'Hey.' De jongen met zwart bruin haar kwam naast me zitten op de rand van de zandbak. 'Wat?' zei ik nors terwijl ik keek naar mijn knieën. 'Sorry hoor...' zei de jongen en hij stond weer op. Ik had niet één seconde spijt van dan ik hem weg had gejaagd. Ik stond op en liep over de zandbak rand heen en schopte het zand weg die de kinderen op de rand hadden gelegd tijdens schooltijd. Ik -als achtjarige- keek op de klok. Het was bijna tijd. Ik bleef rondjes lopen, totdat er een groepje jongen aankwam. 'Ah, daar hebben we Felix!' Ze duwden me van de zandbak rand waardoor ik met mijn hoofd op de grond terecht kwam. Mijn hoofd bloedde en mijn zicht werd versperd door een rode waas. De jongens renden lachend weg, terwijl er juist een andere jongen naar mij kwam. Hij hielp me opstaan en ik kon een stukje van zijn gezicht zien. Ik huilde. Ik huilde zo hard dat ik niet meer goed kon nadenken. De pijn was zo erg... Het zand dat in je wonden kwam maakte het niet echt prettiger. Hij hielp me om bij mijn huis te komen en zei zachtjes:' Tot de volgende keer.' Ik werd opgepakt door mijn moeder en kon niks zeggen. Nou, ik wou niks zeggen... Ik hoorde nog zachtjes:' Ik ben Jack.' Ik zei:' Ik ben Felix.' Daarna zag ik hem niet meer

----

Na vijf jaar zag ik de jongen weer op bijna de laatste dag van de eerste. Ik rende over het schoolplein naar hem toe en hij keek me een beetje raar aan. 'Ken ik jou?' vroeg hij. Ik glimlachte en sloeg hem tegen zijn arm. 'Tuurlijk! Ik ben het, Felix!' Hij keek me niet gelovend aan. 'Echt?' vroeg hij zachtjes. Ik knikte. 'Hoe gaat het nu met je Jack?' vroeg ik. Hij glimlachte en zei:' Goed, met jou?' 'Goed hoor,' zei ik. Maar ik loog. Het ging niet goed, dat wist hij ook, alleen we zeiden niks. We wouden samen zijn, als vrienden. Met mijn nep glimlach liepen we de school binnen.

'Kan je afspreken?' vroeg Jack aan mij na schooltijd. Ik knikte en zei:' Bij wie?' 'Bij mij?' vroeg Jack. Ik knikte. We pakten onze fietsen en fietsten naar zijn huis. Het was een niet zo'n heel groot huis en het was omringd door bos. We liepen het huis binnen en ik stelde me voor aan zijn moeder. Daarna liepen we naar boven. Ik zag foto's van een jongen en ik zag ook veel tekeningen. 'Wie is dat?' Jack?' vroeg ik en ik keek naar een foto. Jack negeerde mijn vraag en zei:' Wil je wat drinken?' Ik schudde mijn hoofd een beetje verward. Ik wou zoveel vragen, alleen ik zag dat hij het er niet over wou hebben. Ik ging op zijn bureaustoel zitten en vroeg:' Wat wil je doen?' Jack haalde zijn schouders op en haalde een hand door zijn haar. 'Laten we naar buiten gaan,' zei hij. Ik knikte en samen liepen we naar buiten.

Ik keek op mijn horloge. 'Het is half zes... Ik moet naar huis,' zei ik. We waren in een boom geklommen en we waren een beetje aan het praten. We sprongen uit de boom, alleen ik zag dat Jack verkeerd landde. Hij probeerde zijn pijn te verbergen en glimlachte met tranen in zijn ogen. 'Jack, moet ik helpen?' vroeg ik. Jack schudde zijn hoofd. Ik wou een arm om hem heen doen en hem ondersteunen, alleen hij sloeg mijn arm weg. 'Tot morgen op school,' zei hij. De tranen waren verdwenen en de glimlach leek echt, alleen ik wist niet of ik hem moest geloven. Ik pakte mijn fiets en begon te fietsen.

