LARO
—🍂Solwp

“Marco” tawag pansin ko sa kanya.
Kumunot ang noo nito at malamig na tumingin sa'kin.
Marco is my long time boyfriend and bestfriend at the same time. We've been together for 4 years now.
“What is it this time, Ai?” I smiled to him as I walk near his side.
“Laro tayo!”
Mas kumunot ang nuo nito at nagkasalubong ang kilay dahil sa sinabi ko.

“Ano na naman ba tong kahibangang 'to?”
“Hmh~ sige na laro tayo. Ngayon lang.” he heaved a sigh.
“What game?”
“Knock knock” sagot ko naman .

“Anong mapapala ko sa larong yan?” he coldy asked.
“Marami kang marerealize sa larong ito, Marco.” malungkot ko siyang tiningnan.
Sana nga, sana may ma realize ka kasi sobrang nag-iba kana. Ganon ba talaga?
Nagbabago ang lahat sa paglipas ng panahon.
“Okay.” walang ganang sabi nito.

“Hmh~ kn-” I was cut off when his phone suddenly ring.
He motioned his hands for me to continue.
“Knock knock”
“Who's there?” di naka tingin na sagot nito, busy kakatype sa cellphone.
“Oras mo sa'kin”
“Oras mo sa'kin, who?” sagot nito w/o looking at me.
Ngumiti-ngiti pa ito habang hawak-hawak ang cellphone.
“Wala na.” malungkot na sabi ko.
“Huh!? Anong wala na?” nagtataka itong tumingin sa'kin.
“Yung oras mo sa'kin wala na.” Hindi ito sumagot sa sinabi ko. Nag-iwas lang ito ng tingin.

“Hahaha” tawa ko. “Ano ba Marco? Masyado kang seryoso!” tumingin ito sa'kin. Bakas sa mukha nito ang samo't saring emosiyon. May lungkot sa mata nito-
Come on self, assuming ka. Nanlalamig na nga siya sa'yo aasa ka pa, pagkakausap ko sa sarili ko.

“ Game uli!” Siniglaan ko yung boses ko.
“Knock knock!”
“Arhm~” he cleared his throat. “Who's there?”
“Pagmamahal mo”
He paused for a moment bago sumagot.
“Pagmamahal mo, who?”
“Nagbago.” I smiled bitterly. Sobrang nag-iba na talaga si Marco.
Saan ba akong nagkamali o nagkulang? Binigay ko naman lahat sa kanya. Hindi pa ba yun sapat para sa kanya?
“Ai, look I-” I cut him off.
“Meyron pa.” sabi ko habang may namumuong luha sa mata ko.
“Knock knock”
“W-who's there?” sabi niya habang parang kinakabahan.
“Ayaw na.” I cried
“Pagod na ako Marco, mahal naman kita eh pero pakiramdam ko ako nalang yung nagmamahal sa'ting dalawa.” I saw pain in his eyes. He reached for my hand and then embrace me.

“I'm sorry. Sorry for making you feel that way, kung pakiramdam mo nagbago na ako, o nawalan ako ng oras sa'yo. I'm sorry sobrang sorry, love. Ai please, wag kang sumuko. Sige kung pagod kana ako na man yung lalaban para sa'ting dalawa. Ako na lang, okay? Sorry love, sorry talaga. Let me make it up to you this time.” tumango ako sa sinabi niya. Wala naman akong balak na umails sa buhay niya, yung larong knock knock nilaro ko yun kasama siya para malaman niya yung nararamdaman ko. Ang saya ko kasi nalaman kong mahalaga parin ako sa kanya at mahal parin niya ako.
I embrace him back.

“Oo, nandito lang ako, love. Sorry din kung sakaling may pagkakamali o pagkukulang ako.” madamdaming sabi ko.
“Hmh~ I love you, love. Sorry talaga Ai sa lahat-lahat, wala kang mali. Ako yun eh.  Sorry cause I've been a jerk all this time.  I've realized my mistakes, thank you for choosing to stay in my life despite of everything I've done. Thank you, love.” he said as he kiss me right in my lips.