misschien is er wel een gangbang aan de gang en join ik mee." Ik knipoog even naar achter, laat mijn blik op het huisje vallen en.. Ik verstijf volledig als ik iets zie bewegen... Haar.

"Allemachtig!" Ik schiet overeind, plas bijna in mijn broek en huppel spontaan naar Dante toe. "Ik zag het!" Kir ik, deels opgewonden, deels uit angst. "We gaan dood!"

"We moeten terug naar het huis en dan gaan we weg," fluistert Dante.

"En Scarlett dan?!" Ik schud mijn hoofd. "Shit, straks is ze al dood."

"Ja jammer dan," Dante schud vol wanhoop zijn hoofd. Hij richt zich op het huis en ik zie zijn ogen groot worden. "Fuck," mompelt hij.

Ik draai me naar het huis. Nu brandt de tv. Het beeld staat stil op een glimlach van de tandpastavrouw. Voor de rest is alles uit.

"Ik ben te jong om dood te gaan." Dante zijn ogen worden groot en ik zie hoe zijn borstkast op en neer schiet. "Ik ook," stem ik mee in. "Shit.. Ik had nog zoveel willen doen in dit leven." Mijn hart begint tekeer te gaan en ik voel mezelf misselijk worden.

"Ik ben nog maagd," fluistert hij in shock. "Dit kan niet gebeuren.."

Ik zie nog wat bewegen en mijn handen klampen zich vast aan Dante. De deur schiet open en ik voel Dantes armen om me heen schieten. Dante zet het op het schreeuwen en grijpt me letterlijk beet. Ik zie hoe hij zijn ogen sluit.

Met een horrorgezicht kijk ik naar binnen. Ik zie Scarlett staan, in een boxer en bh. Haar gezicht is volledig tegen iemand aangedrukt. Een langer meisje, krullend haar. Licht getint...

Veronique!

Mijn ogen worden groter en nog net kan ik een grijns onderdrukken. Dante is ondertussen aan het sterven terwijl ik het schouwspel bekijk.

De twee meiden zijn serieus aan het bekvechten. Scarlett loopt naar achteren richting de bank en Veronique volgt haar.

Nieuwsgierig kijk ik mee terwijl mijn handen over Dantes rug strelen. Hij voelt groot en breed aan. Scarlett trekt Veronique naar zich toe, maar zij lijkt wat op te merken. Ze gaat rechtop staan en draait haar volledige lichaam naar ons toe. Naakt.

En dat is het moment waarop ik het op het schreeuwen zet en mijn gezicht tegen Dantes borstkast aanduw.

Shit..

Dit wordt weer een slapeloze nacht..

*--*
Hopelijk vinden jullie dit hoofdstukkie okki!
Fijn weekend xxx