'Hey Felixje! Was je bij je vriendje?' Dan duwde me van mijn fiets en ik zag Phil lachend mijn fiets kapot maken. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen. 'Rot op!' schreeuwde ik en ik probeerde op te staan, alleen Dan had me stevig vast. James kwam naar me toe rennen en ik zag dat Dan en Phil bang werden. James zit twee klassen hoger als ons. 'Jongens, laat hem met rust! Dit is niet normaal!' zei hij. Ik zag Dan en Phil lachen. James pakte Dan op bij zijn kraag en ze stopten beide met lachen. 'En nu wegwezen!' zei hij. Hij liet Dan los en ze renden weg. James kwam naar me toe en hielp me opstaan. Ik voelde dat er tranen over mijn wangen rolden en stotterde:' D-Dankje.' 'Hey, ik woon hier dicht bij, wil je even uitrusten?' vroeg James. Ik schudde mijn hoofd en liep met mijn fiets aan mijn hand weg. James rende achter me aan en vroeg:' Hey, wat is er? Waarom doen die twee zo?' Ik wist niet of ik hem kon vertrouwen, alleen voor ik het wist zei ik al:' Ik ben gay.' James deed zijn handen in zijn zakken en zei:' Toevallig...' Ik wist niet wat er toevallig was, alleen voor ik het wist kwamen er twee vrienden van James aan.
'Hey James, wie is dit?' vroeg een meisje. Ik had haar nog nooit gezien. James zei:' Jaiden en Tony, dit is Felix. Felix, dit zijn Jaiden en Tony.' Hij kende mijn naam... Zoals iedereen van de school. Ik ben het kutkind, zonder vrienden. Er was een grote kans dat ze van een andere school kwamen, want ik kende ze niet en zij kende mij niet. 'Leuk je te ontmoeten kid,' zei Tony. Ik was stil. 'Hij werd in elkaar geslagen,' zei James. Ik werd rood. Waarom moest hij dat nou weer zeggen?! Ik voelde twee armen om me heen. Het was Jaiden. 'Waarom?' vroeg Tony aan James. 'Gay... Zoals altijd, haat iedereen erop,' zei James. 'Klote man, wist je dat James ook gay is?' Jaiden liet me los en ik keek naar James hij werd rood en Tony lachte. 'Hij heeft een oogje op een jongen in de vierde,' zei Jaiden. Ik begon ook te lachen. 'Tony, breng jij Felix maar naar huis... Ik moet met Jaiden praten,' zei James en hij keek boos naar Jaiden. Dus daarom liepen ik en Tony samen naar huis.

'Bedankt voor het thuis brengen,' zei ik tegen Tony. 'Geen probleem kid,' zei Tony. Ik zwaaide en hij liep weg. Ik het huis binnen waar zoals altijd niemand was. Mijn ouders waren aan het werken. Ik maakte een broodje en om tien uur ging ik naar bed.

----

Het was een ongeveer 3/4 jaar later. Ik werd steeds meer vrienden met James en zijn vriendengroep, alleen ik ging nog altijd met Jack om, alleen minder. Misschien kwam het ook omdat mijn gevoelens voor hem steeds groter werden en ik wou het niet toegeven. Ik zag wel dat James steeds meer losser werd met zijn gevoelens voor jongens. 'Hey, Felix,' zei Jack. Hij rende naar me toe en ik voelde dat mijn wangen rood werden. 'H-Hey,' zei ik. James liep grijnzend weg. 'Zullen we vandaag weer een keer bij mij afspreken? Er is vandaag niemand thuis,' vroeg hij. We gingen heel vaak bij mij, omdat mijn ouders nooit thuis waren. Ik knikte en keek naar zijn zwarte vest. 'Heb je het niet warm?' vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Ik knikte en toen de bel ging, gingen we samen naar de les.

