Link p.o.v.

'Ik daag jou uit om de schat van de verloren geest te vinden.' Zei Jeremy. Ik keek hem aan met grote ogen. 'Da-Dat i-is ge-gemeen...' Zei Joost. Joost was mijn beste vriend, hij zou me altijd beschermen. We waren eigenlijk meer elkaars broers. We zeiden alles tegen elkaar. Jeremy lachte hem uit vanwege zijn stotter-probleem. 'Jer, hij kan er niks aan doen.' Zei ik tegen Jeremy. Jeremy was één van de populaire. Hij kon in één klap onze hele reputatie verpesten... 'Nou, Joost. Als jij het zo gemeen vind, mag jij hem lekker helpen!' Zei Jeremy. 'N-Nee... D-D-Dat kan i-ik n-niet...' Joost heft trauma's van vroeger... Zijn huis was bezeten zei hij. Ik ging één nacht bij hem slapen en ik snapte wat hij bedoelde. Voetstappen in onze kamer, de deuren die opeens open vlogen, bureaustoelen die opeens van de ene kant naar de andere kant reden... En het engste was nog wel: De stemmen die onze namen fluisterden. Joost werd er gek van en was ontzettend bang... Zijn ouders waren er niet meer... Ze hebben Joost achtergelaten en geen een weeshuis wou hem hebben. 'Nou, daar in dat bos is het huis. Ik wens jullie veel succes.' Zei Jeremy en hij liep weg.

'L-Link... I-k b-ben bang...' Zei Joost zachtjes. Ik pakte zijn hand vast en liepen de trap op van het huis. Tranen kwam in Joost zijn ogen, maar hij bleef wel. Ik voelde zijn koude hand in de mijne knijpen. Zijn gezicht was wit en hij fluisterde:' I-Ik-Ik zie z-ze.' Wie is ze? Ik was bang om het te vragen, want hij leek langzaam iets meer te ontspannen. 'Kom mee. We gaan dit samen doen.' Ik klopte op de deur en de deur ging vanzelf open. Rillingen gingen over mijn rug. Er zaten gaten in de muren en er was graffiti op alles gespoten. Ik hoorde Joost zijn ademhaling sneller gaan. 'Joost, rustig...' Joost keek naar de deur toen hij weer sloot. 'Z-Ze zijn h-hier... I-I-Ik v-voel het...' 'Joost, doe normaal! Wie zijn ze?!' Schreeuwde ik bozer dan mijn bedoeling was. Tranen stroomden over Joost zijn wangen en hij zei:' Z-Ze maken me b-bang! Z-Ze st-st-staren me aa-aan...' Joost viel huilend in mijn armen en hij was zo slap als een pop. Zijn lichaam was bleek en voelde koud aan. Ik legde hem neer op een bank en keek naar zijn gesloten ogen. Ik voelde aan zijn pols naar een hartslag, gelukkig voelde ik die nog. Ik legde een oude lap stof over Joost heen als een deken en liep verder... Alleen...

Kastdeuren vlogen open. 'Link, kom spelen...' Hoorde ik stemmen fluisteren. Ik bleef doorlopen. 'Waarom moet ik dit doen?!' Ik liep door een gat waar eerst een deur zat... Wat ik beter niet kon doen. Ik zat onder de spinnenwebben. 'Link!' Ik schrok van mijn eigen naam. Alleen dit was geen geest... Dit was Joost! Ik rende naar beneden en ik zag Joost in een hoekje zitten hij had zijn handen voor zijn ogen. 'H-Hij staat d-d-daar.' Hij wees naar iets wat voor mij iets wazigs was. 'Joost, zie jij geesten?' Vroeg ik op zo'n rustige toon. 'J-Ja...' Zei Joost huilend. Ik ging voor hem zitten op mijn knieën en haalde zijn handen voor zijn gezicht weg. 'Joost, ik ben er en zie je? Er is niks.' Ik hield zijn handen stevig vast, ze waren ijskoud. 'Z-Ze zijn e-r wel... Als-Alsjeblieft.... J-Je moet m-me ge-gel-geloven.' Zei hij zachtjes. 'Link hij heeft gelijk... Ik ben namelijk ook een geest.' Zei een stem achter me. Ik keek om en zag een bleke jongen staan. Hij had blond haar en gescheurde kleding. Ik zag aan Joost dat hij echt heel bang was en probeerde te vluchten. 'Ik ben Harm. Ik doe jullie niks... Ik beloof het.' Hij liet een vriendelijke glimlach zien en op één of andere manier geloofde ik hem. Hij was ook nog eens een best leuke geest. Ik stond op en hielp daarna Joost opstaan. 'A-Alles doet p-pijn...' Zei Joost zachtjes. Hij greep naar zijn hoofd en sloot zijn ogen. Hij viel daarna weer op de grond, ik kon hem nog net opvangen. 'Hij ziet en voelt alle geesten hier... Dat kan zwaar zijn voor een mens, ook al neemt hij het goed op. Een 'normaal' mens zou allang bezeten zijn door alle kwade energie. Alleen hij lijkt te begrijpen hoe hij moet vechten.' Zei Harm. 'Hij heeft jarenlang in een bezeten huis gewoond... Hij heeft daar ook wat trauma's aan over gehouden.' Zei ik en ik tilde Joost op en legde hem op de bank. Harm pakte mijn hand, hij had warme handen... Een raar gevoel ging door mijn lichaam. Ik kan toch miet verliefd zijn op een geest?! Harm schoof iets dichter naar me toe en zei zachtjes:' Wat zou ik graag weer een normaal mens willen... zijn.' 'Kan je daarbij helpen?' Vroeg ik. Harm keek me verbaasd en en vroeg:' Zou je dat voor mij willen doen?!' Ik knikte en Harm legde uit hoe ik kon helpen.

