Een proza verhaal gemaakt door Jinte...
Ik wist ook niet wat proza was

Spelen met de woorden

Hij zat aan zijn bureau. De flikkerende kaarsen die op de vensterbank stonden gaven een mysterieuze sfeer aan de kamer. Hij staarde naar het papier terwijl hij met zijn pen op de tafel tikte. Doelloos schreef hij woorden op het papier totdat hij er een fatsoenlijke zin uitkreeg.

Hij zat weer aan zijn bureau. Te kijken naar het papier. Dit keer scheen de felle zon door het raam waardoor de grijze muren meer wit leken. Hij speelde met de woorden, alsof hij aan het koken was. Hij had zijn raam open waardoor de buitengeluiden hem van zijn concentratie afhielden. Hij probeerde te luisteren naar zijn hart die zich probeerde te uitten, maar hij kon alleen maar luisteren naar de sissende woorden op het papier.

Zoals altijd zat hij weer aan zijn bureau. Het bureau was bedekt met verkreukelde, mislukte ideeën. Dat zeiden zijn ouders tenminste. Hij noemde ze liever ideeën die nog niet bestemd waren om aan de buiten wereld te laten zien. Uiteindelijk zou er toch iemand zijn die er iets over kan schrijven. Hij weet nog hoe hij begon met schrijven. Hij dacht er niet eens bij na, hij liet zijn hart de besturing overnemen en opeens waren de worden op het papier verschenen. Nu kijkt hij uren naar een leg vel terwijl hij bedenkt dat hij nu net zo goed zou kunnen helpen in het restaurant van zijn ouders.

Dit keer zat hij aan de keukentafel. Zijn ouders die meekijken over zijn schouder wat zijn zweterige handen liet trillen. Hij verbeterde de fouten van zijn gedicht, daarna verbeterde hij de verbeterde fouten en daarna verbeterde hij het gedicht nog een paar keer totdat het goed genoeg is om voor weken in een map te liggen totdat hij het opnieuw leest en daarna nog weer gaat verbeteren omdat hij niet meer snapt wat er toen door zijn hoofd ging.

Na een maand was hij nog steeds bezig met het ene gedicht. Iets knaagde in zijn hart. Hij wist dat als het zo door bleef gaan hij nooit iets af zou kunnen krijgen. Hij verscheurde het papier en begon weer overnieuw. Hij speelde weer met de woorden, hij roerde ze een paar keer door zodat het een goede zin werd. Hij luisterde niet meer naar de sissende woorden, maar weer naar zijn hart die vertelde wanneer de zin klaar was om geserveerd te worden.

Hij liet zijn gedicht zien aan zijn ouders. Geserveerd in een mooi lettertype, gemaakt met dure inkt en op een prachtig glinsterend kaartpapier. Zijn ouders keken verbaasd naar het papier en met een trots gezicht zei hij.

"Helemaal zelf geschreven door de Sylvian Laurens, oftewel jullie zoon."