Μετά την νίκη του Βάιολετ Χάιζ στον αγώνα ποδοσφαίρου, το Λύκειο είχε συλλογικά αποφασίσει πως θα ήταν καλή ιδέα να το διατυμπανίζει μέχρι να καταντήσει αηδία. Τα χρώματα του σχολείου, το βυσσινί και το χρυσό, αποτελούσαν την παλέτα των στολισμών που πλέον κοσμούσαν το σχολείο και το να φορέσει κανείς τα χρώματα του Ρόουζβιλ θεωρούταν σχεδόν εγκληματικό.

Ο Θίο καθόταν σε ένα παγκάκι πίσω από το κυλικείο, ένα από τα αγαπημένα του στέκια με τον Πίτερ. Πάνω από τα κεφάλια τους στον τοίχο υπήρχε μία αφίσα που έγραφε με μεγάλα γράμματα "Το Ρόουζβιλ Είναι Για..." και ακολουθούσε ένα μέρος του σώματος που δεν συνηθιζόταν να αναφέρεται στα σχολεία.

Ένα μεγάλο μέρος του Θίο ήταν πολύ χαρούμενο για την νίκη του σχολείου του· όχι γιατί καταβαλλόταν από το σχολικό πνεύμα, όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές του, αλλά επειδή απολάμβανε την σκέψη πως ο Ετιέν Μπιούλερ είχε ηττηθεί. Εκείνο το αγόρι τον εκνεύριζε σε υπερβολικό βαθμό, ακόμη και το όνομα του του δημιουργούσε την επιθυμία να σκάψει έναν λάκκο και να χώσει το κεφάλι του εκεί. Στον αγώνα τον παρατηρούσε συχνά - ήταν χωρίς αμφιβολία πολύ καλός στο ποδόσφαιρο, γρήγορος και ακριβής στις κινήσεις του. Όμως όταν δεν προσπαθούσε να τον ψυχολογήσει και δεν έκανε γελοία σενάρια για αυτόν, κοιτούσε την Τζεν.

Όσο σίγουρος ήταν για το ότι ο ήλιος ανατέλλει και βασιλεύει, όσο σίγουρος ήταν για την ύπαρξη άπειρων αστεριών στο σκούρο φόντο του ουρανού, τόσο σίγουρος ήταν και για το πόσο μη-ρεαλιστικά όμορφη του φαινόταν η Κορεάτισσα. Όμως δεν την κοιτούσε για να την θαυμάσει, είχε εξάλλου πολύ χρόνο να το κάνει αυτό, αλλά για να παρατηρήσει πως η ίδια κοιτούσε τον Ετιέν. Η ιδέα πως κάτι παιζόταν μεταξύ τους του είχε γίνει σχεδόν εμμονική και με ό,τι γνώση είχε από την ψυχολογία προσπαθούσε να καταλάβει ακόμη και από την στάση του σώματος της αν ένιωθε κάτι παραπάνω για τον ποδοσφαιριστή. Ήταν πολύ πιθανό, αν αναλογιζόταν κανείς πως γνωρίζονταν από τότε που η Τζεν έμενε στο Ρόουζβιλ.

Ο Πίτερ τον έσπρωξε, ξυπνώντας τον από τις σκέψεις του. «Θα υποθέσω πως τόση ώρα που μιλάω με αγνοείς.»

«Συγγνώμη, αφαιρέθηκα,» μουρμούρισε, χωρίς να έχει σκοπό να του αποκαλύψει τι σκεφτόταν. «Τι έλεγες;»

Ο φίλος του άφησε ένα δραματικό αναστεναγμό που φανέρωνε την απογοήτευση του που έπρεπε να τα ξαναπεί από την αρχή. «Είναι αυτός ο διαγωνισμός φυσικής στον οποίο παίρνει μέρος το σχολείο και σκεφτόμουν να πάρω μέρος. Στην ομάδα είναι και η Λιάν!» Ο Θίο θυμήθηκε το κορίτσι με τα γαλάζια μαλλιά που άρεσε στον Πίτερ εδώ και καιρό.

«Ε τότε τι περιμένεις; Έτσι θα έχεις και δικαιολογία να της μιλήσεις!»

«Το πρόβλημα είναι πως η ομάδα ήταν ολοκληρωμένη, αλλά τις προάλλες ο Κέιντεν βγήκε και τώρα έχουν μια κενή θέση, όμως ξέρεις ποιος άλλος τη θέλει; Ο Κάρλ από την τρίτη λυκείου. Και είναι ξεκάθαρο πως θα πάρουν αυτόν, γιατί είναι μεγαλύτερος και είχε ξαναπάρει μέρος πέρσι στον διαγωνισμό. Τέλος πάντων, όταν ρώτησα τον καθηγητή μου είπε πως την άλλη Δευτέρα μετά το σχόλασμα θα μας βάλει ένα τρίωρο διαγώνισμα εμένα και τον Καρλ. Στην ομάδα θα μπει αυτός που θα πάρει μεγαλύτερο βαθμό.»

