Τις τελευταίες δυο μέρες τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλύτερα μέσα στο σπίτι. Ο Θίο είχε σταματήσει να είναι τόσο ψυχρός προς την θεία Μάργκο και τον Χάρι και είχε επανέλθει η ισορροπία, όπως κι η υγεία της Αντζέλικα, η οποία ένιωθε πολύ καλύτερα. Ακόμη είχε μερικές περίεργες σκέψεις από τις οποίες προσπαθούσε να ξεφύγει και για να το καταφέρει, απασχολούσε τον εαυτό της με άλλα πράγματα. Άρχισε να διαβάζει περισσότερο για το σχολείο και συνειδητοποίησε πως τελικά τα μαθήματα δεν ήταν τόσο δύσκολα - ή απλά δεν ήταν τόσο χαζή όσο νόμιζε.

Με τα βιβλία και τα τετράδια της πεταμένα σε κάθε γωνιά του κρεβατιού, ένα στυλό να στηρίζεται στο αυτί της, ένα άλλο δεμένο στα μαλλιά της και μια πεταμένη συσκευασία μπάρας δημητριακών στο πάτωμα, η κοπέλα βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κοιτούσε το ρολόι του κινητού της. Διάβαζε δύο ώρες συνεχόμενες για το διαγώνισμα γεωμετρίας και παρόλα αυτά, δεν είχε κάνει ιδιαίτερη πρόοδο. Ωστόσο, είχε αρχίσει να της δημιουργείτε πονοκέφαλος και αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερο εάν έκανε διάλειμμα, αλλιώς θα την έπιανε υστερία.

Σηκώθηκε όρθια και αφού συμμάζεψε στα γρήγορα τα πράγματα της, βγήκε από το δωμάτιο για να βρει και να ενοχλήσει τον αδερφό της. Καθόταν στο κρεβάτι του οκλαδόν και παρόλο που στα πόδια του υπήρχε η αγαπημένη του εγκυκλοπαίδεια - την οποία ακόμη δεν είχε τελειώσει περιέργως -, φαινόταν αφηρημένος, να σκέφτεται τα δικά του. Τα ξανθά του μαλλιά έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο του, χρειαζόταν κούρεμα αλλά μάλλον είχε αποφασίσει πως του άρεσε να μοιάζει σαν να είχε βγει από εφηβικό περιοδικό της δεκαετίας του ογδόντα με ενενήντα.

Δεν φάνηκε να την παρατηρεί. Έβηξε για να κερδίσει την προσοχή του. «Τι λέει;»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του και τα μάγουλα του είχαν ένα ροζουλί χρώμα. Τι δεν θα έδινε η Αντζέλικα για να μάθει τι σκεφτόταν και για ποια; «Όλα καλά. Τελείωσες το διάβασμα;»

«Ναι, κι έχω βαρεθεί την ζωή μου,» είπε και έπεσε δραματικά δίπλα του. «Θέλεις να κάνουμε τίποτα σήμερα;»

Η έκπληξη στο πρόσωπο του ήταν ξεκαρδιστική, όμως δεν ήξερε πως να την λάβει. «Μαζί;»

«Ξέρω τι σκέφτεσαι. Αλλά ναι, θα κάνω πέρα την ντροπή μου να με δει ο κόσμος μαζί σου,» αστειεύτηκε και άρχισε να γελάει με την έκφραση του αδερφού της.

«Ω, μεγάλη η τιμή αυτή,» την ειρωνεύτηκε και στριφογύρισε τα μάτια του. «Βασικά φώναξα τον Πίτερ να έρθει αργότερα να δούμε καμιά ταινία.»

Συνειδητοποιώντας πως αυτό θα οδηγούσε σε κανονική συζήτηση, έκατσε κανονικά απέναντι του. Έκανε πέρα το βιβλίο του και άπλωσε τα πόδια της. «Πως κι έτσι;»

Απ' όσο ήξερε, ο φίλος του είχε ήδη καλέσει μερικές φορές τον Θίο στο σπίτι του για να αράξουν, όμως εκείνος δεν είχε φέρει ποτέ τον Πίτερ στο δικό του σπίτι. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν επειδή ένιωθε αμήχανα, εξάλλου το παχουλό αγόρι από τις Φιλιππίνες ήταν ο πρώτος φίλος που είχε ποτέ ο Θίο και ήταν καινούργιος στον όλο τομέα της κοινωνικοποίησης με ανθρώπους που όντως συμπαθεί.

