Rzuciłem przelotne spojrzenie na zegar ścienny. Jak zwykle spóźniony. Zostały mi dwie minuty do autobusu. Musiałem dobiec do przystanku, na który droga zazwyczaj zajmowała mi pięć minut. Biegiem. Bez szans - pomyślałem - ale muszę zdążyć, inaczej czeka mnie kolejne spóźnienie u tej wrednej baby.

Wystrzeliłem z domu jak z procy, po drodze jeszcze potykając się o Mike'a (mojego psa) i wbiegłem na przystanek równo z autobusem. Miałem wrażenie, że za chwilę wypluję płuca. Uświadomiłem sobie, że w pośpiechu zapomniałem o legitymacji, więc sięgnąłem do plecaka po portfel, żeby kupić bilet. Niestety w tym samym momencie usłyszałem przeciągłe trąbienie trzech pojazdów na raz, a podłoga autobusu przekręciła się o sto osiemdziesiąt stopni. A przynajmniej takie miałem wrażenie. Runąłem jak długi, czując jeszcze jakiś kijek wbijający się w moją łopatkę. Syknąłem z bólu, a następnie sięgnąłem ręką za siebie. Ku mojemu zdziwieniu, poczułem, że to nie kijek, a jakaś masakrycznie długa szpilka. Odwróciłem się i niemal zetknąłem się twarzą z czyjąś twarzą. Z tej odległości nie mogłem stwierdzić nic poza tym, że należała ona do kobiety.

- Przepra... - zacząłem, ale nie było mi dane dokończyć.

- Zabieraj swoje tłuste dupsko z mojego buta! -

- Uwierz mi, że bardzo bym chciał, ale nie mam jak - uśmiechnąłem się. Zignorowałem fakt, że użyła określenia tłuste dupsko. Przez dłuższą chwilę po prostu wpatrywaliśmy się w siebie, ona z zaskoczeniem, a ja z nieopisanym szczęściem rozsadzającym moje serce.

- Kopę lat, Kirst...