«Και που είναι το πρόβλημα;»

«Βαριέμαι να διαβάσω,» αποκάλυψε με ένα ένοχο χαμόγελο και έβαλε τα δύο του δάχτυλα στον κρόταφο του, κάνοντας πως πυροβολάει τον εαυτό του.

«Θα σε βοηθούσε αν βρισκόμασταν κα διαβάζαμε μαζί;» πρότεινε ο Θίο, ελπίζοντας να μη το μετανιώσει. Εξάλλου η φυσική ήταν ένα από τα λιγότερο αγαπημένα μαθήματα του.

Ο Πίτερ έμεινε με ανοιχτό το στόμα. «Θα θυσίαζες το απόγευμα σου για μένα με αυτό το τρόπο;»

Εκείνος γέλασε και έξυσε αμήχανα το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το είχε ήδη μετανιώσει. «Ναι, γιατί όχι;»

Το αγόρι απέναντι του έμοιαζε έτοιμο να του δώσει την πιο ζεστή και τσακίζω-τα-κόκκαλα-σου-με-την-αγάπη-μου αγκαλιά, όταν τους διέκοψε η εικόνα μιας κοπέλας σε αναπηρικό αμαξίδιο να τους πλησιάζει. Ασυναίσθητα, ο Θίο αμέσως ίσιωσε την πλάτη του και προσπάθησε να καταπνίξει την επιθυμία να φτιάξει τα μαλλιά του.

Εκείνες τις μέρες ένιωθε κάπως αμήχανα απέναντι της. Πλέον δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο απ' ότι πριν να βρει τι να της πει, αγχωνόταν πιο πολύ απ' όσο χρειαζόταν όταν ήταν μαζί της. Όλο αυτό από την ημέρα που συνειδητοποίησε πως του άρεζε. Έτσι, πολλές φορές την απέφευγε - μερικές φορές συνειδητά και μερικές άλλες όχι.

«Καλησπέρα,» την χαιρέτησε ο Πίτερ και εκείνη του έκλεισε το μάτι ζωηρά. Ο Θίο απέφευγε το βλέμμα της, σε μια προσπάθεια να μην της δείξει πόσο νευρικός ήταν όταν βρισκόταν γύρω του.

«Γεια σας αγόρια,» είπε και έπειτα γύρισε να κοιτάξει τον Θίο. «Καιρό έχουμε να μιλήσουμε.» Η φωνή της ήταν γεμάτη καταπιεσμένο παράπονο στην μορφή απλής παρατήρησης.

«Ναι, δεν έτυχε,» πέταξε αόριστα εκείνος και μπορούσε να νιώσει τον Πίτερ δίπλα του να τον βαράει στο κεφάλι πνευματικά.

Η Τζεν, φανερώς ανικανοποίητη με την απάντηση αυτή, άλλαξε το θέμα γρήγορα. Την περισσότερη ώρα μιλούσε με τον Πίτερ, αφού ο Θίο είχε μια εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό του για το πως να συμπεριφερθεί.

Γύρισε να την κοιτάξει. Τα μαλλιά της είχαν μακρύνει αρκετά από την μέρα που την γνώρισε, πλέον έφταναν στην μέση της και η ίδια πάλευε να τα συμμαζέψει με πολύχρωμα τσιμπιδάκια και λαστιχάκια. Φορούσε μια άσπρη μπλούζα και από πάνω ένα μαύρο τιραντάκι, έμοιαζε σαν να είχε μόλις βγει από την δεκαετία του 90 αλλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

«Τζεν, το ξέρω πως έχεις καλές προθέσεις, αλλά το να μιλήσεις στην Λίαν στο άσχετο για μένα θα είναι πάρα πολύ ντροπιαστικό,» άκουσε τον Πίτερ να λέει και άρχισε να παρακολουθεί την συζήτηση. «Πρέπει εγώ να πάω να της μιλήσω.»

«Ε κάντο τότε, τι περιμένεις; Ο διαγωνισμός είναι η τέλεια ευκαιρία,» επέμεινε η κοπέλα και συνέχισε τραγουδιστά, «Και το timing είναι με το μέρος σου.»

Ο Πίτερ άρχισε να γελάει νευρικά. «Ούτε να το σκέφτεσαι.»

«Έχω χάσει κάτι;» ρώτησε ο Θίο.

