Er waren 500 woorden gewist dus het kan zijn dat hij wat matiger is...
Ik voelde me daar erg kut bij en had minder zin om door te schrijven.....

Harm p.o.v.

Tranen stroomden over mijn wangen. Waarom die ene persoon... Waar ik verliefd op was moest mij nou weer pesten? Ik pakte een schaar en zette die op mijn vel. Een nieuwe streep verscheen... Er drupte een beetje bloed uit. 'Morgen moet ik weer naar school...' Ik zuchtte en trok mijn knieën in. De donkere hoek waar ik in zat voelde beschermend. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en mijn hoofd rustte tussen mijn lichaam en mijn knieën. Als ik kon veranderen om de gevoelen weg te sluiten zou ik dat doen... Ik stond op en maakte de wond schoon. Daarna pakte ik mijn tas in en ging op bed liggen. Al snel viel ik inslaap.

'Awh is Harmpie er weer.' Joost pakte mijn stuur vast waardoor ik niet kon weg fietsen. 'Je was een paar dagen afwezig.' Zei Joost. Link en Jeremy pakten me vast bij mijn armen en gooiden me van mijn fiets. Joost liep naar mij toe en trok me omhoog. 'Je dacht dat je veilig was hé?' Zijn aardige stem verwarde mijn hoofd. 'Waarom doe je dit?' Vroeg ik. Joost gooide me weer op de grond. 'Dat hoef jij niet te weten.' Ik zag spijt in zijn ogen... Al snel veranderde het in angst... Daarna in haat waarop het bleef staan. Hij draaide zich om en liep weg. Link en Jeremy pakte mijn handen vast en hielpen me omhoog. 'Sorry.' Zeiden ze tegelijk. 'Waarom doen jullie dit.' Link en Jeremy keken elkaar aan. Ik zag Link slikken. 'Hij heeft een moeilijke tijd gehad... En heeft een nieuwe Joost gecreëerd die niks van zijn gevoelens laat zien...' Zei Link. Ik knikte. 'We willen hem niet laten vallen... We weten wat er dan kan gebeuren.' Zei Jeremy zachtjes. 'Ga dan maar snel.' Zei ik en ik glimlachte naar ze. Ze glimlachten terug en renden hand in hand weg. Het kon zijn dat het aan mij lag... Alleen ze zager er cute uit, alsof ze echt iets hadden.

'Jeremy, ga snel zitten je bent laat.' Zei de lerares toen ik op de deur klopte en binnenkwam. 'Ja, ik had een lekke band.' De lerares knikte en zei:' Maakt niet uit. Het is de eerste keer dit jaar... Ga maar snel zitten... Heb jij Joost gezien.' Ik schudde verbaasd mijn hoofd en ging daarna zitten. Ik pakte mijn boeken en sloeg ze open op de goede bladzijde. 'Harm, heb jij een potlood?' Vroeg het meisje naast me. Ik knikte en pakte een potlood uit mijn etui, alleen toen ik hem eruit pakte viel er een briefje uit. Ik stopte het briefje snel in mijn zak en gaf het potlood aan het meisje. 'Na de les... Ga ik dat briefje lezen...' Dacht ik in mezelf...

De bel ging en ik deed de spullen in mijn tas. Ik pakte het briefje uit mijn zak en las het. Harm, morgen na schooltijd op het schoolplein. Ik wacht op je bij de pingpongtafel. 'Yo Harm, ga je mee?' Ik keek op van het briefje en zag Link en Jeremy bij de deur staan. Ik pakte snel mijn tas en rende naar ze toe. 'We hebben de les uitval...' Zuchtte Link. Ik keek hem raar aan. 'Hoezo ben je daar niet blij mee? Dan kan je toch even naar huis?' Zei ik. 'Kan niet... Ik woon te ver weg.' Zei Link. Ik knikte begrijpelijk. 'Dan blijven we met ons drieën op school.' Zei ik. Jeremy knikte en ik zag Link blozen. 'Dank jullie wel.' Zei Link en hij gaf mij een high five en Jeremy een knuffel. We liepen door school uit en gingen op een bankje zitten. Ik keek om me heen of het niemand naar ons keek of afluisterde en vroeg:' Hebben jullie iets?' Jeremy en Link keken beschaamd weg. 'Cute!' Zei ik enthousiast. Ze glimlachten en pakten elkaars hand vast. 'Wie weet het?'  Vroeg ik. 'Jij, Joost en onze families.' Zei Link. 'Joost?' Vroeg ik verbaasd. Ze knikten. 'Hij is best aardig... Tegen ons..' Zei Jeremy zachtjes. Ik knikte en we gingen weer verder praten.

Snel fietste ik naar huis na schooltijd. Ik had Joost al deze hele dag niet gezien... Nou, alleen 's ochtends. Ik zette snel mijn fiets in de garage en liep naar binnen. Ik pakte een appel en at het op. Ik ging op de bank zitten en ik keek via een raam naar buiten. Ik keek nog een keer naar het briefje. 'Van wie zou het zijn? Waarom ik?' Ik vroeg allemaal dingen aan mezelf waar ik geen antwoord op wist. 'Ga maar slapen... Je moet morgen uitgerust zijn.' Zei ik tegen mezelf. Ik ging op de bank liggen en sloot mijn ogen. Langzaam viel ik inslaap.

