Uczniem wysokich lotów to on nie był, ale nazwać go słabym też jest błędne. Był po prostu przeciętny, bez paska na świadectwie ani niczego innego. Za to był strasznie empatycznym chłopaczkiem, który przejmował się praktycznie każdym tylko nie sobą. Stawiał dobro innych nad swoje i nie dało mu się przemówić do rozumu, choćby się młotek wzięło i tłukło do głowy.

Był wtedy ciepły kwiecień, więc nie ubrał żadnej bluzy do szkoły ani nic. Dzień jak codzień na początku to był jednak kiedy wychodząc ze szkoły i ruszając do domu, zobaczył kota, delikatnie przekrzywił głowę w bok. Nie wiedział czy podejść, czy nie. Westchnął cicho, powoli i ostrożnie podchodząc do kota, a pod nosem mówiąc "kici, kici". Kot ani rusz. Patrzył się tylko ciągle na niego, a kiedy ten wystawił rękę by go pogłaskać, przytulił się głową do jego dłoni.

Chłopak odetchnął cicho z ulgą, że poszło tak łatwo. Usiadł na betonie i głaskał kota jedną ręką, a drugą potwierał plecak chcąc wyjąć z niego swoje drugie śniadanie. Udało się to dopiero po paru minutach. Następne pare minut poświęcił na odpakowywanie kanapki i wyciąganie szynki. Podał ją kotu chcąc go jeszcze bardziej "oswoić".

Po kilku chwiach kot zaczął jeść, a on mógł mu się lepiej przyglądnąć. Nie wyglądał na wychudzonego ani nic, ale i tak postanowił go zabrać do siebie. Oczywiście wszystko robił delikatnie, a samego kota trzymał na rękach jakby był jego dzieckiem. Cieszył się z tego ogromnie przy okazji mając nadzieję, że mama to nie zabije za coś takiego.

Prosty gest, a zyskał przyjaciela na wiele, wiele lat...

To jest chyba najgorszy shot taki tu jestt

a tak poza tym mała auto reklama, zapraszam na cosie ;)
udostępniałem tam niedawno wierszyk, a do niego napisałam one-shot, który chyba wyszedł mi dużo lepiejjj