Ik fietste de straat over, op weg naar Link. Een vrachtwagen reed de straat door en het laatste wat ik voelde was een harde klap. Bloed versperde mijn zicht. 'Joost!' Schreeuwde een bekende stem. Ik probeerde mijn ogen open te houden, alleen het lukte niet. Ik sloot mijn ogen, terwijl ik nog steeds geschreeuw hoorde.

'Hey, ik ben Link.' Zei de jongen zelfverzekerd terwijl hij vooraan de klas stond. De jongens liep weerp terug naar de plek. Ik stond met trillende benen op en liep de klas in. 'I-Ik ben Joost.' Zei ik zachtjes. Ik keek naar mijn voeten. De juffrouw duwde me zodat ik in beweging kwam, alleen ik bleef verstijfd staan. Een golf maagzuur kwam omhoog, maar ik slikte het weg. 'Joost, gaat alles goed?' De juffrouw keek me raar aan. Ik knikte en liep voorzichtig naar mijn plek. De juffrouw liep weg om thee voor haar te pakken. Een jongen ging voor me staan en zei:' Yo, jij bent stom.' Ik zei niks en staarde voor me uit. De misselijkheid werd groter. Hij pakte me bij mijn schouder en schudde me door elkaar heen... Wat hij beter niet kon doen. Mijn maagzuur kwam om hoog en ik gaf over de jongen over. De klas ging aan de andere kant van de klas zitten omdat ze het vies vonden. De jongen begon me uit te schelden... Alleen Link kwam naar me toe en hielp me opstaan. Hij pakte zijn tas en liep samen met mij naar de wc.

'Hier, drink wat.' Zei hij toen we bij de wc waren. Ik schudde mijn hoofd. Mijn misselijkheid werd groter. Ik duwde Link aan de kant en ik hing met mijn hoofd boven de wc. Ik begon alweer over te geven. Link hield een hand op mijn rug. Een raar gevoel kwam in mijn maag. Ik ging rechtop zitten en veegde mijn mond af met een wc papiertje. Ik ging staan en Link pakte zijn flesje. Ik keek naar de mierzoete roze ranja die erin zat... Hoelang was het geleden dat ik dat had gedronken? Ik zei zachtjes:' Sorry, ik lus alleen water.' Eigenlijk kwam het omdat ik niet nóg dikker wou worden. Link knikte. Hij goot zijn ranja in de gootsteen en vulde zijn flesje met water. Hij gaf het flesje aan mij en ik dronk het dankbaar. Plots liet ik het flesje vallen. Ik viel op de grond en begon te hyperventileren. Link keek me angstig aan. Ik kon nog net uitbrengen:' Aanval...' Ik sloot mijn ogen en probeerde me te focussen op mijn ademhaling. Eén van de eerste keren dat het lukte zonder dat iemand me moest kalmeren. Ik rolde op mijn rug en zei:' Ik heb kast van aanvallen... Sorry... Ik begrijp het dat je me nu raar vind.' Ik ging rechtop zitten en sloot mijn ogen zodat ik me voor kon bereiden op gemene woorden. Alleen ik voelde twee armen om me heen. Ik hoorde Link in mijn oor fluisteren:' Ik vind het knap dat je dat durft te vertellen.'

Ik voelde druppels op mijn hand. Was iemand aan het huilen? 'Joost, ik heb je nodig.' Zei een snikkende stem. Was iemand aan het huilen... Om mij? Ik wou bewijzen dat ik er was, alleen het lukte niet. Ik wou weten wie het was, alleen ik was al weer snel weg.