«Δεν ξέρω, απλά ένιωθα άσχημα που δεν τον έχω καλέσει ποτέ και σήμερα είναι καλή ευκαιρία,» όταν είδε πως η Αντζέλικα απόρησε, εξήγησε «γιατί η θεία και ο Χάρι θα βγουν ραντεβού κι άρα δεν θα έχω τον φόβο να με ντροπιάσουν.»

«Να σε ντροπιάσουν πως; Τι νομίζεις, πως θα κάθονται πάνω από το κεφάλι σας;»

«Ξέρεις τι εννοώ,» κούνησε τα χέρια του αόριστα. «Εξάλλου, αυτός δεν είναι κι ο λόγος που δεν έχεις καλέσει ακόμα την Άντρεα;»

Στην αναφορά του ονόματος αυτού, τα δύο αδέρφια είχαν δύο πολύ διαφορετικές αντιδράσεις. Ο Θίο προσπαθούσε να κρύψει το χαμόγελο που απειλούσε να σχηματιστεί στα χείλη του, ξέροντας πως είχε φέρει την Αντζέλικα σε άσχημο σημείο. Εκείνη πάλι χρησιμοποίησε όσα εγκεφαλικά κύτταρα της είχαν απομείνει μετά το διάβασμα γεωμετρίας για να βρει μια καλή απάντηση - μια που κατά προτίμηση θα μπορούσε να κάνει το ξανθό σκατόπαιδο να το βουλώσει.

Όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί οτιδήποτε. Ένιωθε τα μάγουλα της να καίνε από τον εκνευρισμό όσο ο Θίο την κοιτούσε προκλητικά, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατήσει το μειδίαμα του. «Τι, είστε φίλες πλέον, σωστά;»

«Όχ- Ν-! Άντε παράτα με, Θίο!» είπε και τον χτύπησε με δύναμη στο μπράτσο. Εκείνος άφησε ένα βογγητό, όμως συνέχισε να γελάει, κάτι που απλά την θύμωνε περισσότερο. Το πρόσωπο της πρέπει να ήταν κατακόκκινο εκείνη την στιγμή.

Βγήκε έξω, χτυπώντας την πόρτα πίσω της όμως τα χαχανίσματα του Θίο ακούγονταν από τον διάδρομο. Κατέβηκε κάτω για να βρει την θεία Μάργκο και τον Χάρι, έτοιμους να φύγουν.

Μεγαλώνοντας στην Νέα Υόρκη σε μια πλούσια οικογένεια, ήταν φανερό πως η Αντζέλικα είχε δει πάρα πολλές φορές επίσημα ντυμένα ζευγάρια σε εκδηλώσεις και γκαλά στα οποία καλούσαν την οικογένεια της. Και μπορεί τα ρούχα τους να μην άξιζαν περισσότερο από τον ετήσιο προϋπολογισμό μιας μέσης οικογένειας, όμως ένιωθε σαν να έβλεπε τους πιο όμορφους ανθρώπους στον κόσμο εκείνη την στιγμή.

Έμοιαζαν με διάσημους. Η θεία Μάργκο φορούσε ένα μακρύ μωβ φόρεμα, τακούνια που μπορεί να είχε δανειστεί από την Αντζέλικα και είχε ισιώσει τα ξανθά κυματιστά μαλλιά της. Τα αυτιά της στόλιζε ένα ζευγάρι λαμπεροί κρίκοι. Κρατούσε αγκαζέ τον αρραβωνιαστικό της, σύντομα σύζυγο της και σύντομα επισήμως θείο της Αντζέλικα, που φορούσε ένα ωραίο μαύρο κοστούμι και είχε πιάσει τα μαλλιά του σε ένα μικρό κότσο.

