This ends here.

Warning: SPG

-----------------------------------------------

Epilogue

Tinabi ko ang aking cellphone. Kanina ko pa iyon dinudungaw kahit wala pa akong natatanggap galing sa kanya. I wonder what she's thinking right now.

"Mr. Rockwell, what do you think about this proposal? Brandon?" Kumunot ang noo ng engineer na ngayon ay kakatapos lang magsalita sa harap ng board at stock holders.

Nakadekwatro ako sa pag upo at nilalaro ang swivel chair. Nag angat ako ng tingin sa engineer na minsan ko nang pinagselosan dahil sa ibinibigay na atensyon ni Avon sa kanya. I'm not sure if I'm really not pleased with his presentation or I'm just really pissed with the thought of him and my girl.

"I don't think it's wise-"

"Brandon, think about it. I know Highlands is already stable and world class but this will create better numbers if you risk it," si Mr. Tan, isa sa mga board members.

My phone vibrated. Imbes na mag angat ng tingin kay Mr. Tan ay mas inuna ko pa ang pag dungaw sa cellphone ko. Nang nakita ko ang pangalan niya sa nagbigay ng mensahe ay nawala na ako sa usapan.

Avon:

I miss you, too. Eat your lunch. Nasa opisina ka?

Parang may malaking bagay na nakadagan sa akin ang nawala. Humugot ako ng malalim na hininga.

"Mr. Rockwell?" Tumikhim si Mr. Tan.

Mabilis kong tinipa ang isasagot ko kay Avon kahit na alam kong naghihintay silang lahat sa atensyon ko.

Ako:

Yup. Trabaho ako ngayon. Will you come home to me later?

Tumikhim ako at ibinigay sa kanila ang buong atensyon ko. Nakatitig sila sa akin sa paghihintay.

"Well. Tingnan natin. I mean, titingnan ko kung gaano ba ka risky itong talaga. I find it feasible but..." hindi ako makahanap ng salita.

Imbes na ipagpatuloy ang pagsasalita ay hindi ko ginawa. Bumagsak ang mata ko sa aking cellphone. Maybe I'm pressuring her or something. Marami siyang problema ngayon at kung makisawsaw pa ako sa pagiging needy ko ay mas lalo lang siyang malilito. But I wanted so bad to help her or comfort her.

Ako:

But... if you still want to stay with your family, it's okay sweetheart. I just really miss you.

Fuck it. I am so fucking whipped! Huminga ako ng malalim at tumango sa mga naghihintay sa akin.

"Okay, we'll wrap this up. I'll need the whole study on my table. Pipirmahan ko na ito," sabi ko at tumikhim. I'm not even sure what I'm thinking.

"Are you sure, Mr. Rockwell? No further questions?" halos natawa ang engineer.

Tumama ang paningin ko sa kanya. "Do you want questions?" iritado kong tanong.

Umiling siya. "Of course no." Napawi ang kanyang ngiti.

"Good. Then we're done."

Tumayo kaagad ako para makalabas na sa kung saan kami nag meeting. Hinabol pa ako ng tito kong isa sa stock holders.

"Are you sure about your decision, Brandon? You seem distracted?" tanong ni tito nang pareho kaming nakalabas.

Nakapamulsa ako at tumigil sa tapat ng aking opisina. "I'm fine with Highlands now, tito. This theme park will raise its digits."

Tumango si tito. "I know, Brandon. But you seem off sa meeting. Are you okay?"

"I'm fine," sagot ko bago nagpaalam patungo sa aking opisina.

Ang mabuti pa ay gawin kong abala ang sarili ko sa trabaho. Pagkatapos ng araw na ito ay pupunatahan ko si Avon sa condo unit nila or wherever she is. Kaya iyon ang ginawa ko. Buong oras ko sa araw na iyon ay ginugol ko sa pagtatrabaho, resisting the urge to text her every five minutes.

Tumunog ang cellphone ko sa isang di inaasahang tawag. It was from Avon's dad, Atty. Guillermo Pascual. Tinanggap ko ang tawag habang pumipirma ng iilang cheke para sa isang proyekto doon sa aming site.

"Brandon, are you busy?" seryosong tanong ni Atty. Pascual.

Tumigil ako sa pagpipirma at binigay ko ang buong atensyon sa tawag. "I'm at work po. How can I help?"

Huminga siya ng malalim. Is there something wrong? Is it Arielle? Or Avon? What? "Pwede ka bang pumunta ngayon sa ospital. Arielle is asking for you. Nagising kasi siya at nag wala ulit."