'Vandaag komen twee vrienden van mijn oude dorp omdat ik dertien word... Wil je mee?' Vroeg Link. Ik keek hem verbaasd aan en zei:' Je wordt toch pas volgende weer dertien?' Link knikte en zei:' Ze blijven hier een hele week vanwege de zomervakantie.' Ik knikte. We liepen Links zijn huis binnen. Gelijk werd Link omarmd door twee jongens. Wanneer ze hem loslieten vroeg de blonde:' En wie is dát?' Ik voelde me buitengesloten... 'Dat is Joost.' Zei Link en hij een sloeg een arm om me heen. 'Ik ben Harm.' Zei Harm. Ik keek naar de jongen met donker blond haar. Hij keek maar de grond en was stiller. Ik glimlachte naar hem en vroeg:' En wie ben jij?' 'Ik ben Jeremy.' Zei de jongen en hij glimlachte terug. We liepen naar boven, naar Link zijn kamer. Er lagen drie matrassen. 'Drie?' Vroeg Harm verbaasd. Link knikte en zei:' We slapen hier met ons vieren.' Harm keek met een blik vol afkeer naar mij. Jeremy vroeg:' Waarom staat daar een emmer?' En hij wees naar een emmer die naast een matras stond. Ik wist waarom hij daar lag... Vanwege mijn aanvallen... Ik keek Link aan in de hoop dat hij het niet zal zeggen. 'Ik had opgeruimd en ik was vergeten om de emmer op te ruimen.' Zei Link. Ik glimlachte dankbaar naar hem. Link knipoogde en zei:' Laten we maar gaan zitten.' Ik knikte en ging op het matras zitten. Link ging naast me, Jeremy en Harm tegenover ons.

'Doen durf of de waarheid aan... Link!' Zei Harm. 'Waarheid.' Zei Link. 'Hm... Wat is de echte reden waarom die emmer daar staat?' Vroeg Harm en hij grijnsde daar mij. Link zuchtte en keek me aan. 'Hij heeft aanvallen... Er moet een emmer staan voor de zekerheid...' Zei Link. Harm keek met afkeer naar me en zei:' Wil ie echt met zo'n iemand vrienden zijn?! Hij kan niet eens normaal een week bij iemand slapen!' Zei Harm. Ik voelde mijn ogen vochtig worden. 'Ja, huil maar! Dat verdien je! Je hebt mijn vriend gepikt!' Zei Harm boos. Tranen liepen over mijn wangen. 'Harm!' schreeuwden Jeremy en Link tegelijk. Ik stond op en Jeremy liep achter me aan. We liepen samen naar buiten.

'Het spijt me... Harm is gewoon jaloers.' Zei Jeremy zachtjes. Ik veegde mijn tranen weg wat eigenlijk geen zin had. Ik kon niet stoppen met huilen. Mijn tranen bleven stromen. 'Jer... Heb je iets tegen homo's?' Vroeg ik zachtjes. Jeremy schudde zijn hoofd. Ik zuchtte en zei:' Ik ben bang dat ik verliefd ben op Link.' Jeremy keek me verrast maar blij aan. 'Dat is zo cute!' Schreeuwde hij. Ik glimlachte. Ik snap waarom Link vrienden was met Jeremy... Alleen Harm snap ik nog steeds niet echt...

'Joost, de dokters zeggen dat het tijd is... Alleen ik geloof in je... Ze hebben je een week langer gegeven.' Zei dezelfde stem. Ik probeerde alweer mijn ogen te openen. Het lukte heel even... Alleen niet lang genoeg om te zien wie er zat... Of om langer wakker te blijven.

Ik liep de kamer weer in samen met Jeremy. Wat ik daar zag was ongelofelijk. Harm en Link... ze zoenden... Links zijn ogen stonden wijd open. Ik zag aan hem dat hij het niet leuk vond. Boos, maar gebroken liep ik naar ze toe en ik duwde ze uit elkaar. Link ging staan en verschuilde zich achter mij. Harm keek heel even boos naar mij... Alleen dat veranderde snel in angst, omdat ik anderhalve kop groter was. Jeremy ging tussen ons in staan. 'Dus jullie kiezen allemaal de kant van die kneus?' Vroeg Harm boos. Link trilde en had zijn armen stevig om me heen geslagen. Harm keek Jeremy boos aan. 'Ik had van jou wel anders verwacht...' Zei Harm. 'En ik had verwacht dat jij anders was.' Zei Jeremy. Harm haalde uit en sloeg Jeremy. Jeremy viel achterover, maar ik ving hem op. Jeremy begin te schreeuwen van de pijn en Harm rende weg. Jeremy huilde en schreeuwde. 'Jeremy rustig.' Ik pakte zijn schouders vast. 'Jeremy, adem in en uit. Pas wanneer jij rustig bent kan ik goed kijken.' Jeremy luisterde, maat hield zijn hand op de plek waar hij was geslagen. Toen Jeremy rustiger was tilde ik hem op en zette hem op de keukentafel. Ik haalde de Jeremy's hand van Jeremy's wang af en keek naar zijn hand. Er zat een beetje bloed op dat van zijn wang op zijn hand is gekomen. Link gaf me de verbanddoos aan en ik verzorgde de wang van Jeremy.

