Κάθονταν για αρκετή ώρα στη συγκεκριμένη στάση· η Αντζέλικα, με το πρόσωπο στραμμένο προς το άπειρο και το κεφάλι της στηριγμένο στον ώμο του Θίο, ο οποίος παρόλο που ένιωθε κάπως άβολα με το ζήτημα της σωματικής επαφής, αποφάσισε να μην το αναφέρει.

Ήταν ακόμη πρησμένη από το κλάμα όταν αποφάσισε να σπάσει την σιωπή που επικρατούσε από την ώρα που ο Θίο είχε σταματήσει να μετράει. «Δεν θέλω να πεις κάτι στην θεία, καλά;»

Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει. «Τι εννοείς;» Αυτή ήταν εξάλλου η πρώτη του σκέψη· θα το έλεγαν στην θεία Μάργκο, θα πήγαιναν στον λυκειάρχη και με λίγη τύχη, το ζώο που απαντούσε στο όνομα Μπράιαν θα έφευγε από το σχολείο μια και καλή - ή τουλάχιστον, θα έπαιρνε αποβολή αρκετών ημερών, για δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων.

Σκούπισε με το μανίκι της το πρόσωπο της και σηκώθηκε όρθια. «Δεν θέλω να μάθει κάτι για αυτό. Για όλο αυτό.» Η φωνή της ήταν περιέργως σταθερή, για ένα άτομο που μέχρι πριν λίγο έτρεμε. «Μου φτάνει που το έμαθε όλο το σχολείο προτού το συνειδητοποιήσω καλά καλά η ίδια.»

«Αντζέλικα...»

«Τι;»

Ο Θίο δεν γνώριζε πως στην αδερφή του άρεσε η Άντρεα - ή τα κορίτσια γενικότερα. Φαινόταν πως κι η ίδια πρόσφατα το ανακάλυψε. Δεν ήταν πως δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε παρατηρήσει την χημεία μεταξύ των δύο κοριτσιών, αλλά δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί πως όλο αυτό γινόταν για κάποιο παραπάνω λόγο. Και προπαντώς, δεν ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που θα την έβλεπε διαφορετικά για κάτι τόσο ασήμαντο όσο η σεξουαλικότητα της.

«Είσαι λεσβία;» τη ρώτησε τελικά.

Η έκφραση της του έδινε την εντύπωση πως ήταν η πρώτη φορά που άκουγε αυτόν τον όρο. «Ό-Όχι. Δεν...» πήρε μια βαθιά ανάσα. «Μου αρέσει και το άλλο.»

«Το άλλο;»

«Φύλο, ρε ηλίθιε!» του φώναξε και αμέσως φάνηκε να μετανιώνει το ξέσπασμα της. «Τα αγόρια. Μου αρέσουν κι αυτά.» Ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ο Θίο το κατάλαβε όταν ξεκίνησε να περπατάει στο δωμάτιο, περνώντας και τα δύο χέρια από τα μαλλιά της.

«Έι, έι,» της είπε εκείνος, προσπαθώντας να διατηρήσει έναν ήρεμο τόνο ώστε να μην την αναστατώσει.

«Είχαμε αρχίσει να τα βρίσκουμε, ξες. Εμείς οι δυο,» ξεκίνησε και η καρδιά του Θίο ράγισε με το πόσο πληγωμένη ακουγόταν. «Παλιά θυμάσαι, δεν μιλούσαμε ποτέ. Και τώρα απλά όλα πήγαιναν τέλεια, με σένα, με την θεία και τον Χάρι. Ήμουν εντάξει, εντελώς εντάξει. Μετά τη φίλησα και τώρα, τ-τώρα όλα είναι σκατά. Εξαιτίας μου.»

«Αντζέλικα, τίποτα δεν θα αλλάξει μεταξύ μας, εντάξει;» την διαβεβαίωσε. «Ούτε μεταξύ μας, ούτε με τη θεία και τον Χάρι. Όλοι μας σε...» προσπαθούσε να βρει τα κατάλληλα λόγια «σε αγαπάμε και αυτό δεν θα αλλάξει έτσι απλά.»