«Θέλει να ζητήσω στην Λίαν να πάμε μαζί στον χορό,» του είπε ο φίλος του σαν αυτό να ήταν το πιο τρελό πράγμα που είχε ακούσει ποτέ του. «Καταλαβαίνετε σαφώς πως αυτό δεν γίνεται-»

«Γιατί όχι; Ο χορός είναι η καλύτερη ευκαιρία που έχει οποιοδήποτε για να κάνει το πρώτο βήμα,» τόνισε η Τζεν και ο Θίο παρατήρησε τα μάγουλα της, που είχαν γίνει ροζ. Κάτι του έλεγε πως αυτό το κήρυγμα δεν το έκανε μόνο για τον Πίτερ. «Και δεν έχεις να χάσεις τίποτα απολύτως με το να την ρωτήσεις. Είμαι σίγουρη πως θα είναι πάρα πολύ χαρούμενη να πάει μαζί σου! Εξάλλου είναι ελεύθερη, δεν έχει σχέση. Κι από όσο ξέρω, δεν την έχει ρωτήσει κανείς ακόμη,» έκανε μια μεγάλη παύση και κοίταξε τον Θίο με νόημα. «Οπότε επαναλαμβάνω την ερώτηση. Γιατί όχι;»

Εκείνος γύρισε να κοιτάξει τον Πίτερ, καθώς ένιωθε νευρικός που η προσοχή της ήταν στραμμένη σε αυτόν. «Έχει δίκιο ξες.» Άκουσε την Τζεν που κάγχασε σιγανά, αλλά το αγνόησε.

«Είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις,» μουρμούρισε ηττημένο το σκουρόχρωμο αγόρι. Το θετικό ήταν πως φαινόταν όντως να σκέφτεται να το κάνει και μέσα στο μυαλό του δεν το είχε αποκλείσει αμέσως, παρόλο που δεν θα το παραδεχόταν. «Τέλος πάντων, αρκετά με την ανύπαρκτη ερωτική ζωή μου. Τζεν, έχεις κάνει σχέδια για τον χορό;»

Αυτή η ερώτηση κέρδισε την προσοχή του Θίο, αλλά φρόντισε να φανεί αδιάφορος. «Εμ, όχι ακόμα,» απάντησε εκείνη.

«Περιμένεις κάποιον συγκεκριμένο ίσως;» ψέλλισε ο Θίο φτύνοντας δηλητήριο στην σκέψη του Ετιέν.

«Ίσως,» άκουσε τον εκνευρισμένο τόνο της. «Αλλά αυτός ο συγκεκριμένος είναι ηλίθιος.»

Ο Πίτερ έμοιαζε σαν να ευχόταν να ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί μαζί τους. Έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να κατευθύνει αλλού το θέμα συζήτησης, όμως και οι δύο τον αγνόησαν.

«Μπορείς πάντα να "τρέξεις" στον Ετιέν.»

Το δευτερόλεπτο που ξεστόμισε αυτή την πρόταση, το μετάνιωσε. Γύρισε να κοιτάξει τον Πίτερ, που φαινόταν αρκετά απογοητευμένος μαζί του. Όταν όμως είδε το ύφος της Τζεν, σχεδόν φοβήθηκε. «Ναι, αυτό λέω να κάνω. Ούτως ή άλλως αυτός ήδη μου πρότεινε να πάμε μαζί,» γύρισε να πει στον Πίτερ, ουσιαστικά όμως απευθυνόταν στον ίδιο. «Και γιατί να πω όχι; Αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος που να ήθελε να με ρωτήσει, έτσι;»

Ο Θίο δεν είπε τίποτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να την ρωτήσει εφόσον στην ίδια άρεσε εκείνος. Μπορούσε να πάει μαζί του, στην τελική γιατί τον ένοιαζε τόσο; Ήταν ένας ηλίθιος χορός που δεν σήμαινε απολύτως τίποτα.

Η σιωπή που είχε επικρατήσει κράτησε παραπάνω απ' όσο περίμενε, μέχρι που η Τζεν ξαναμίλησε. «Πάω να βρω την κυρία Σίμσον, ήθελε να μου μιλήσει πριν το μάθημα. Τα λέμε αργότερα Πίτερ.» Οι ρόδες του αμαξιδίου της έτριζαν πολύ έντονα όσο έφευγε ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε ο Θίο.

Αφού σιγουρεύτηκε πως είχε απομακρυνθεί αρκετά, ο Πίτερ γύρισε προς αυτόν και τον χτύπησε στον ώμο. «Πες μου, είσαι όντως πανηλίθιος ή απλά προσποιείσαι;»

«Εμ, άου!» έπιασε το σημείο στο οποίο σύντομα θα σχηματιζόταν μελανιά. «Τι εννοείς;»

«Άρα όντως είσαι,» ήταν η απάντηση του αγοριού που ξεφύσηξε. «Και είναι περίεργο, γιατί είσαι τόσο έξυπνος και διαβάζεις τόσα βιβλία, ξέρεις τόσα πράγματα αλλά ταυτόχρονα είσαι... χαζός.» Το κουδούνι χτύπησε και προτού ο Θίο προλάβει να ανοίξει το στόμα του, ο Πίτερ σηκώθηκε όρθιος και του έκανε νόημα να τον μιμηθεί. «Σκάσε και προχώρα, έχουμε βιολογία.»

καλή χρονιά είπαμε;