-W pokoju znajduje się tylko stół, na którym stoją dwie butelki. Na dnie każdej z nich znajduje się klucz do następnego pomieszczenia.

-Oba są dobre? - zdziwiła się Megan. - Gdzie jest haczyk?

-W jednej z butelek jest zwykła woda, za to druga jest wypełniona trucizną. Aby wydobyć klucz, któreś z was musi wypić zawartość wybranej butelki. 

-Czyli albo wyjdziemy oboje, albo tylko  jedno z nas - zasępił się Michael. - Proponuję zatem zniszczyć drzwi! - wykrzyknął, po czym przybił sobie piątkę. - I co ty na to, Mistrzu Gry?

-To zaklęte drzwi. Musiałbyś rozwalić je w jednej turze, inaczej umrzesz. Niestety żadne z was nie ma tyle damage'u - odpowiedziałem.

-Nawet z ciosem krytycznym?

-Nawet z ciosem krytycznym.

Chłopak wyraźnie się zmartwił. Odchylił się na swoim krześle, jednocześnie przeczesując ręką swoje blond włosy. Spojrzał na siedzącą po jego prawej stronie dziewczynę.

-Jakieś pomysły, Megan?

Dziewczyna nie odpowiedziała od razu. Zamiast tego spojrzała na swoją kartę postaci, a potem na mnie.

-Jak szybko zabija ta trucizna?

-Kiedy tylko dotknie ust.

-Wiesz, że to nie ma sensu? Takie trucizny nie istnieją.

-Kiedy przywoływałaś duchy jakieś trzy pokoje temu, nie zastanawiałaś się, co istnieje, a co nie.

Przy stole zaległa cisza i przez chwilę zacząłem się zastanawiać, czy ta zagadka nie jest odrobinę zbyt trudna. Szybko jednak odrzuciłem tą myśl. Michael i Megan może nie byli geniuszami, ja z resztą też się do nich nie zaliczałem, ale kiedy chcieli, potrafili byś sprytni. A byłem pewny, że przynajmniej Megan będzie chciała, chociażby po to, żeby udowodnić mi, że ta zagadka jest idiotyczna, i że wypaliłem się jako Mistrz Gry. Gdy zastanawiałem się, czy nie dać im jakiejś podpowiedzi, przypomniałem sobie pewien istotny fakt.

-Pamiętasz o tym, że twoja choroba kończy się dopiero za trzy tury, prawda Michael?

Michael chyba nie pamiętał, bo wyraz jego twarzy zmienił się diametralnie z zamyślonego na  zdziwiony i przerażony jednocześnie. Popatrzył z wyrzutem na Megan.

-Nie miałaś mnie uleczyć jeszcze w poprzednim pokoju?

Dziewczyna podniosła na niego wzrok z nad blatu.

-Miałam, ale okazało się, że mój ostatni zwój leczący spłonął, kiedy przechodziliśmy przez jezioro lawy.

Nie bardzo wiedziałem, co miałem w tamtej chwili zrobić, bo głos dziewczyny wręcz ociekał pretensją do mojej osoby. Michael za to nie miał widocznie tego problemu.

-Chcę z całej siły kopnąć w drzwi.

Megan spojrzała na niego z niedowierzaniem.

-No chyba nie! Przecież zginiesz!

- I tak umrę w następnej turze. Zostało mi jakieś... - spojrzał na kartkę z obliczeniami wyników walk - dziesięć punktów zdrowia. A choroba zabierze mi trzynaście.

-To skoro już i tak chcesz się zabić, przydaje się chociaż na coś i napij się z którejś z butelek!

-Czemu to ma być lepsze wyjście?

-Bo wtedy ja przeżyję?

-A ja będę musiał tu siedzieć i słuchać o twoich dalszych przygodach. Nie zgadzam się na to. Mike, zapisuj: kopię w drzwi!

To ostatnie zdanie skierowane było do mnie. Westchnąłem cicho, zapisując ostatnią wolę Michaela.

-Jak wcześniej powiedziałem, drzwi były zaklęte. Nie udało ci się zniszczyć jednym ciosem, więc giniesz na miejscu. Co ty na to, Megan?

-No właśnie Megan, co ty na to? - powtórzył po mnie Michael z satysfakcją wymalowaną na twarzy.

-Piję z butelki po lewej stronie - odpowiedziała sucho dziewczyna.

Zerknąłem w notatki. Miałem ochotę uderzyć głową w stół.

-Zabiła cię trucizna. A teraz Megan, zanim powiesz, że nie umiem wymyślać zagadek, wytłumacz mi jedno: jesteś druidem. Dlaczego nie zbadałaś butelki, zanim się z niej napiłaś?

-Nie miałam many.

-W tej turze zregenerowało się jej pięćdziesiąt punktów. Miałaś manę. A poza tym, czemu nie przyszło wam do głowy zbicie tych butelek?  

-Powiedziałeś, że mamy się z nich napić - przypomniał Michael.

-Powiedziałem też, że drzwi są zaklęte.

Na to nie miał przygotowanej odpowiedzi. Znów zaległa niezręczna cisza. Spojrzałem w notatki. Grę miałem zaplanowaną jeszcze na piętnaście pokoi w przód.

Po chwili odezwała się Megan.

-Gramy jeszcze raz? -zapytała.

Uśmiechnąłem się.

-Czemu nie?

→→→→→→→→
Tym co obchodzą Wielkanoc, życzę wesołego jajka, tym co nie obchodzą, miłego weekendu. Tych, co przychodzą do rodziny tylko po to, żeby się najeść, pozdrawiam. Łączmy się.