Το κορίτσι τον κοίταξε, με χείλη που έτρεμαν. «Α-Αλήθεια;»

Της έγνεψε και προτού προλάβει να συνεχίσει τον γρήγορο αυτοσχέδιο λόγο που σκόπευε να βγάλει, για το πως η προσωπικότητα του ανθρώπου ήταν αυτή που μετρούσε, η αδερφή του τον αγκάλιασε σφιχτά.

Είχαν κάνει μεγάλη πρόοδο, από ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι είχαν γίνει αδέρφια, ίσως ακόμη και φίλοι.

Ο Θίο δεν περίμενε πως αυτό θα συνέβαινε ποτέ. Μεγαλώνοντας, είχαν μάθει να κοιτάνε ο ένας τον άλλον ανταγωνιστικά. Η Αντζέλικα, αποζητώντας την προσοχή της μητέρας τους, τον ζήλευε, αφού ήταν η αδυναμία της. Αντιθέτως εκείνος ήξερε πολύ καλά πως ποτέ δεν θα ήταν αρκετός για τον πατέρα τους. Οπότε, όταν συνειδητοποιούσε πως εκείνος τον αγνοούσε και επικεντρωνόταν στην μοναδική του κόρη, δεν μπορούσε παρά να νιώθει αγανάκτηση. Άθελα τους και χωρίς να το καταλαβαίνουν, συγκρούονταν συνεχώς για το καθετί που στην πραγματικότητα δεν είχε καμιά αξία για τους ίδιους.

Παρόλ'αυτά όμως, είχαν φτάσει μετά από πολύ προσπάθεια και κόπο σε αυτό το σημείο.

Όταν επιτέλους η Αντζέλικα αποτραβήχτηκε, φαινόταν πιο ήρεμη. «Για όλη αυτή την κατάσταση δεν φταις εσύ,» της είπε. «Ήθελες να φιλήσεις την Άντρεα και το έκανες, γιατί να μην το κάνεις; Ο Σάι είναι αυτός που δεν είχε κανένα δικαίωμα να σας βγάλει φωτογραφία και ο Μπράιαν-»

«Μην λες αυτό το όνομα, νομίζω θα ξεράσω,» αστειεύτηκε εκείνη, αλλά όντως χλώμιασε στην αναφορά του.

«Θα το πληρώσει αυτό που έκανε, μην ανησυχείς. Και δεν θα πω τίποτα στην θεία, ούτε στον Χάρι, αλλά δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι όλο αυτό.» Είχε ήδη σχεδιάσει τα επόμενα βήματα του, αν και εκείνη ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που του έλειπαν τα χρήματα των γονιών τους· θα μπορούσαν να κάνουν μήνυση στον Μπράιαν και σίγουρα θα έβγαιναν κερδισμένοι από όλη αυτή την υπόθεση.

Προς το παρόν, του αρκούσε ο λογαριασμός του στο Instagram και μια επίσκεψη στο γραφείο των καθηγητών.

✧･ﾟ: *✧･ﾟ:* 　　 *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧

Την επόμενη μέρα ήταν δύσκολο και για τα δύο αδέρφια να προσποιηθούν πως όλα πήγαιναν καλά. Ο Θίο μόλις ξύπνησε το πρωί πήγε να τσεκάρει την αδερφή του, η οποία δεν φαινόταν να είχε κοιμηθεί παραπάνω από τρεις ώρες όλο το βράδυ. Αφού την έπεισε πως έπρεπε να ντυθεί και να ετοιμαστεί για το σχολείο κι αφού τη διαβεβαίωσε (ακόμη κι αν ήξερε πως ήταν ψέματα) πως κανείς δεν θα ασχολιόταν με τη φωτογραφία εκείνη, κατάφεραν να φτάσουν στο σχολείο στην ώρα τους.

