Ik staarde naar buiten. Voor me lag mijn huiswerk. Ik probeerde zich te concentreren, maar het lukte niet. Mijn gedachtes gingen de hele tijd naar Lauren, mijn beste vriend, die een paar dagen geleden was overleden. Ik, Aza, Daisy en Jeff werden uit de klas gehaald vanwege het schokkende nieuws. Daisy en Aza moesten natuurlijk huilen. Daisy het meest. Ik zuchtte en richtte zijn ogen weer op het lege blad. Ik hoopte dat de woorden op een gegeven moment de woorden gewoon uit zijn pen komen, wat natuurlijk niet gebeurde. Morgen moest er een verslag op staan over de eerste minister van financiën en ik was nog steeds niet begonnen. Tranen rolden over mijn wangen en spatten kapot op het papier. Vermist en dood gevonden. Ik kende Lauren al sinds ze negen waren. Ik veegde met zijn mouw de tranen weg en pakte mijn laptop. Ik zag dat ik een mail had gekregen.

Jason, kom over een uur naar de koffiebar! Ik ben niet dood! Nog niet!
Mvg Lauren.

Verbaasd keek ik naar de mail. Ik las hem nog een paar keer door. Ik  pakte snel mijn telefoon en stuurde een foto van de mail naar mijn vrienden. Mijn handen waren zo erg aan het trillen dat ik de telefoon bijna liet vallen. Ik bleef naar de laptop staren, alsof ik wachtte op een teken dat dit geen droom was.

Na een uur liep ik samen met Daisy, Jeff en Aza naar de koffiebar. "Als dit een grap is vermoord ik je," zei Jeff. "Ik kreeg die mail toch ook gewoon! Geef mij niet de schuld," zei ik. Daisy en Aza zagen er beide slecht uit. Haren in een losse staart, wallen onder hun ogen, en losse kleding. We liepen de koffiebar in en ze keken de kamer rond. Mensen zaten aan de bar en tafeltjes te werken, te tekenen en koffie te drinken. Alleen geen Lauren, totdat ik een jongen opviel die alleen aan een tafeltje zat. "Jongens, zien jullie hem ook?" vroeg ik zacht en ik wees naar een tafeltje. "Wat? Wie?" vroeg Jeff. De jongen aan het tafeltje zwaaide naar ze. "Kom mee," zei ik en liep naar het tafeltje. "Lauren?" vroeg ik zachtjes. "Dus je kan me zien?" vroeg Lauren, ik knikte. "Met wie praat je?" vroeg Jeff. "Met Lauren, hij zit daar!" zei ik en hij wees naar de stoel waar Lauren op zat. "Daar zit niemand," zei Jeff. "Jason, het is oké dat je Jason mist, maar je draait door," zei Aza en ze sloeg een arm om me heen. "Misschien is het beter dat je naar huis gaat," zei Daisy. "Wacht!" zei ik. Ik haalde een verfrommeld pappiertje uit mijn broekzak en een potlood uit mijn jaszak. Lauren schreef wat op het papier. "Die woorden, verschenen net op dat papier," zei Daisy zacht. "Lauren is dus een geest?" vroeg Aza. Ik en Lauren knikten. "En alleen jij kan hem zien?" vroeg Daisy. Ik knikte. "Kom, laten we gaan. Buiten kunnen we makkelijker praten," zei Lauren. Ik en mijn vrienden volgden Lauren.

"Waar zijn we?" vroeg Daisy. Ze liepen naar een klein huisje in het bos. "Hier stierf Lauren," zei ik. Ik deed de deur voorzichtig open en keek rond in het huisje. Er lagen spreukenboeken, drankjes en meer. "Lauren, ik ben bang! Heksen bestaan toch niet?! We zijn in Schotland," zei Daisy, "Lees!" zei Lauren tegen mij en hij drukte een papiertje in mijn handen. "Hoe haal je iemand terug uit de dood," las ik hardop voor. "Je hebt tot twaalf uur 's nachts om deze opdracht te volbrengen. Je gaat naar het oude kasteel en daar gaan de aanwijzingen verder." Er verscheen een timer boven de deur waarop stond dat ze nog maar vijf uur hadden. "We moeten snel gaan," zei Aza en samen liepen ze het huisje uit.

