*Lindsay*

- okey, okey, pośmialiśmy się, pożartowaliśmy, ale chcę wiedzieć jedną, bądź kilka rzeczy. - z miłym uśmiechem spojrzałam im w oczy.

- Pytaj śmiało - odpowiedział za Blondyna Ashton

- A jako Wilczyca czy Bóg wie co, będę musiała jeść te biedne wiewiórki? Albo załatwiać się do kuwety?

- Kobieto! Co ci przyszło do głowy - wszyscy się zaśmiali

- no dobra dobra, to tak czy nie?

- ty tak serio? - zapytał cichy dotąd Michael.

- No ta - odpowiedziałam poważnie

- No to nie, nie musisz jeść wiewiórek, poza tym są nie dobre. Dziki też, co do kuwety, przecież będziesz się mogła zmieniać w człowieka! - dopowiedział Calum

- We nie świruj, cholera go tam wie gdzie to chodziło - powiedziałam o dziwo z szczerym śmiechem

- A mnie nie zjesz? Bo wiesz takiego słodkiego ciasteczka nie ma w promieniu 200 mil - uśmiechnął się cwaniacko Luke

Ja ci zaraz dam to "ciacho"

- Byle czego nie jadam, już wolę się przejść te dwieście mil - odpowiedziałam patrząc na niego wilkiem.

O ironio patrzę na wilka wilkiem, to tak jakby patrzeć na mordercę morderczym wzrokiem¹

-hahahahhahahhaha, ale ci dowaliła staryy - wszyscy oprócz urażonego Luka śmiali się do rozpuku

- okey okey za dużo tego. Opowiedzcie mi coś o sobie, a ja opowiem wam coś o sobie. Jasne? - ostatnie zdanie wywarczałam bo widziałam jak niechęć wpływa na ich twarze.

Wyprostowałam się widząc że lekkie warczenie nie robi na nich wrażenia.

Wypięłam się dumnie i naprężyłam mięśnie. Uwolniłam z siebie coś w rodzaju mgły lub dymu w ciemnym odcieniu szarości.

To coś, co stworzyłam podpłynęło do nich niczym woda i gdy zetknęło się z ich skórą, zaczęli skomleć z bólu.

Szybko złapałam się za ręce i wróciłam do poprzedniej, mniej pewniej siebie pozycji. dym wrócił a ja wiedziałam że oni są bezpieczni.

Lekko się zachwiałam nie wiedząc czy mam uciekać czy zostać i im pomóc.

W głowie poczułam zamęt, mieniło mi się w oczach i do tego nie mogłam ustać na nogach. Co się ze mną stało? Z lekkim opóźnieniem zamknęłam oczy i dałam się ponieść sile grawitacji. Od razu mówię że nie było tak jak w filmach nikt nie zdążył mnie złapać. Spadlan z wielką siłą uderzając głową o kant stołu i upadając na ziemię. Tyle pamiętam, bądź na tyle mi się wydaje że pamiętam.

Zrobiłam słynne odpłynięcie i zanurzyłam się w boskich ramionach snu. Spokój i euforia zawładnęły nade mną, a ból który wydawał się nie do zniesienia zniknął.  Moje ciało utonęło w aksamitnej rozkoszy ciepła, miłości i delikatności. Włosy falowały niemiłosiernie a stopy nigdzie nie mogły wyczuć dna.

Gdzie ja byłam?