Mijn p.o.v.

Melissa: Ze zei: Bi's zijn kut omdat ze niet kunnen kiezen tussen man of vrouw.
U: Wouw, dat is dan pech voor haat.

Alleen ik brak vanbinnen. Ik was uit de kast gekomen bij de mensen bij wie ik wist dat ik het kon zeggen, blijkbaar had ik het mis. Blijkbaar wouden ze me niet breken, alleen ook niet gelukkig zien. Ik voelde de tranen die over mijn wangen rolden. Ik pakte een scheermesje en maakte een streep. Het voelde goed. Alleen ik kon het niet... Ik moest het zeggen tegen iemand, zo ik zei het tegen Chloë. Ze wou niet dat ik het deed. Ik snapte haar niet... Ik was niet bijzonder of iets anders. Ik verdiende het niet...

Ik was een gebroken meisje die NOOIT tevreden was over haarzelf. Vanaf die fcking peuterschool tot de dag waar ik nu sta. Zeg nooit dat peuters onbezorgd zijn, want IK was bezorgd. Over wat? Over mezelf, over het leven, over alles. Ik was beschaamd over mezelf. Ben ik nog steeds. Ik snap niet waarom mensen denken dat je nooit echt gelukkig hoeft te zijn.

Ik schreef afscheidsbrieven. Ik wist dat ik het gevecht zou verliezen... Het gevecht met mezelf. Ik had ze verscheurd en weer opnieuw geschreven....Nu liggen ze op mijn bureau, te wachten om ooit geopend te worden.

Ken je dat gevoel? Dat je uitgeput bent door de gevechten met jezelf en met andere? Nee? Je bent dood. Je gaat dood. Je weet dat je dood gaat. Alleen niemand om je heen weet dat.

Wat is gelukkig zijn? Dat vroeg ik me af. Ja, natuurlijk, was ik wel soms vrolijk, maar nooit echt gelukkig. Die neppe glimlach altijd op mijn gezicht en altijd iedereen helpen. Alleen ik wou iemand die wist hoe het met mij vanbinnen ging.

Mijn beste vriendin ging weg omdat ik YT begon te kijken. De enige reden waarom ik hier sta. onder YT was ik weg en zou ik nooit meer terug komen.

Angsten stapelden zich op. Vragen spookten door mijn hoofd. Mijn lichaam steeds vermoeider. Ik kon niet meer. Ik had het opgegeven. Alleen daar waren jullie. Hebben jullie mij ooit zien huilen?
Nee?
Wil je ook niet. Alles wat binnenin zat, komt er dan uit... Ik kon niet meer.

Nu sta ik hier, en ik schrijf dit.
En ik weet niet meer wat ik verder wil met alles.