We pakten een glas cola en namen het mee naar Jacks zijn kamer. 'Jack, wil je eerlijk zijn?' vroeg ik terwijl ik op de bureaustoel naar de tekeningen keek. Jack keek me verward aan en zei:' Ja, tuurlijk, ik lieg nooit tegen jou.' 'Wie is dat?' vroeg ik en ik wees naar een foto. 'Dat is Mark. Een vriend,' zei Jack. Hij glimlachte erbij. 'Bedoel je Mark die vandaag precies een jaar geleden vermoord is?' vroeg ik. Het stond overal op het nieuws over het tragische ongeluk... 'H-Hij is niet d-dood!' schreeuwde Jack. Ik zag de tranen in zijn ogen. Ik stond op en omarmde hem. Hij sloeg zijn armen stevig om me heen en ik hoorde hem huilen. 'Het is niet eerlijk...' zei hij. Ik aaide hem over zijn rug en zei:' Ik weet het... Hij was te jong.' Jack begon nog harder te huilen en ik voelde ook de tranen in mijn ogen. Het deed me pijn om hem zo te horen huilen. Jack wurmde zich uit mijn greep en keek me in mijn ogen aan. Ik drukte snel mijn lippen op de zijne. Ik wist niet waar het vandaan kwam, alleen ik moest het doen. Hij was zo leuk en zo zielig... Ik haalde mijn lippen weer van de zijne af en ik begon te huilen. 'Het spijt me, het spijt me zo erg,' zei ik. Jack omarmde me en zei:' Het geeft niks.' Ik glimlachte door mijn tranen heen en we bleven daar zo staan. Het voelde als een uur, terwijl het maar een minuut was.

----

Een jaar ging voorbij. Ik had verkering met Jack... Alleen ik zag hem minder, omdat hij was opgestoomd. Hij had nu andere tijden, waardoor het moeilijker was om af te spreken. James schudde me uit mijn gedachtes omdat een leraar naar ons toe kwam lopen. Hij vroeg aan James:' Valt dit kind je lastig?' James keek verward naar de leraar en zei:' Nee, we zijn vrienden.' Verward keek de leraar ons aan. 'Hij is maar twee jaar jonger,' zei James. De leraar trok mij weg en zei:' Ga vrienden zoeken van je eigen leeftijd zoeken.' Ik zuchtte en de leraar liep weer terug naar James. Hij legde een hand op zijn rug en liep samen met hem weg.

'Ach, is Felix al zijn vrienden kwijt?' Dan en Phil kwamen naar me toe en ze pakten mijn rugzak af die naast me lag. 'Geef terug,' zei ik. 'Waarom?' vroeg Phil op een spottende toon. 'Geen gewoon terug!' zei ik bozer en ik liep dreigend naar Phil toe. Iemand trok me weg bij hem, het was Dan. 'Awh, bescherm je je vriendje?' vroeg ik grijnzend. Dan zei niks. Ik schreeuwde naar Phil:' Hoe kan je ooit verkering hebben met zo'n lelijk kind?' Dans greep werd losser en ik zag tranen in zijn ogen. 'Jullie zijn gewoon een stelletje kutkinderen die niks beters kunnen krijgen dan elkaar... Jullie faggots, jullie horen in hel, niet ik!' Ik zag dat ik Dan had gekwetst wat ook weer niet mijn bedoeling was. Hij liet me los en liep naar Phil toe. Hij fluisterde iets in zijn oor, waardoor Phil mijn tas terug gaf. Ze liepen samen weg. Ik hoorde Dan huilen...

'Felix, gaat alles goed?' Ik wou net de school uitlopen, totdat ik werd tegengehouden. Jack pakte mijn hand en zei:' Ik hoorde het over het gevecht van jou tegen Dan en Phil.' 'Het was geen gevecht, ze deden me niet eens pijn...' zei ik. Jack keek me verward aan. We liepen naar mijn huis en ondertussen vertelde ik het verhaal en ook dat ik me schuldig voelde. Jack zei dat het nergens voor nodig was, alleen ik wou geen mensen pijn doen... Vooral omdat woorden zoveel meer pijn konden doen dan wat zei deden.