De volgende schooldag ging langzaam voorbij. Ik moest de hele tijd denken aan het briefje. Alleen eindelijk was de schooldag voorbij. Ik liep naar de pingpongtafel en ging erop zitten. Alleen niemand kwam... Ik wachtte en wachtte... Ik wou het bijna opgeven totdat ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me om en zag Joost staan. 'Wat doe jij hier?' Vroeg ik bot. Joost zei:' Ik heb het briefje geschreven.' Langzaam drong het tot me door... Dit is een val. Ik sprong van de pingpongtafel af en liep weg. 'Harm, wacht!' Schreeuwde Joost. Ik draaide me weer om en keek naar Joost. Hij zei zachtjes maar wel verstaanbaar:' Ik houd van je.' Ik draaide me om en liep verder, alleen bedacht me binnen een paar seconden. Ik draaide me weer om naar Joost, alleen hij was er niet. Het enige wat er lag was zijn ketting. Ik had alleen maar het draaide ervan gezien, nog nooit de hele ketting. Ik liep voorzichtig naar de ketting toe en bekeek hem goed. Het was een gouden ketting met een hartje eraan. Het hartje kon open en ik zag een foto. Een foto van Joost. Op het hartje stond klein gekerfd don't forget me. Ik deed de ketting om en liep weg. Tranen stroomden over mijn wangen. 'Hij houdt van me... Ik houd van hem... We konden samen zijn. Alleen ik ben weer zo stom!' De tranen bleven stromen. Hij hield al de hele tijd van me! Ik schop tegen de losse steentjes in het asfalt. Het begon zachtjes te regenen en ik zakte door mijn knieën. Het laatste wat ik voelde waren twee armen om me heen.

Langzaam werd ik wakker. Een Jeremy stond voor me. 'Gaat alles goed?' Vroeg Jeremy. Ik knikte zachtjes. 'W-Waar is Joost?' Vroeg ik. Jeremy haalde zijn schouders op. 'Hij was deze dagen niet op school... Hoe kom je aan zijn ketting?' Ik keek naar de ketting die om m'n hals hing. 'Gekregen...' Zei ik zachtjes. Jeremy knikte en zei:' Moet ik je naar huis brengen? Ik woon vlakbei.'  Ik schudde mijn hoofd en stond op, alleen viel gelijk weer. Jeremy lachte zachtjes en tilde me op. Hij liep naar mijn huis en legde me op de bank. 'Ik ga weer. Als er iets is, bel me.' Ik knikte en Jeremy liep weg. Ik pakte het bedeltje van de ketting vast en sloot mijn ogen. 'Ik zal je nooit vergeten... En wanneer je weer op school komt zou ik zeggen wat ik voel.' Zei ik zachtjes en al snel viel ik inslaap.

Ik had het mis... Ik had het nooit meer gezegd wat ik voor Joost voelde. Hij was weg. Hij kwam niet meer op school en niemand wist waar hij was. Geen spoor van hem was er. Alleen ik wist dat ik hem op een dag weer zou zien. Ik had al drie jaar gewacht en ik moest hem vinden. Ik moest hem zoeken...

Op een dag liep ik door het dorp heen. Ik botste tegen een lange jongen op. 'Joost!' Schreeuwde ik. 'Harm... Ik hou nog steeds van je.' Zei hij zachtjes. Ik sloeg mijn armen om hem heen en zei:' Ik ook van jou.' Hij drukte een kus op mijn neus en zei:' Het spijt me voor alles.' 'Het geeft niet... Jer en Link hebben het me uitgelegd.' Zei ik. Tranen stroomden over zijn wangen. We gingen tegen een muur van een winkel zitten en we zaten daar. Voor de rest van de dag. We zwegen en keken naar de mensen die langskwamen. Ik pakte Joost hand vast en zei:' Ik ben blij dat we elkaar gevonden hebben.' Joost knikte en trok me bij hem op schoot. 'Ga maar slapen. Morgen zou ik weer weg zijn... Dan lijkt dit op een droom... Alleen ik wil dat je weet dat ik altijd dicht bij je bent.' Ik snapte niet precies wat hij bedoelde en sloot mijn ogen. Ik voelde dat Joost me optilde, alleen ik wist niet waarheen omdat ik al weer aan het slapen was.

Hij had gelijk... De volgende was hij weg... Maar ik wist dat ik gewoon moest afwachten. Dan zou hij op een dag weer komen... en ik zal hem weer zien. We zouden elkaar vast houden... En hopelijk nooit meer loslaten.. Ik zuchtte en keek rond. Ik was weer in mijn eigen bed, in mijn eigen kamer, in mijn eigen huis. Nu alleen nog wachten.

Zoals ik al zei, hij is wat matiger je weet waarom en ik ga weer...
Doei doei!