Joost werd kreunend wakker. 'Joost, hou nog even vol. We moeten iemand helpen.' Zei ik en ik keek Joost aan. Joost vroeg:' W-Wie?' Ik wees naar Harm. Joost keek eerst ongelofelijk naar mij, maar snapte toen wat er aan de hand was. 'O-Oké... W-Wat moeten w-w-we doen?' 'We moeten een geheime kamer vinden... Daar staat spreuk die we moeten uitspreken. We krijgen twee wensen... Een van die wensen wordt dan dat Harm weer een normaal mens van 15 is, net zoals ons... En de andere wens weet ik nog niet.' Zei ik. Joost knikte. 'Zullen we gaan?' Vroeg ik. Joost knikte en we begonnen te zoeken.

'L-Link, i-ik heb ie-iets ge-gevo-gevonden!' Hoorde ik Joost schreeuwen. Ik liep naar Joost en en zag en muur met tekens erop. Harm kwam er ook aan en zei:' Goed gedaan Joost!' Ik keek jaloers maar Joost en Harm die de muur probeerden te openen. Ik en Harm wisten eigenlijk al wel wat de tweede wens zou zijn... We zouden Joost zijn stotter probleem weg wensen. 'Link, de deur is open!' Zei Harm enthousiast. Ik liep naar ze toe. Harm ging voorop en ik en Joost liepen achter hem naast elkaar. 'L-Link, kan ik je e-e-even on-onder vie-vier ogen spr-sp-spreken?' Vroeg Joost opeens. Ik knikte en Harm liep door een muur naar een andere kamer. 'En?? B-Ben je ver-verliefd o-o-op Ha-Harm?' Ik keek hem aan. 'Hoe weet je dat?!' 'L-Link, i-ik ken j-je al m-mijn he-hele leven...' Ik knikte met een rood hoofd en Joost knuffelde me. 'I-Ik hoo-hoop voor je d-dat jij e-en Ha-Harm sa-sa-samen ku-kunnen zijn.' Ik glimlachte en Joost liet me los. 'Je bent echt geweldig als vriend, wist je dat?' Joost bloosde en liep weer verder. 'Harm, je kan komen!' Schreeuwde ik. Harm kwam door een muur aanlopen met een koker in zijn handen. 'Jongens, dit is het.'

We spraken de spreuk uit en de lichten sprongen uit. 'L-Link... He-Help!' De stem van Joost leek steeds verder weg te gaan. Alleen het geschreeuw en gehuil van hem leek steeds dichterbij te komen. De lichten sprongen weer aan en ik zag Joost voor me liggen. Wit, slap en angstig. Ik hoorde hem ademen en ik voelde zijn hartslag. Zijn ogen stonden wijd open. 'L-Link, ik w-wil hie-hie-hier we-weg. Ze he-he-heb-hebben me ge-gema-gemarteld...' Ik hielp hem opstaan en ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik drukte hem dicht tegen me aan. 'Sst, we zijn bijna klaar.' Zei ik troostend. Harm kwam dicht bij ons staan en zei huilend:' Het spijt me zo... Door mij is dit gebeurd...' Ik trok hem ook in de knuffel en Joost zei zachtjes:' Dit is niemands schuld...' Ik liet ze los en pakte hun hand vast. Een stem zei:' Wat is jullie eerste wens?' Joost kneep hard in mijn hand. 'Wij wensen dat Harm weer een normaal jongensmens van vijftien is.' Zei ik. De lichten sprongen weer uit en ik hoorde Joost zachtjes huilen. Zijn greep verslapte, maar versterkte daarna gelijk weer. De lichten sprongen aan en Harm stond voor me als een normaal mens. 'Wat is jullie tweede wens?' Vroeg de stem weer. 'Wij wensen dat Joost zijn stotter-probleem ophoudt.' Zei ik. Joost keek me verbaasd aan en had nog steeds mijn hand stevig vast. De lichten sprongen weer uit en de hand was verdwenen. Wanneer de lichten aan sprongen zag ik Joost. 'Link, ik kan weer praten.' Een eenzame traan rolde verdwaald over zijn wang. Ik draaide me om naar Harm. Joost gaf me een klein duwtje waardoor ik in zijn armen viel. 'Doe het nu...' hoorde ik Joost zijn stem in mijn hoofd zeggen. Ik keek Harm diep in zijn ogen aan en langzaam kwamen onze hoofden dichterbij elkaar. Ik sloot mijn ogen en drukt mijn lippen op de zijne. 'Harm, wil je met mij verkering?' Vroeg ik. Harm knikte en zei:' Ja, niks liever.' Harm liet me los en we liepen naar Joost die glimlachend toe keek. 'Kunnen we nu alsjeblieft gaan?' Vroeg Joost die nog steeds verbaast was om zijn eigen stem. Ik knikte en lachte. Ook al hebben we niet dé schat gevonden... Joost heeft een nieuwe vriend en ik liefde... Dat noem ik toch een schat...

1620 woorden!
Bam!!
Ik hoop dat jullie hebben genoten...
Doei doei!