'Kom op Joost... Nog even doorzetten... Ik weet dat je het kan.' De stem klonk schor, maat het was altijd nog steeds dezelfde stem... Nooit iemand anders... Maar één iemand gaf om me... Maar hoe heette hij ook al weer?

Mijn ogen stonden wijd open toen ik wakker werd en ik greep naar de emmer naast me. Ik begon te kokhalzen. Link die in bed lag knipte zijn lampje aan. Ik hoestte en had het gevoel dat ik stikte. Link schrok. Jeremy was er niet... Hij lag bij Link zijn ouders in bed omdat hij last had van heimwee... Link kroop naar me toe en klopte op mijn rug. Het hielp niet. 'Joost, adem in en adem uit...' Zei hij zachtjes. Tranen sprongen in mijn ogen. 'Hoe?' Vroeg ik zacht met het laatste beetje adem dat ik had. Link rende naar de kamer van zijn ouders. De ouders van Link kwamen bezorgd binnen en in mijn ooghoek zag ik Link bijna huilen. Jeremy probeerde hem te troosten. Ik hoestte nog harder en uiteindelijk gaf ik over. Ik ademde langzaam in en mijn longen vulden zich met lucht. De ouders van Link keken bezorgd naar me en zeiden:' We gaan morgen wel even naar de huisarts...' Ik knikte zachtjes. Tranen liepen over mijn wangen. De ouders liepen weg... En daar stonden we dan, drie jongens in hun pyjama om half vier 's nachts... Link omhelsde me en zei:' Ik was zo bang...' Ik zag de onderlip van Jeremy trillen. Ik maakte een gebaar dat hij mocht komen. Jeremy omarmde ons ook en begon ook te huilen. 'Je mocht niet doodgaan...' Ik ademde zachtjes in en uit. 'Ik ben bang...' Zei ik zachtjes. Link en Jeremy lieten me los en we gingen met ons drieën op Link tweepersoonsbed. Link drukte me dicht tegen zich aan. Jeremy keek ons vertederend aan. De tranen bleven stromen. Link pakte een zakdoekje uit het pakje dat op zijn nachtkastje lag. Hij gaf er één aan mij. Ik veegde mijn tranen weg, ook al had het geen nut. 'Ik ben bang voor doktoren...' Zei ik zachtjes. 'Waarom?' Vroeg Jeremy op een zorgzame manier. 'M-Mijn familie...' Zei ik zachtjes. Ik kon niet meer verder praten ik kroop in elkaar en begon harder te huilen. Jeremy zei niks meer.... Ze waren allebei stil.

'Joost... Ik heb spijt. Ik zou alles over willen doen en zeggen tegen je dat ik van je houd... Maar nee, ik was weer zo stom! Ik was weer bang... Ik snap dat je me haat, alleen ik blijf van je houden...'