«Πως σου φαινόμαστε;» ρώτησε η γυναίκα και ο Χάρι πήρε μια γελοία πόζα, που την έκανε να ξεσπάσει σε γέλια.

«Είστε σαν σταρ του σινεμά,» είπε ενθουσιασμένη και χτύπησε τα χέρια της μεταξύ τους. «Θεία, είσαι τόσο όμορφη που θα μπορούσα να κλάψω! Μα καλά, που θα δειπνήσετε;»

«Δεν είναι καιρός για έξοδα,» είπε εκείνη και κοίταξε τον άντρα δίπλα της συνομωτικά. «Αλλά κάποιος επέμενε να φάμε σε ένα από τα πιο καλά εστιατόρια του Βάιολετ Χάιζ.»

«Είναι ειδική περίσταση!» υπερασπίστηκε τον εαυτό του εκείνος. «Είναι η επέτειος γνωριμίας μας και η επέτειος αρραβώνα μας. Εξάλλου, αν ήταν να την βλέπω ντυμένη έτσι, θα το έκανα πιο συχνά.»

Εκείνη του έδωσε ένα βιαστικό φιλί και η Αντζέλικα είχε ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία δεν μπορούσε να βρει απίστευτα αηδιαστικό αυτό που έβλεπε να γίνεται μπροστά της, αλλά από την άλλη, παράλληλα της φαινόταν αξιολάτρευτο.

Ευτυχώς, το ζεύγος της ημέρας έφυγε γρήγορα από το σπίτι για να προλάβουν την κράτηση τους. Η Αντζέλικα έβαλε λίγα δημητριακά με γάλα στο πιάτο της και έκανε να ανέβει πίσω στο δωμάτιο της για να φάει παρακολουθώντας κάποια σειρά στο κινητό της, όταν χτύπησε το κουδούνι.

«Ο Πίτερ είμαι!» άκουσε την φωνή του αγοριού έξω από την πόρτα. Για μια στιγμή βρέθηκε σε ένα τεράστιο δίλημμα- υπό κανονικές συνθήκες δεν της άρεσε να την βλέπουν σε τέτοια κατάσταση γνωστοί της, με την μακρυά ροζ μπλούζα που έκλεψε από την θεία της και μια γκρι φόρμα, τόσο μακριά που σχεδόν σερνόταν στα πόδια της. Αλλά ταυτόχρονα, δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό της να νοιαστεί. Εξάλλου, ήταν απλά ο Πίτερ.

Άφησε κάτω το μπωλ και άνοιξε την πόρτα. Στο κατώφλι βρισκόταν το αγόρι, με το χαρακτηριστικό γλυκό χαμόγελο του. Φορούσε μια φαρδιά φούτερ που έγραφε πάνω marvel και κρατούσε στα χέρια του μια σακούλα ποπ κορν. Η Αντζέλικα δεν μπορούσε να μην σκεφτεί πως έμοιαζε σαν ένα μεγάλο καφετί κουτάβι.

«Γεια σου Αντζέλικα,» την χαιρέτησε ευδιάθετος κι εκείνη έκανε το ίδιο. Τον άφησε να περάσει μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω της, όταν άκουσε την φωνή του Θίο που κατέβαινε τα σκαλιά.

Τα δύο αγόρια έκαναν μια παράξενη χειρονομία ως χαιρετισμό, που η κοπέλα επέλεξε να μην σχολιάσει και πήγαν να κάτσουν στο σαλόνι. Η Αντζέλικα πήρε το βραδινό της και τους ακολούθησε, χαμογελώντας σατανικά. Τώρα επιτέλους μπορούσε να πάρει εκδίκηση από τον Θίο για αυτά που έλεγε πριν.

«Δεν σας πειράζει να κάτσω μαζί σας, έτσι;» ρώτησε και χωρίς να περιμένει απάντηση, βολεύτηκε στην μικρή πολυθρόνα δίπλα από τον καναπέ στον οποίο κάθονταν αυτοί.

