Last Day
–🍂 𝓢𝓸𝓵𝔀𝓹

“Let's end this,” ani ko kay Aiken– fiancee ko.

Yes, fiancee ko siya at ikakasal na kami sa susunod na buwan.

“Huh? Joke na naman ba yan Gia?” tugon nito ngunit halata sa mukha nito ang takot at pangamba.
Napayuko ako.

“Sorry Aiken. Pero I-I c-can't take this anymore, the-” I said trying to explain my side but he cut me off.

“Love naman! Stop this prank. Masaya na man tayo? Saan ba ako nagkulang?” he asked.
I saw how his eyes become misty with his own tears.

It brokes my heart seeing him like this, but...

But I just can't take back what I said.

“Please Aiken, don't make this hard for me. Hindi pa ako handang iwan ang buhay na mayroon ako. The responsibility and all once na ikasal tayo, I'm not yet ready. H-hindi ko alam kung kakayanin ko. At ang daming what if's... What if hindi mag work ang sa'tin? What if kung magsawa ka? Please understand,” sabi ko habang hindi nakatingin sa kanya.

He hold my hand pero iwinaksi ko ito.

“Is that all? Yan lang ba ang problema mo? Love, andito naman ako. No matter what happened I will always be by your side, I will always be there for you, we'll stick together until the end.”
Pahayag nito pero tumayo na ako. He stood and embrace me from behind.
Naramdaman ko ang paninikip ng dibdib ko kaya lumayo ako sa yakap niya.

“Aalis na ako. And I'm very sorry”
Then I walk away.

Hindi niya naiintindihan ang lahat.
Mababaw man pakinggan pero it is what I felt.

Takot ako sa mas mabigat na responsibilidad. Duwag ako. Dahil ayaw kong dadating kami sa punto na magkakasakitan na at pagsisisihan namin pareho ang mga naging desisyon namin.

I stayed at my room all day. Pakiramdam ko nanghihina ang katawan ko.
Nakahiga lang ako sa kama habang nakatitig sa kisame.

Minsan kasi hindi sapat na mahal niyo lang ang isat-isa.
Dapat handa kayo sa lahat ng responsibilidad.

Pero ako hindi pa ako handa.

Nakarinig ako ng katok sa pinto ng kwarto pero binaliwala ko ito.

“Gia, nandito si Aiken kanina. Nakikipaghiwalay ka daw. Anong nangyari anak?” ani ni mama na pumasok na pala sa kwarto ko. Naramdaman kong umupo ito sa gilid ng kama ko.

“Nakipag hiwalay ako, ma. Tingin ko kasi hindi pa ito ang tamang panahon para sa aming dalawa. Natatakot ako.”

“Hmh~ sa tingin mo kaylan ang tamang panahon para sa inyo? Gia, wag kang matakot sa mga bagay na hindi pa nangyari. Harapin mo ang lahat kasi kasama mo naman siya, hindi kana nag-iisa dito. At huwag kang gumawa ng desisyon na pagsisisihan mo habang buhay. Live each moment as your last, wag kang magpapadala sa takot.” Ani nito saka ako iniwan sa kwarto.

“Leave each moment as your last”

Lakad takbo ang ginawa ko. Halong kaba at takot ang bumalot sa puso ko. Halos maghalo na rin ang luha at pawis ko sa'king mukha. Ang tanga ko, sana hindi pa huli ang lahat.

“Aiken! Aiken, wait!” sigaw ko ng makita ko itong naglalakad papasok ng bahay niya.

He stopped.

Napangiti ako saka mabilis na tumakbo sa kanya at dinamba siya ng yakap.

Pagkawak ko sa kanya mabilis na kumawala ang mga hikbi ko.
Mahal na mahal ko ang taong ito pero nagpadaig ako sa takot.

Tama si mama, hindi ko alam kung kaylan ang tamang panahon para sa'ming dalawa kung hindi ako susugal. I have to live my life facing my fears kung ayaw kong habang buhay akong magsisisi.

“I'm sorry, sorry love. Sorry sa lahat, ang duwag-duwag ko please this time I'll fight with you. Hindi na ako matatakot kasi andyan na kaman. Love let's get-” I was cut off from talking ng mabilis niya akong hinapit at niyakap ng mas mahigpit.

I feel his tears as I cried harder.

“I love you, Gia. I love you so much love”

“I love you too, Aiken. I don't want to live my life with regrets for not fighting for us. I'll be brave this time,” sabi ko habang pinapahid ko ang luha niya.

“Let's live each moment like it's the last day.” I whispered as he kissed me.

***END***

A/N:

Live life like it's the last day, wag niyong hintayin na maging huli na ang lahat😉

Ayan sabi ko naman sa inyo bawi ako. 😅