Ronald p.o.v.

'Ronald, het spijt me...' Dat waren de laatste woorden voordat Jeremy stierf. Hij was de beste vriend van mij. 'Jer, alsjeblieft!' Huilend keek ik naar het lichaam van Jeremy dat op het ziekenhuis bed lag. 'Het is beter zo.' Zei een van de artsen. Het liefst wou ik huilen in een paar armen, alleen er was niemand. Mijn fucking ouders hebben me verlaten en ik had geen vrienden meer! Ik bleef huilen totdat ik een hand op mijn beide schouders voel. Het waren twee jongen. Eentje had een gele muts op en had bruin haar, de andere was lang en had blond haar. 'Jij moet Ronald zijn.' Zei de lange jongen. Ik knikte. 'Jeremy had het vaak over je...' zei hij zachtjes. Ik zag de tranen in zijn ogen. 'Wie zijn jullie?' Vroeg ik. 'Ik ben Link en dat is Joost.' Zei de jongen met de gele muts. 'Ik was een goede internet vriend van Jeremy.' Zei Joost en tranen rolden over zijn wangen. Ik zag dat Link Joost zijn hand vast hield. 'Het spijt me...' Zei Joost zachtjes. 'Joost, het geeft niet.' Ik omarmde hem en ik zag Link jaloers kijken. 'Wil je dat wij je thuis brengen?' Vroeg Link toen ik Joost losliet. Ik schudde mijn hoofd en zei:' Ik heb geen thuis meer.' 'Waarom niet?' Vroeg Joost en ik ging op een stoel zitten. Link en Joost gingen naast me zitten. 'Mijn ouders haatten me...' 'Waarom?' Vroeg Link zachtjes. 'Omdat ik anders ben... Ik heb epilepsie en ben homo...' Zei ik zacht. 'Dat maakt toch niks uit?' Vroeg Joost. 'Blijkbaar wel...' Zei ik zachtjes. 'Je kan wel bij mij voor een tijdje in trekken.' Zei Link. 'Wonen jullie niet bij elkaar?' Vroeg ik verbaasd. Link schudde zijn hoofd. 'Nee, daar vinden Joost zijn ouders Joost nog te jongen voor.' Zei Link. Ik glimlachte door mijn tranen heen. 'Zullen we gaan, of wil je nog langer bij Jeremy blijven?' Vroeg Joost. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik denk dat de artsen willen dat we gaan...' Zei ik. Link knikte en stond op. 'Tot volgende maand.' Zei Link en hij gaf Joost een kus. 'Doei liefje.' Zei Joost en hij liep naar het treinspoor en wij naar de parkeerplaats.

'Weet je zeker dat ik niet tot last zou zijn?' Vroeg ik. 'Ronald, het komt goed. Ik bijt niet hoor.' Zei Link. 'Alleen weet je wel wat je allemaal moet doen als ik een aanval krijg?' 'Ronald, laat me eerst maar even concentreren op de weg. Het is mega glad...' Ik zag aan Link dat hij echt heel voorzichtig deed. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden voor de ramen van de auto. Ik hoorde veel ambulances en politie's. En moeten wel veel ongelukken gebeurd zijn....

'We zijn er.' Zei Link en hij stapte uit. Hij hielde de deur open voor me en ik stapte uit. 'Laten we maar snel naar binnen gaan.' Zei Link. Hij pakte zijn sleutel uit zijn jaszak en maakte de deur open. Eenmaal binnen werd ik verwelkomt door de warmte. De kerstboom stond al in de woonkamer, ook al duurt het nog 1 week voordat kerstmis is. 'Zijn je ouders niet thuis?' Vroeg ik. Ik hoorde Link zuchten en hij keek naar een foto. Het was een foto van een jongetje met een vader en een moeder. 'Zijn omgekomen bij een ongeluk .' Zegt Link. 'S-Sorry...' Zei ik snel. Link glimlachte naar me en zei:' Geeft niet.' Ik knikte en ging zitten op de bank. 'Wil je wat te drinken?' Vroeg hij. 'Water?' Vroeg ik. 'Is goed.' Zei Link.

Hij kwam terug met een glaasje water en een kopje thee. Hij ging zitten op de bank en zette de TV aan. Ik schat Link zelf een jaar of zestien en Joost zeventien of achttien. 'Hoe oud zijn jullie eigenlijk?' Vroeg ik. 'Wie bedoel je?' Vroeg Link. Ik antwoordde:' Jij en Joost.' 'Ik ben achttien en Joost is negentien.' 'Oh, ik had jullie jongen ingeschat.' Link glimlachte aardig naar me. 'Hoe ken jij Jeremy eigenlijk?' Vroeg Link. 'Ik werd erg gepest... Toen Jeremy op school kwam nam hij het voor me op, we hebben ook een tijdje verkering gehad, alleen dat ging niet zo heel goed dus we besloten alleen vrienden te zijn. Alleen we waren onafscheidelijk... Totdat Jer het ongeluk kreeg.' Zei ik. Link knikte zachtjes. 'En jij en Joost?' Vroeg ik. 'We waren heel toevallig allebei op dezelfde plek in Nederland op vakantie. Alleen in die vakantie kwam ook mijn ouders om... Joost nam me toen mee en ik bleef bij hen wonen totdat ik oud genoeg was om in het huis van mijn ouders te wonen.' Ik knikte en vroeg:' Ben je blij dat het zo is gegaan?' 'Op een of andere manier wel, maar ook weer niet. Want je ouders zijn wel gestorven... Alleen ik heb wel het beste van mijn leven... Genaamd Joost.' Zei Link. Ik knikte en glimlachte. Link stond op en zei:' Ik ga naar bed, het word voor mij een drukke dag. Als je wil mag je opblijven zei Link. Ik schudde mijn hoofd en stond op. 'Nee, ik ga ook wel.' Link knikte en liet me mijn bed zien. Het was een groot tweepersoonsbed. 'Deze kamer was van mijn ouders geweest, alleen nu is het meer een logeerkamer.' 'Oké.' Zei ik en toen bedacht ik me dat ik geen kleding bij me had. 'Uhm... Ik heb geen kleding bij me.' Link deed de een kastdeur open en gooide een pyjama naar me. 'Ik ben altijd op alles voorbereid... Nou, eigenlijk is Joost op alles voorbereid. Dat is zijn reserve kleding voor als er ooit hij of iemand anders móét blijven slapen en geen kleding mee heeft. Link liep de kamer uit en ik kleedde me om. Hier kan ik wel aan wennen... Eindelijk weer een huis!

Oké, willen jullie een deel twee, willen jullie dat dit genoeg is en fucking saai is óf willen jullie hier een boek van?
Want ik heb hier namelijk nog inspiratie voor (zelfs voor een heel boek!) alleen ik weer niet wat jullie ervan vinden.
(Ik ga hier trouwens veel inschrijven deze vakantie en ik heb nog maar 3 onderwerpen liggen. Dus hebben jullie nog onderwerpen?)
Doei!!