«Όχι, καθόλου,» απάντησε ο Πίτερ, ευγενικός όπως πάντα και στράφηκε στο αγόρι, που κοιτούσε την αδερφή του με διακριτικό εκνευρισμό. Του έδωσε τη σακούλα με τα ποπ κορν και εκείνος πήγε να βρει μπωλ. «Σκεφτόμουν να δούμε το Εκδικητές σήμερα, μιας και μου είπες πως δεν το έχεις δει ποτέ,» είπε αρκετά δυνατά για να μπορεί να τον ακούσει από την κουζίνα.

«Το Εκδικητές; Καλά, Σούπερμαν θα βάλετε να δείτε;» είπε κοροϊδευτικά αλλά ο Πίτερ γύρισε και την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

«Θεέ μου, εσείς οι Βένους είστε χειρότεροι απ' όσο νόμιζα!» Έπειτα, μέχρι να καταφέρουν να βρουν και να βάλουν την ταινία, προχώρησε στο να κάνει μια λεπτομερής αφήγηση περί της διαφοράς των δύο κινηματογραφικών συμπάντων. Η Αντζέλικα αρχικά δυσκολευόταν να τον καταλάβει, κυρίως επειδή μιλούσε αρκετά γρήγορα λόγω του ενθουσιασμού.

Κατά την διάρκεια της ταινίας, αυτός που φαινόταν να δυσκολεύεται να προσέξει ήταν ο Θίο, που συνεχώς έβρισκε σκηνοθετικά λάθη ή τρύπες στην πλοκή. Ο Πίτερ του είπε να σκάσει αρκετές φορές, όσο πιο ευγενικά μπορούσε, μέχρι που τον εξόρισε στην πολυθρόνα και έφερε την Αντζέλικα να κάτσει δίπλα του, αφού εκείνη ήταν επίσης επικεντρωμένη στην ταινία.

«Κοίτα, το μόνο που έχω να πω είναι πως ο Στηβ είναι ξενέρωτος φλώρος,» σχολίασε η Αντζέλικα. «Θίο, πρέπει να ντυθείς Κάπταιν Αμέρικα το Χάλοουϊν!»

Εκείνος στριφογύρισε τα μάτια του. «Εγώ τον βρήκα συμπαθητικό.»

«Η ταινία ανήκει στην Νατάσα,» είπαν ταυτόχρονα ο Πίτερ και η Αντζέλικα, κάνοντας κόλλα πέντε. Εκείνη γύρισε και έκλεισε το μάτι στον αδερφό της, σαν να του έλεγε "αυτό είναι το κάρμα".

Οι συζητήσεις περί της ταινίας συνέχισαν για λίγο ακόμα, μέχρι που ο Θίο φάνηκε να αγανακτεί. Η Αντζέλικα μπορούσε να πει πως το διασκέδαζε αρκετά - όχι μόνο τον έκανε να πληρώσει για όταν την έφερε σε δύσκολη θέση επίτηδες πριν, αλλά και η ίδια βρήκε τον εαυτό της να συμπαθεί πάρα πολύ τον Πίτερ. Ήταν ακομπλεξάριστο και χαλαρό άτομο, με το οποίο μπορούσες να κάνεις πλάκα χωρίς να φοβάσαι πως θα παρεξηγηθεί. Κι εκείνος φαινόταν να την συμπαθεί, αφού προσπαθούσε συνεχώς να την βάλει στην συζήτηση όταν τα αγόρια μιλούσαν για κάτι στο οποίο δεν μπορούσε να συμμετέχει.

Είχε αφαιρεθεί για λίγο, χωρίς να σκέφτεται κάτι συγκεκριμένο. Όταν "ξύπνησε", συνειδητοποίησε πως πρώτον, είχε καταφέρει να βάλει ποπκορν μέσα στο γάλα και τα έτρωγε τόση ώρα χωρίς να το καταλάβει και δεύτερον, η συζήτηση που τώρα έκαναν τα δύο αγόρια την ενδιέφερε.

«Μπορείς να το επαναλάβεις λίγο αυτό;» είπε στον Πίτερ και άφησε το μπωλ στο τραπέζι. «Συγγνώμη, κόλλησα.»

«Απλά έλεγα για το παιχνίδι εναντίον του Ρόουζβιλ την Παρασκευή. Μερικοί από εμάς,» είπε και έδειξε τον εαυτό του, «περιμένουν όλο τον χρόνο γι αυτό.»