De volgende dag kwam Dan niet op school. In de pauze liep ik naar Phil toe en vroeg:' Waar is Dan?' Hij zei niks en staarde voor zich uit. Ik schudde hem heen en weer en hij zei:' Wat? Huh? Doe me alsjeblieft geen pijn.' Hij had zijn armen beschermend voor zijn gezicht gedaan. Ik pakte zijn armen vast en zei:' Phil, ik doe je geen pijn.' Hij haalde zijn armen weg en zei:' Sorry daarvoor... ' Ik ging naast hem zitten en vroeg nog een keer:' Waar is Dan?' 'Ziekenhuis,' zei Phil zachtjes. Ik schrok van zijn antwoord. 'Waarom?' vroeg ik oprecht bezorgd. Phil zei niks. Ik zag de tranen over zijn wangen rollen. Ik sloeg een arm om hem heen en hij verborg zijn hoofd in zijn handen. Hij was gebroken, net zoals mij.

----

Na een week kreeg belde Phil aan. Het regende. Ik deed de deur open en ik zag zijn rood betraande ogen die mij aanstaarde. Ik hoopte op goed nieuws over Dan, alleen ik zag al gelijk dat het slecht was. Hij begon te huilen en ik trok hem in een knuffel. Hij wou iets zeggen, alleen het lukte niet. Ik liet hem los en zei:' Ga maar op de bank zitten.' Hij deed wat ik zei en ik sloot de deur. Ik zuchtte en liep naar Phil. 'D-Dan...' begon hij. Ik slikte dat kan niet goed zijn. Ik sloeg aan arm om Phil heen en probeerde hem te troosten... Het gene waar ik super slecht in ben. 'Rustig aan, wil je anders wat water?' vroeg ik. Phil schudde zijn hoofd en zei:' Ik wil Dan...' Ik snapte het niet echt hij bedoelde toch niet dat... 'Is Dan dood?' vroeg ik. Phil knikte en hij veegde zijn tranen weg met zijn natte sweater. Ik pakte een deken en sloeg die om Phil heen. 'Hey, het komt goed... Ik ben hier voor je,' zei ik. Ik voelde dat ikzelf ook bijna moest huilen... Dit was mijn schuld... Ik zag de wallen onder Phils ogen 'Wanneer hoorde je het nieuws?' vroeg ik. 'Gisteren... Ik heb helemaal niet geslapen... Zoals zowat de rest van deze week,' antwoordde hij. 'Ga naar bed, ik heb hier wel een logeerkamer,' zei ik. Phil schudde zijn hoofd en zei:' Ik moet gaan, ik spreek je morgen weer.' 'Op school?' vroeg ik. Phil schudde zijn hoofd en ik was daar blij mee. Hij had zijn rust nodig en als hij naar school zou gaan, zou het sowieso niet goed gaan.

----

Dagen gingen voorbij. Ik had best vaak afgesproken met James en Phil samen. Jack nam niet op en reageerde niet. Ik zuchtte. Het was een zondag en James en Phil zouden over nu zo komen. Ik hoorde de brievenbus klepperen en ik liep er verbaasd heen. Het was een brief. Ik pakte hem op en begon te lezen.

Hey Felix!!
Ik wou even laten zeggen dat alles goed met me ging.
Ik moest weg van alles...
Het werd allemaal te veel...
Alleen ja, alles is oké!

Bye!
-Jack

Ik glimlachte en zette de kaart op de kast tegen de muur aan. De bel ging en Phil stond er. Ik was zo blij waardoor ik hem gelijk omhelsde. Ik was zo blij omdat alles goed met hem ging en dat hij niet dood was. Het me niks uit dat hij weg was, want ik wist dat hij terug zou komen. Ik wist dat hij van me hield, want ik kreeg die kaart. Niemand anders! Hij hield van me....

-2436 woorden...
Be proud!