Έχοντας το χέρι του στον ώμο της αδερφής του, προχωρούσε δίπλα της και έριχνε δολοφονικά βλέμματα σε όποιον την κοιτούσε περίεργα. Στο μεταξύ η Αντζέλικα προσπαθούσε να κρατήσει το κεφάλι της ψηλά, να δημιουργήσει την ψευδή εντύπωση πως όλη αυτή η κατάσταση της προκαλούσε πλήρη αδιαφορία - μια κίνηση πολύ έξυπνη, που έκανε τον Θίο να νιώσει περήφανο για αυτήν.

Περπατώντας τον διάδρομο, ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε στη Τζεν. Ήταν σε μια άκρη μαζί με τον Πίτερ και μιλούσαν χρησιμοποιώντας έντονες χειρονομίες - φαίνονταν εκνευρισμένοι. Δεν πρόσεξαν τα αδέρφια, μέχρι που πέρασαν από μπροστά τους.

«Αντζέλικα!» φώναξε ο Πίτερ κι εκείνη γύρισε. Του χάρισε ένα αδύναμο χαμόγελο και ο Θίο αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να φερόταν τόσο ψύχραιμα. Το παχουλό αγόρι την αγκάλιασε γρήγορα και έπειτα, της έδωσε μια σοκολάτα. «Ορίστε, όλη δικιά σου.»

«Ευχαριστώ πολύ,» είπε και την έβαλε στην τσέπη της.

Η Τζεν είχε σμίξει τα φρύδια της, προσπαθούσε να δει πίσω από το προσωπείο της Αντζέλικα. «Είσαι σίγουρα εντάξει, έτσι;»

«Ναι, ναι,» είπε εκείνη. «Σας ευχαριστώ για όλα παιδιά.»

Ήταν σίγουρος πως η κοπέλα όντως ένιωθε ευγνωμοσύνη, όμως ο τόνος της ήταν σχεδόν μηχανικός. Σαν να ευχόταν να ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από εκείνο το σημείο. Δεν την κατηγορούσε φυσικά, αλλά ευχόταν να ήταν λίγο καλύτερη ηθοποιός γιατί η Τζεν τον κοίταξε με ένα βλέμμα αναγνώρισης, το οποίο ερμήνευσε ως "φαίνεται ότι δεν είναι εντάξει, πρόσεχε την".

«Προτού κάνουμε αυτό που είπαμε, Θίο,» του είπε σιγανά, εννοώντας το να πάνε στον διευθυντή, «πρέπει να μιλήσω στην Άντρεα, να δω πως είναι.»

Η αλήθεια ήταν πως εκείνος φοβόταν να την αφήσει μόνη της. Ήξερε καλά την αδερφή του και είχε το προαίσθημα πως κάτι κακό θα συνέβαινε εάν η Αντζέλικα τριγύριζε τους διαδρόμους μοναχή της. Είχε συμπεράνει πως το Βάιολετ Χάιζ ήταν αρκετά ανεκτικό μέρος, αλλά ανησυχούσε τόσο που δεν μπορούσε να μην κάνει τα χειρότερα πιθανά σενάρια.

Τελικά όμως συνειδητοποίησε πως η Αντζέλικα δεν του ζητούσε άδεια, αλλά του το ανακοίνωνε. Την είδε να απομακρύνεται, όσο μερικοί ψίθυροι που περιείχαν το όνομα της ξεκίνησαν να ακούγονται.

«Θα τον σκοτώσω,» μουρμούρισε η Τζεν. «Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο σκατόψυχος;» Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να καταλάβουν τα αγόρια πως μιλούσε για τον Μπράιαν.

Ήταν πρώτη φορά που έβλεπε την Ασιάτισσα τόσο θυμωμένη. Είτε απλά είχε τρομερή εμπάθεια, είτε όντως νοιαζόταν πολύ για την αδερφή του.

Ο Πίτερ ξεφύσηξε απογοητευμένα.

Τα τρία παιδιά προσπάθησαν να κάνουν μια συζήτηση αγνοώντας το συμβάν, αλλά ήταν πολύ δύσκολο για τον Θίο να συγκεντρωθεί. «Πάω να την βρω και θα έρθω σε λίγο, εντάξει;» δεν άντεξε τελικά και είπε.

