- Wychodzę! - zawołała Vina, zakładając na stopy swoje ukochane trampki. Odrzuciła jeszcze swoje gęste, ciemne włosy na plecy, po czym spojrzała na swojego ojca, który zjawił się w przedpokoju.

- Gdzie znowu?

- Umówiłam się z Dizzy. Miała mi odświeżyć te włosy. - odparła od razu, łapiąc za jeden z kosmyków swoich włosów. - Nie wiem, kiedy wrócę.

- Nie za długo. Bo będę zmuszony zostawić cię na pastwę losu. - powiedział, wskazując w jej kierunku palcem. Vina nawet się tym nie przejęła.

- Tak, tak, wiem. Mówisz to za każdym razem, gdy wychodzę. - mruknęła, wywracając oczami. Pocałowała go szybko w policzek, po czym skierowała się do wyjścia. - Cześć!

~*~

- Cześć, Dizzy.

- Vi! Wreszcie jesteś! - zawołała dziewczyna, wręcz rzucając się na swoją przyjaciółkę. Uścisnęła ją tak mocno, że Vinie zabrakło aż tchu. - To co dzisiaj robimy z włosami?

- Może trochę podciąć i wyprostować, co? Uwielbiam naturalne, ale trochę świeżości można wnieść. - odpowiedziała starsza, nie potrafiąc przestać się uśmiechać. Uwielbiała nastolatkę.

- Siadaj. A ja już się zabieram za robotę. - oznajmiła Dizzy z entuzjazmem, wskazując jej na fotel, na którym posłusznie usiadła. - Opowiadaj, co tam u ciebie? W ostatnim czasie naprawdę nie mam, z kim rozmawiać, bo Evie jest w Auradonie.

- No to dobrze, że tu przyszłam. I ty masz towarzystwo, i ja mam towarzystwo. Czego chcieć więcej?

~*~

- Oh, wybacz. - mruknęła Vina, odbijając się od czyjejś klatki piersiowej, kiedy tylko przemierzała przez mało zatłoczone uliczki. Nie spodziewała się na nikogo tam wpaść.

- Nic się nie dzieje. - odpowiedział jej męski głos, przez co odruchowo uniosła wzrok, od razu rozpoznając chłopaka. - Co taka ładna twarzyczka robi w tych rejonach? Zgubiłaś się?

- Mieszkam niedaleko. - wyjaśniła zgodnie z prawdą, nie przejmując się jego tonem ani tym, jak się wtedy uśmiechał. Była do tego przyzwyczajona. - I muszę już iść.

- Powiedz chociaż, jak ci na imię.

- To nie jest ważne.

- Nie daj się prosić. - powiedział, łapiąc ją za nadgarstek, by nie odeszła za daleko. Przyciągnął ją do siebie, ale ona prędko się odsunęła, krzyżując ręce na piersi.

- Powinniśmy dbać o to, co mamy, ponieważ możemy to szybko stracić. - oznajmiła, dostrzegając, że zmarszczył brwi. Była z siebie dumna w tamtym momencie. - A później będziesz się za to obwiniać.

- Co?

- Moje imię ukryte jest w tych słowach. Domyśl się, a kiedy będziesz znać odpowiedź... Przyjdź pod salon fryzjerski Złej Macochy, Lady Tremaine. Uma powinna wiedzieć, gdzie to jest, często ją tam widuję. - wyjaśniła zgodnie z ustawą, ciesząc się, że wprawiła chłopaka w zakłopotanie. Na tym jej przecież zależało. - Bye! I miłego myślenia.

- Jestem Harry! - zawołał na odchodne, na co uśmiechnęła się pod nosem. Odwróciła się jeszcze w jego stronę, nie zwalniając swojego kroku.

- Wiem!

~*~

Vina, kolejny już raz w ciągu trzech dni, stała przy salonie fryzjerskim, oczekując przyjścia Harry'ego. Łudziła się, że może tam przyjdzie, ale z każdym dniem traciła trochę nadzieję. Bo on naprawdę tak długo nad tym myślał? Naprawdę tyle mu to zajmowało? A może zapomniał? Może czekała tam jak głupia?