«Γιατί είναι τόσο μεγάλο θέμα; Ένας αγώνας είναι.»

«Υπάρχει έχθρα ανάμεσα στα δύο Λύκεια από παλιά,» εξήγησε ο Θίο.

Ο Πίτερ έγνεψε ενθουσιασμένος. «Θα γίνει χαμός! Έχουμε δύο χρόνια να τους νικήσουμε και το 'χουν δει επαγγελματίες αλλά φέτος έχω καλό προαίσθημα! Εξάλλου έχουμε πολύ καλή ομάδα.»

«Για παράδειγμα, την Άντρεα,» πέταξε ο Θίο επίτηδες, αλλά δεν γύρισε να κοιτάξει την Αντζέλικα.

«Είναι όντως από τις καλύτερες παίκτριες της ομάδας. Αλλά έχουμε και τον Μπράιαν, τον Φράνκ, την Ζόι. Βέβαια, οι άλλοι έχουν τον Μπιούλερ...»

Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο αρχηγός της ομάδας ήταν ο Μπράιαν κι όχι η Άντρεα. Σε αντίθεση με εκείνον, δεν ήταν απλά πιο έξυπνη και είχε σίγουρα πιο στρατηγική σκέψη, αλλά απ' όσο είχε καταλάβει, ήταν καλύτερη από αυτόν στο ποδόσφαιρο.

«Μπιούλερ;» ρώτησε η Αντζέλικα, με ένα ξαφνικό ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Εάν γινόταν στ' αλήθεια τόσος χαμός στα παιχνίδια εναντίον του Ρόουζβιλ, δεν υπήρχε περίπτωση να τα χάσει.

«Είναι ο αρχηγός της άλλης ομάδας κι ο καλύτερος παίκτης τους,» εξήγησε ο Πίτερ. «Πέρσι κόντεψε να πλακωθεί στο ξύλο με τον Μπράιαν, δεν μάθαμε ποτέ τον λόγο.» Πήρε ένα ονειρεμένο βλέμμα. «Ήταν τέλειο.»

«Απολαμβάνεις πολύ το δράμα,» παρατήρησε ο Θίο, που δεν μοιραζόταν τον ίδιο ενθουσιασμό με τα άλλα δύο παιδιά.

«Όταν μένεις σε μια πόλη σαν το Βάιολετ Χάιζ, τέτοια πράγματα αποτελούν τις καλύτερες στιγμές στον κόσμο. Δεν περιμένω να καταλάβετε, στην Νέα Υόρκη σίγουρα τα πράγματα θα είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.»

«Όχι ιδιαίτερα,» διαφώνησε ο Θίο.

Η Αντζέλικα είχε αρχίσει να νυστάζει κι ας ήταν ακόμη δέκα. Αφού αποχαιρέτησε τον Πίτερ με μια γρήγορη αγκαλιά και τον Θίο με μια μπουνιά στον ώμο, αποσύρθηκε στο δωμάτιο της και χύθηκε στο κρεβάτι. Οι επόμενες ημέρες προμηνύονταν πιο ενδιαφέρουσες από ποτέ.

✧･ﾟ: *✧･ﾟ:* 　　 *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧

επιτέλους θα εμφανιστεί στο επόμενο κεφάλαιο my babyboy ο ετιέν μπιούλερ!! ναι, του έχω αδυναμία γιατί αν όλα πάνε καλά *κάνει τον σταυρό της, φιλάει το κομποσχοίνι της και μια εικόνα της Παναγίας* ιιιισως εμφανιστεί σύντομα ξανά σε μια ιστορία ;)

επίσης, αν το επίθετο σας θυμίζει κάτι (πέρα από το ferris bueller's day off) είναι γιατί αυτό ήταν το επίθετο των πρωταγωνιστών από το counting stars (προτού το διαγράψω c':) όποιος θυμάται την ρέιβεν και την κάι αξίζει βραβείο και θέση στο δημόσιο.

see you (not so) soon!

υ.γ: a concept- ο θίο ντυμένος ως καπταιν αμέρικα και η αντζέλικα ως νατάσα 🤩