Την έψαξε στους διαδρόμους, μέχρι που την βρήκε σε έναν σχετικά άδειο. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν, με την Αντζέλικα να φωνάζει οργισμένη στον κοκκινομάλλη απέναντι της. Ο Μπράιαν πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του, για κάποιο λόγο φαινόταν κι ο ίδιος εκνευρισμένος. Σιγά σιγά μαζεύτηκαν κι άλλα παιδιά γύρω τους, αφού άκουσαν τις φωνές του κοριτσιού, κάτι που έκανε το αγόρι ακόμη πιο νευρικό. Ο Θίο άρχισε να πηγαίνει όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το μέρος τους, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει οποιαδήποτε παραπάνω σύγκρουση.

Όλα πήγαιναν σχετικά εντάξει, μέχρι που η Αντζέλικα πρέπει, μέσα στον πανικό της, να άγγιξε κάποια ιδιαίτερα ευαίσθητη χορδή του και ο Μπράιαν την έσπρωξε. Κανείς δεν μπορούσε να ήταν σίγουρος εάν είχε βάλει επίτηδες λίγη περισσότερη δύναμη ή απλά δεν μπόρεσε να το ελέγξει μέσα στο χάος της κατάστασης.

Τα πάντα έγιναν κουβάρι μέσα στο μυαλό του Θίο και θόλωσε. Ο Θίο δεν είχε συνηθίσει να νιώθει έντονα συναισθήματα και αυτη ήταν η πρώτη φορά σε όλη του την ζωή που ένιωθε τόσο έξαλλος.

«Έ, Μπράιαν!» φώναξε και προτού καταλάβει καν τι έκανε, χτύπησε με την γροθιά του το θλιβερό πρόσωπο του αγοριού. Είχε χρησιμοποιήσει όση δύναμη είχε μέσα του και δεν ένιωθε τύψεις γι αυτό, ακόμη κι όταν ο κοκκινομάλλης διπλώθηκε κρατώντας την μύτη του, από την οποία πλέον έτρεχε αίμα.

Κοίταξε το χέρι του. Αυτός το είχε κάνει;

Συνειδητοποίησε την βαρύτητα της κατάστασης την ίδια στιγμή που η γροθιά του Μπράιαν συνδέθηκε με το στομάχι του. «Σταμάτα!» ούρλιαξε μια γυναικεία φωνή, που κατά πάσα πιθανότητα ανήκε στην Αντζέλικα. Ήταν δύσκολο βέβαια να ξεχωρίσεις την δικιά της φωνή ανάμεσα σε εκείνες των παιδιών που είχαν μαζευτεί γύρω και παρακολουθούσαν το θέαμα με γουρλωμένα μάτια. Ο κοκκινομάλλης συνέχισε, με το επόμενο χτύπημα του να είναι στο πρόσωπο. Ο Θίο είχε πέσει κάτω και ήξερε πως ο πόνος που ένιωθε θα τον έκανε ανήμπορο να ανταποδώσει τα χτυπήματα.

Και ο Μπράιαν σίγουρα θα συνέχιζε για πολύ ακόμα, όταν μια άλλη μορφή τον έσπρωξε μακριά από τον Θίο και άρχισε να τον χτυπάει.

Μετά από αυτό, ο Θίο δεν κατάλαβε πολλά πράγματα. Βέβαια, μπορούσε να νιώσει την αδερφή του που έτρεξε δίπλα του και μπορούσε να διακρίνει πως η μορφή που τον βοήθησε ήταν της Άντρεα Κορτέζ, που τώρα έριχνε την μία μπουνιά μετά την άλλη, αλλά μέχρι εκεί έφτανε η συνειδητοποίηση του τι γινόταν γύρω του.

Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν να κρατάει μια παγοκύστη στο πρόσωπο του, όσο καθόταν δίπλα στην Άντρεα και απέναντι από τον Μπράιαν, με τον λυκειάρχη ενδιάμεσα να τους κοιτάει απογοητευμένος.

ζω για το χάος :)