Już miała wrócić do swojego domu i zaszyć się z jakąś dobrą książką, gdy dostrzegła go wreszcie na horyzoncie. Uśmiechnęła się pod nosem, ciesząc się w duchu, jak idiotka. Prędko jednak skrzyżowała ręce na piersi, nie chcąc dać mu po sobie poznać, że cieszył ją jego widok.

- Już myślałam, że sobie odpuściłeś. A jednak tu jesteś. Moje gratulacje. - powiedziała, klaszcząc w dłonie, na co przewrócił oczami. - To jak mam na imię?

- Vina.

- Bystry jesteś. - skomentowała, nieświadomie się uśmiechając. Jej uśmiech był jednak w jakimś stopniu złośliwy. - To skoro już wiesz, jak mi na imię, możemy rozejść się w swoje strony i o sobie zapomnieć.

Vina już miała odejść, gdy Harry niespodziewanie złapał ją za ramię. Zdziwiona dziewczyna zatrzymała się i spojrzała na jego twarz, która była zdecydowanie za blisko jej. Spojrzała w jego jasne oczy, czując, że serce jej przyspiesza. Za nic nie spodziewała się, że on może tak na nią działać.

- Chyba teraz nie odejdziesz, co? To by nie miało sensu. Nie bez powodu kazałaś mi zgadnąć swoje imię, by teraz iść. - powiedział, przyglądając się jej tak intensywnie, że nie wiedziała, co ze sobą zrobić.

- To powiedz mi, co chcesz w związku z tym robić, bo ja nie mam żadnych planów. Zaproponuj coś, a może się zgodzę.

- Lubisz ustawiać warunki, prawda?

- Ani nie zaprzeczę, ani nie potwierdzę. Możesz interpretować dobrowolnie. - odparła zgodnie z prawdą, nie przerywając z nim kontaktu wzrokowego. - To jak? Jaki plan na to popołudnie? Bo chyba nie zamierzasz tutaj stać cały dzień, nieprawdaż?

Uśmiechnął się tajemniczo, puszczając ją. Vina wciąż na niego patrzyła - na tą przystojną twarz, od której ciężko było oderwać wzrok. Czuła się dziwnie w jego towarzystwie, a jednak jakaś niewidzialna siła nie pozwalała mu od niego odejść w tamtym momencie. I już po chwili dostrzegła wystawioną w swoją stronę dłoń.

- Ja nie gryzę, możesz złapać. - zaśmiał się tak przyjaźnie, że aż sam był tym zaskoczony.

- Skąd mam mieć pewność, co?

Mimo początkowego oporu dziewczyna złapała jego dłoń, a on pociągnął ją w jakimś kierunku. Dała mu się prowadzić, nawet jeśli nie wiedziała, gdzie dokładnie szli. Zdawała sobie sprawę, że jej ojciec prawdopodobnie nie byłby z tego dumny, ale co mogła poradzić, gdy to serce wybierało za nią?

~*~

- Kim właściwie są twoi rodzice? - zagadnął Harry w pewnym momencie, zerkając na nią kątem oka. Był ciekawy jej pochodzenia.

- Złoczyńcami, to chyba oczywiste. - odparła Vina, trochę nie rozumiejąc tamtego pytania. Myślała, że wiedział, czyją była córką.

- Nie o to pytałem.

- Może być na przykład wadą jakiegoś przedmiotu w postaci rysy, plamy itp. albo słabą stroną czegoś. Nazwa tego, to imię mojego ojca.

- Lubisz mówić zagadkami, co? - zaśmiał się, prędko orientując się, o kim mówiła. To było bardziej oczywiste, niż jej imię. - Twój ojciec to Skaza.

- Bingo! - zawołała, klaszcząc w dłonie z udawanym entuzjazmem. - Dziesięć punktów dla Harry'ego! Czy zgadujesz dalej? - spytała, podstawiając pod jego nos niewidzialny mikrofon, na co on tylko się zaśmiał.