Ik stapte in de auto. Ik had de hand van Link stevig vast. Jeremy vond het alleen cute... Alleen volgens mij doet Link het nog steeds meer als vriendschap. We stapten de auto uit en ik voelde hoe mijn handen begonnen te zweten. 'Sorry.' Fluisterde ik tegen Link. Link keek me raar aan. Ik keek naar onze handen. Link maakte met zijn mond een O vorm en haalde zijn schouders op. 'Boeit niet.' Fluisterde Link terug. We gingen in de wachtkamer zitten. 'Joost Bouhof.' Zei de dokter. Ik stond op en keek angstig naar Link en Jeremy. Ze stonden ook op. Ik kneep in Links zijn hand van angst... Ik probeerde langzaam in en uit te ademen wat niet echt lukte... 'Aha meneer Bouhof... Lang geleden dat ik u en uw familie heb gezien... Ga maar zitten.' Zei de man die bij de deur stond om ons aan hand te geven. 'Hoe is het nu met uw familie?' Vroeg de man. 'Ze... Ze zijn dood...' Een traan rolde over mijn wang. Ik zag de dokter en Jeremy schrikken. Link aaide met zijn duim mijn hand. Hij wist dit... Zijn ouders wisten dit... Ik hoorde bij hun gezin... Omdat ik anders niemand had om voor te leven.

We zaten in de auto terug naar huis. De dokter zei dat het gewoon door spanning en/of angst kwam... Ik geloof hem... Ook al geloofde ik hem jaren geleden ook, alleen toen kwam het niet goed! Ze gingen allemaal dood... Toen ontmoette ik Link... Toen woonde ik half bij Link thuis... Nu zitten we hier in een auto. Ik hield alsnog de hele tijd Link zijn hand vast. Ik was bang dat het uiteindelijk niet meer kon... 'Link. Het spijt me...' Zei ik zachtjes. 'Ik heb alles verpest.' Maakte ik mijn zin af. 'Hoezo?' Vroeg Link, maar ik zei niks meer. Ik keek zwijgend uit het raam...

'Nog een paar dagen volhouden Joost... Als je dan nog leeft zonder problemen, zeggen de artsen dat je een grote kans hebt om te overleven... Alsjeblieft... Leef.... Voor mij.' Ik probeerde uit alle macht mijn ogen te openen... Het lukte. Ik zag een jongen met bruin haar en een gele muts op de rand van het bed zitten... God, hij was mooi. De jongen zag me kijken. 'Joost!' Zei hij blij. Ben ik Joost? Ik sloot mijn ogen weer en het laatste wat ik hoorde was:' Rust maar goed uit.'

Ik liep naar buiten. Link en Jeremy waren weg... Ik bleef achter... Alleen... Ik zag Harm huilend op een bankje zitten. Toen hij me zag werd hij boos. Hij stond op en schopte me tegen mijn kuit. Ik viel op de grond en hij trapte in mijn buik. Ik trok hem tegen me aan en rolde me om zodat ik op hem lag. Ik sloeg hem en er ontstond een gevecht.

'Joost, Harm stop!' Schreeuwde een bekende stem achter ons. Ik liet Harm los... Zwarte vlekken kwamen en bedorven langzaam mijn zicht, alleen ik kon nog zien. Harm huilde nep en zei huilend:' Ik zat hier en hij begon me aan te vallen...' Een paar omstanders die bij ons stonden knikten. Ik kon niks zeggen, ik was te misselijk en als ik mijn mond open zou doen zou ik weten dat ik zou overgeven. Ik zag aan Link dat hij hem geloofde... Hoe kon hij?! Hij zou moeten weten dat ik zoiets nooit zou doen. 'Hij liegt...' Zei ik en ik zakte door mijn knieën. Link hurkte voor me neer. Harm zag aan Link dat hij mij geloofde. Hij viel op de grond en hield zijn ogen dicht. 'Hij doet het nep...' Kreunde ik. Een golf braaksel kwam naar boven. Ik duwde Link en weg en begon ober te geven. Link hielp me opstaan, alleen ik viel weer. Ik was te zwak... 'Harm, wat heb je met hem gedaan?!' Schreeuwde Link. Harm opende zijn ogen en ging rechtop zitten. 'Waar ben ik?' Kreunde hij. 'Harm, geen spelletjes!' Schreeuwde Jeremy en hij keek boos naar Harm. Ik kroop naar een boom waar ik tegen aan ging zitten. Eén van de omstanders zei:' Hij is echt een aansteller...' En hij wees naar mij. Ik bleef stil zitten. Link keek boos naar degene die dat zei en schreeuwde:' Oh wouw! Zegt degene die denkt dat hij een zwaar leven heeft... Hij heeft geen familie, word gepest en heeft aanvallen! Nou... Wat leuk... Toch?!' Hij ging naast me zitten en hij drukte me tegen zich aan... 'Faggots...' Hoorde ik iemand fluisteren. Jeremy ging ook naast me zitten. Harm keek jaloers naar ons en zei:' Jullie zijn allemaal k*t! Ik had jullie nodig, alleen jullie laten mij in de steek...!' 'Nee Harm...' Zei Jeremy zacht, maar nog wel dat Harm het kon horen. 'Jij liet óns in de steek.' Een traan liep over de wang van Jeremy. Harm keek ons boos aan en liep weg.

