"Davi?" vroeg Laurens toen hij de kamer inliep. Laurens was Davi's kamergenoot, aangezien hun universiteiten dichtbij elkaar zitten. Laurens studeert filosofie, Davi studeert biologie. De kamer was donker en Davi had zichzelf op de bank opgerold onder dekens. Laurens trok zijn doorweekte jas uit en zijn schoenen. "Davi, ik ga me omkleden en wanneer ik terug ben wil ik uitleg," zei Laurens en hij liep naar zijn slaapkamer. Hij trok zijn doorweekte kleding uit en trok comfortabele kleding aan. Laurens pakte een handdoek van zijn bureau stoel en maakte zijn haren en gezicht droog. Hij zuchtte. Hij liep terug naar de woonkamer en zag dat Davi niet was verplaatst. Laurens deed het licht aan en naast de bank zitten. Laurens sloeg een arm om de ineengedoken Davi en hij vroeg zorgzaam:" Wat is het probleem?" Davi gooide de dekens van zich af waardoor je zijn betraande gezicht kon zien. Zijn haar zat door de war. "Het stormt Laurens. S-T-O-R-M-T!" zei Davi. Laurens zuchtte en ging naast Davi zitten. Davi legde zijn hoofd op Laurens zijn schoot hij begon weer te huilen. Laurens voelde een rilling door hem heen toen Davi zachtjes in zijn hand kneep. "En?" vroeg Laurens. "Je weet en! Je weet wat er is gebeurd!" schreeuwde Davi en hij ging op Laurens zijn schoot zitten. Laurens sloeg zijn armen om Davi heen en zei:" Stil maar, hier, kan de storm je niks doen. Ik ben bij je en ik bescherm je tegen de storm." Davi werd langzaam rustiger. Laurens deed de oortjes in Davi zijn oren en zei:" Ga maar naar bed." Davi knikte. Het was al laat. Davi stond op en hield Laurens zijn hand stevig vast. "Wil je meegaan?" vroeg Davi. Laurens glimlachte en knikte. Davi kleedde zich om en daarna ging hij onder de dekens liggen. Laurens ging erbij liggen en nam Davi in zijn armen. "Laurens, ik ben bang," zei Davi. "Weet ik. Gelukkig heb je een Laurens, je beste vriend in nood die je altijd help," zei Laurens voordat hij de muziek aan deed. Davi gaf één van de oortjes aan Laurens en hij deed hem in. Ze bleven bijna de hele nacht wakker, luisteren naar muziek en het getik van de regen op de raam.

Davi werd wakker van een luide klap van buiten. Davi schoot omhoog en keek uit het raam. Hij zag in de verte rook en licht. "L-L-Laurens," schreeuwde Davi, happend naar adem. Gedachtes kwamen weer terug naar boven van zijn beste vriend die vermoord werd door de storm. Tranen stroomden over Davi's wangen. "Davi?" vroeg Laurens en hij kwam ook langzaam omhoog. Laurens keek uit het raam en zag waar Davi naar keek. "Davi, het was maar bliksem. De brandweer blust het en er is niks," zei Laurens. Davi knikte voorzichtig en deed weer de oortjes in, terwijl Laurens zijn armen beschermend om Davi heen sloeg. "Het komt goed," fluisterde Laurens zachtjes. Hij haalde een hand door Davi's haar. "Ik zou willen dat ik hier voor altijd kon blijven met jou." Een kleine glimlach verscheen op Davi's gezicht. "Ik ook," zei hij.

"Ik ook."