- Nie sądziłem, że mogę cię tak polubić.

- Taak? A to dziwne. - skwitowała, wywracając oczami. - Ale na poważnie, miło mi. Też nie sądziłam, że będę w stanie polubić takiego buca, jak ty.

- Przegięłaś. - mruknął, patrząc na nią oburzony. Uśmiechał się jednak, nie potrafiąc inaczej. Nie poznawał sam siebie.

- Gdyby jeszcze mnie to obchodziło, mój drogi. - oznajmiła, nie zwracając uwagi na jego pochodzenie. Miała wrażenie, że jej ojciec był groźniejszy, bardziej brutalny, niż ten jego. - Twój ojciec to Kapitan Hook.

- Dokładnie tak. - przytaknął od razu, sam nie wiedząc, dlaczego w ogóle to powiedziała. Rozejrzał się po chwili, dopiero wtedy uświadamiając sobie, gdzie się znajdowali. - I w sumie jesteśmy pod moim domem.

- Ciekawie. - skomentowała, również rozglądając się wokoło. Ciche westchnienie opuściło po chwili jej usta. - To ja się już może będę zwijać. Tata na pewno się martwi. Albo nie, w sumie sama nie wiem, kiedy żartuje, a kiedy nie.

- Kiedy widzimy się kolejny raz?

- Twoja dziewczyna nie będzie zazdrosna, że się spotykamy?

- Nie mam dziewczyny. - oznajmił Harry, marszcząc brwi. Nie spodziewał się takiego stwierdzenia z jej strony.

- A Uma? - spytała Vina, unosząc brew ku górze.

- To przyjaciółka. - wyjaśnił od razu, nie chcąc przyznawać sam przed sobą, że interesował się bardziej nią, niż Umą. Trudno było to jednak ukryć.

- Nie chce mi się w to wierzyć, wiesz?

- Wcale nie musisz. - odparł, wzruszając ramionami, jak gdyby nigdy nic. Za wszelką cenę próbował ją tam zatrzymać dłużej. - Ponawiam pytanie, kiedy widzimy się kolejny raz?

- A kiedy ci pasuje? - spytała, zdając sobie sprawę, że raczej jej nie odpuści. Wiedziała, że chciał ponownego spotkania z nią, tak samo jak ona.

- Zaczynam żałować. - mruknął, łapiąc się za nasadę nosa.

- Tak? A czego?

- Przestań.

- Co mam prze...

Vina nigdy nie dokończyła tamtego zdania. Ciepłe wargi chłopaka zetknęły się z tymi jej w pocałunku, przez co zmuszona była zamilknąć. Całował dobrze, a jego dłoń dotykała jej policzka, powodując na jej ciele przyjemne dreszcze. Tak naprawdę oboje całowali się po raz pierwszy, ale nie zmieniało to faktu, że było to w jakimś stopniu magiczne i wyjątkowe na swój sposób.

Wreszcie Harry odsunął się od niej na odległość metra i spojrzał na jej twarz. Sam nie wiedział, dlaczego to zrobił, ale podobało mu się. Świetnie całowała, był w stanie przyciągnąć ją do siebie ponownie, by tylko zasmakować jej ust... Ale nie był do tego zdolny, gdy patrzyła na niego tymi dużymi, brązowymi tęczówkami, w których tańczyły iskierki. Nie potrafił zrobić tego ponownie, bo wydała mu się taka niewinna i bezbronna.

- To było...

- Tak.

Sami nie wiedzieli, jak skomentować w ogóle tamtą sytuację. Oboje zatkało, dosłownie i w przenośni.

- Ja już chyba będę... - zaczęła nagle Vina, wskazując w jakimś kierunku dłonią. Była tak zaskoczona zaistniałą sytuacją, że nie potrafiła dokończyć. - Widzimy się jutro, jeśli chcesz. Tam, gdzie dzisiaj.

- Zgoda. - przytaknął od razu, kiwając energicznie głową, co znów go zaskoczyło.

- Cześć.