Alleen deed pijn die dag en ik lag die hele dag ziek op bed. Ik kon niet meer lopen, zitten of eten... Als ik at ging het er gelijk weer uit. Als ik naar de WC moest, moest Link me helpen... Ik dacht terug aan het ziekenhuis... Ik geloofde de artsen... Alleen ze hadden het fout.

'Joost, je moet zo hard vechten... Alsjeblieft... Ik weet dat het moeilijk is, maar verlaat me niet...' De stem klonk gebroken. 'Waarom...?' Fluisterde hij zachtjes.

Link had een zusje genaamd: Emily... Zijn ouders hadden een meisje geadopteerd, toen Link 14 was. Het meisje was 9 jaar oud. Ik en Link waren samen boven aan het praten. Jeremy zou volgende week weer komen, we hadden ons er op verheugd. Alleen jet ging wel even mis...

'Joost, Link, willen jullie even komen?' Ik woonde zowat bij Link. Alleen ik ging elke dag nog terug naar mijn huis... Ik kon het niet achterlaten. We keken elkaar aan en we liepen naar beneden. 'Willen jullie even op Emily passen, we zijn maar 10 minuutjes weg.' We knikten. De ouders trokken hun jassen aan en Emily zat aan de tafel iets te eten. Wij gingen aan de andere kant van de tafel met onze mobiel spelen. 'Mag ik tekenen?' Vroeg ze toen ze het op had. Ik en Link knikten. Emily ging naar de kelder om haar spullen op te halen en wij gingen de tafel opruimen. Alleen na vijf minuten was Emily er nog steeds niet. We liepen naar beneden waar we Emily met een hoestdrank en medicijnen in haar hand troffen. Het medicijnen pakje was leeg en de hoestdrank zat nog voor 1/4 vol. 'Emily!' Schreeuwde Link. 'Link, ben je ouders. Ik ben 112.' Zei ik. Link knikte ik liep naar een andere kamer en belde 112.

Link ijsbeerde door de wachtkamer van het ziekenhuis heen. 'Link, rustig.' Zei ik. Link negeerde me. 'Link, je ouders komen zo... Ze moeten alleen nog even hierheen rijden.' Link zijn hoofd trok wit weg. 'W-Wat als ze dood gaat door vergiftiging?' Ik stond op en pakte Link zijn schouders. 'Dit had ik eerder moeten doen...' Fluisterde ik en ik kuste Link. Link zei zachtjes toen ik hem losliet:' Het spijt me Joost... Dit gaat te snel.' Ik knikte en veegde de tranen uit mijn ogen. 'Ik weet gewoon niet of ik jou leuk vind.' 'Nee, het is goed... Ik snap het al.' Zei ik en ik liep naar de wc. Ik deed de deur op slot en bekeek mezelf in de spiegel... Ik ben lelijk... Ik ben dik... Ik ben dom... Ik ben niets. Tranen rolden over mijn wangen. Op de deur werd geklopt. 'Wilt u de deur openen, mijn zoon moet heel nodig.' 'Nee, sorry...' Zei ik en ik begon nog harder te huilen. 'Yo gast, gaat alles wel goed?' Hoorde ik een zwaardere stem zeggen. Ik liet mezelf tegen de deur vallen. Kunnen ze niet gewoon oprotten? 'Joost, doe die deur open!' Het was Link... Ik zuchtte en keek nog een keer nar mezelf. Je bent echt lelijk... Ik deed de deur open en Link zag gelijk met betraande ogen. Hij trok me mee en knuffelde me. Hij vond het niet ongemakkelijk ofzo. 'Joost, ze zijn nu bezig met haar maag leegpompen en daarna mag ze mee naar huis...' Zei Link zachtjes. Alleen het laatste waar ik aan dacht was Emily...