Ik kwam als eerst bovenaan de trap. Ik stond voor het kasteel. "Jongens, zien jullie een deur?" vroeg ik toen de rest ook boven was. "Nog maar dertig minuten," zei Aza zachtjes. "Nee, ik zie geen deur," zei Jeff. Daisy hield zich stil. Aza keek naar de muur en zei:" Er staat tekst." "Vertel allen uw grootste geheimen," las ze voor. We keken allemaal tegelijk naar Aza. "Ik ben onzeker over mijn lichaam," zei ze. "Je bent prachtig, Aza," zei Jeff die Aza knuffelde. "Daisy, nu jij," zei ik. Daisy keek naar de grond en mompelde:" Ik heb Jason nooit gemogen." "Wat zei je?" vroeg Aza verbaasd. "Ik heb Jason nooit gemogen!" schreeuwde Daisy. "Hij is een fucking homo! Hij is een mietje en ik snap niet waarom Lauren hem mag! Hij verdient alle slechte dingen die in zijn leven gebeuren en ik heb geen medelijden met hem!" Ik keek om naar Lauren die de hele tijd "het spijt me" herhaalde. Tranen stroomden zacht over mijn wangen terwijl hij zichzelf langzaam op de vloer liet zakken. "Nou, oké, mijn geheim is dat ik inderdaad gay ben! Iets mis mee?!" schreeuwde ik. "Mijn geheim is dat ik Aza leuk vind," zei Jeff snel. Ik voelde de grond onder me trillen en de deur ging open. Snel gingen we naar binnen.

"Nog maar twee minuten," zei Aza terwijl ze zich een weg door de gangen banen. "Daar!" zei Jeff. Er was drankje. Boven het drankje stond de tekst: Laat degene die u tot leven wilt brengen dit drankje drinken. Diegene zal weer een normaal mens worden. Ik pakte het flesje en gaf het aan Lauren. "Nog dertig seconde!" schreeuwde Aza. Daisy stond er ongemakkelijk bij. Lauren dronk het flesje met grote slokken leeg. Fel licht vulde de ogen en zorgde dat we voor een tijdje verblind waren. Toen ik mijn ogen opendeed zag ik Lauren voor me staan. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik hem omarmden. "Rustig maar," zei Lauren zachtjes terwijl hij zijn armen om me heensloeg. "Je bent koud," zei Lauren. Ik glimlachte zachtjes terwijl Aza en Jeff zich ook in de knuffel mengden. Ik liet Lauren los waardoor Jeff en Aza ook gelijk weg gingen. "Laurie!" zei Daisy en ze rende op Lauren af. Ze kuste hem, alleen Lauren drukte haar weg. "Ik wil niet met iemand die mijn beste vriend uitscheld. Ik maak het uit," zei Lauren. Boos sloeg Daisy Lauren in zijn gezicht en daarna liep ze huilend weg. "Gaat het?" vroeg ik toen ik zag dat zijn neus bloedde. "Ja hoor," zei Lauren terwijl hij naar achteren wankelde. "Wij laten jullie even alleen... Dan kan ik ook even met Jeff spreken," zei Aza met een grijns. Ze liep samen met Jeff weg waardoor ik en Lauren alleen achterbleven. "Hier, heb je een zakdoekje," zei ik en ik haalde een zakdoekje uit mijn jaszak. "Dankjewel," zei Lauren. "Gaat alles echt wel goed?" vroeg ik toen Lauren op mijn schouder steunde om niet te vallen. "Alleen een beetje wazig," zei Lauren en hij ging tegen de muur zitten. Hij trok aan mijn arm als teken dat ik moest zitten. Ik voelde me blozen omdat hij mijn hand niet losliet. "Je hebt kippenvel," zei Lauren. Ik knikte verlegen. Lauren trok zijn vest uit en gaf hem aan mij. "Dankjewel," zei ik terwijl ik het vest aantrok. Lauren schoof een stukje dichter tegen me aan en leunde zijn hoofd op mijn schouder. Al snel merkte ik dat hij inslaap was gevallen. Ik tilde Lauren op en droeg hem naar zijn huis. Ik bleef de rest van die week bij hem. Ik hielp hem met dingen want het bleek dat terugkomen uit de dood niet het makkelijkste was. Niet dat ik het erg vond.

Zo erg bedankt voor het geduld hebben met de hoofdstukken...
Ik waardeer het heel erg

En zoals de titel al zei, ik schreef dit voor school. Ik heb wel wat kleine aanpassingen gedaan hoor. XD

Fijne dag verder❤️