'Je mag niet doodgaan! Ik houd van je... Hoe kon ik zo stom zijn?!' Het gehuil werd erger. Ik wou het niet meer aanhoren... De knappe jongen die huilt. Het mag niet, zo gaat het verhaal niet! 'Als ik het allemaal over kon doen zou ik het doen...'

Steeds vaker schoof ik mijn bord weg tijdens het eten. Niemand merkte dat er echt iets was... Totdat Link zag dat ik ook mijn broodjes weggooide...

'Joost, je moet wel wat eten.' Zei Link bezorgd. 'Nee, ik ben misselijk.' Link keek me raar aan. Ik loog niet... Een golf maagzuur kwam omhoog. Intussen vonden de leraren het niet raar dat ik soms de klas uitging of dat ik moest overgeven. Alleen de kinderen vonden me nog steeds vies... 'Joost, het gaat niet goed.' Zei Link en hij legde zijn hand op de van mij. 'Echt wel!' Schreeuwde ik en ik sloeg Link in zijn gezicht. Een groep kinderen ging om ons heen staan en schreeuwden:' Vechten! Vechten! Vechten!' Link deed niks en sloeg zijn armen om me heen. Hij drukte me dicht tegen zich aan... Hij rook naar deo. 'Joost ik...'

'Hij gaat het niet overleven...' Zei een zware stem. De knappe jongens begon nog harder te huilen. 'Nee, nee, dat kan niet!' Schreeuwde hij... Zijn stem klonk gebroken. 'We geven hem nog één dag.' Zei de zware stem. Wie? Mij? Alleen ik leef! Ik hoor jullie gewoon!

Bloed...
Pijn....
Geschreeuw...
Gehuil....
Mijn zusje en ouders kwamen om in een auto ongeluk. Ik zat die dag thuis. Ik hoorde het van mijn oom. Niemand wou me hebben.... Ik was te lelijk...

Ik dacht dat hij van me hield! Boos sloeg ik tegen de boom. Mijn knokkels bloedden. 'Joost!' Jeremy legde zijn handen op mijn schouders. 'Rustig.' Ik kon niet rustig zijn...

'Vies mormel!' 'Anorexia kind!' 'Pleeg toch zelfmoord, dan is één wereldprobleem opgelost.' Ik begon te huilen. Alsjeblieft... Wat doe ik verkeerd. 'Je bent lelijk!' 'Ik snap waarom je familie je heeft verlaten!' 'Zwak, zwak kind.' Laat me alsjeblieft met rust... Ik snap het... Jullie haten me, alleen ik kan er niks aan doen.

'Joost, ik snap nu hoe het is om een dierbare te verliezen. Je zal voor altijd in mijn hart blijven en als ik zou mogen kiezen zou ik het opnieuw doen. Dan zou ik zeggen dat ik van je hou... Alleen het is te laat... Ik heb te lang gewacht...' 'Meneer, het is tijd.' Ik voelde twee warme lippen op de mijne... En dat was het laatste wat ik voelde, hoorde, rook en zag. Ik dacht nergens meer aan en ik was weg. Weg van hier.

----------------------------------------------------

Iedereen heel erg bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk met.....
3581 woorden!!
Omg, i'm crying....
Dit is best zielig...
Bye!