Umigting ang bagang ko. Noon pa man ay laging naka depende si Arielle sa akin. I won't blame her. Ako rin ang dahilan kung bakit siya naka depende sa akin. I made her dependent of me. I cared for her and she needed someone to care for her. Hinayaan ko iyon. Ngunit nang nagkausap kami ni Doctor Borromeo, ang humahawak ngayon sa kaso ni Arielle ay may napagtanto ako.

"You will need to distance yourself from her. Kahit na gaano siyang naka depende sayo. She will need to learn to stand on her feet alone, not with anyone, not with you," seryosong sinabi ng doktor ng nagkausap kami.

Parte daw iyon ng therapy para sa kanya. Noon ay hindi ganito kalala ang reaksyon ni Arielle ngunit dahil di umano sa takot niyang mawala ako sa kanya dahil kay Avon ay mas lumalala ang bawat reaksyon niya.

I cared for her so I give her my time. Lagi ko siyang inaalu tuwing nagigising siya sa kanyang masasamang panaginip. She's like a sister to me. Naaawa ako sa kanya, lalo na ngayon na pinayuhan na ako ng doktor na dumistansya sa kanya.

Gusto kong tanggihan si Atty. Pascual sa kanyang gustong mangyari. Hindi pa siya nakakausap ng doktor. Ako ang kanilang inuna dahil ako iyong may matinding koneksyon kay Arielle. But I wish the doctors will tell him now. He needs to open his eyes and see that Arielle's case isn't normal anymore.

"I'll be there."

Tinapos ko muna ang trabaho ko bago ako tumulak patungo sa ospital. Kahit sa gitna ng traffic, tuwing tumitigil ako sa para sa red light ay hindi ko mapigilan ang pag dungaw ko sa aking cellphone. She did not text me again. I wonder what's up? She at home? Or at Jessica's?

Huminga ako ng malalim. Nasa labas ng silid ni Arielle si Atty. Pascual. Nakatitig siya sa loob kung nasaan si Arielle, nakapamaywang. Nilingon niya ako at napatalon nang nakitang palapit na ako.

Nang nakalapit ng husto ay tinapik niya ang aking balikat at nilingon si Arielle. Nilingon ko rin si Arielle na ngayon ay nakahiga at mukhang inaantok ngunit pilit na dumidilat.

"Ang sabi niya ay kailangan ka niya ngayon. I'm sorry for the trouble, Brandon."

Tumango ako. "Nakausap niyo na po ba ang doktor? He suggested a therapy for Arielle and I think you should be aware of that."

Tumango rin si Attorney. "Yes. Pinapapunta niya ako ngayon pero hinintay pa kita. She's not yet asleep kaya hindi ko maiwan. Now that you are here, I hope she'll feel relaxed. Sana ay makatulog." Tinapik ni Attorney ang aking balikat bago siya nagpaalam. Ang akala ko ay didiretso na siya ngunit nilingon niya ako muli. "And Brandon."

"Yes, attorney?" Pagtataka ko.

"Nasubukan mo na bang tawagan si Avon?"

Umigting ang bagang ko. "I texted her po. But I'll call her after this."

Tumango si Attorney. "I think you should." bago niya ako tinalikuran.

Sandaling kumunot ang noo ko. Kahit hindi niya sabihin ay tatawagan ko iyon. I'm worried. 

Nilingon ko ang silid ni Arielle at pinasok na iyon. Huminga ako ng malalim. I should at least tell her what the doktor told me. Ayaw ko naman na isipin niyang iniiwasan ko lang siya. She deserved to know what we're all up to.

Nang namataan niya ako ay hindi na siya kumalma. Pumula ang mata niya sa nagbabadyang mga luha at umiiling na siya, sinusubukang maupo.

"Arielle..." salubong ko para suportahan siya sa pag upo.

"Brandon, you won't forgive me! Oh my God! You won't forgive me!" She's now hysterical. Umiiling at umiiyak.

Umiling ako sa kanya. "What's wrong?"

Sumibol ang kaba sa aking dibdib. Tinitigan ko siya at naghihintay ng idudugtong. Bakit hindi ko siya mapapatawad?

"You won't forgive me! I'm sorry! I'm sorry! But... Brandon..." isa-isang naglandas ang mga luha sa kanyang mga mata. Hinawakan niya ang aking braso, kapit na kapit at nanghihingi ng suporta.

Umiling ako. "Shhh, Arielle." Hinaplos ko ang kamay niyang nakakapit sa akin.

"Si Avon! Si Avon, Brandon!"

Napaawang ang bibig ko. Umatras ako ng kaonti sa kanya at ang kaba sa dibdib ko ay mas lalo lang lumaki.

"What are you talking about?" Sinubukan kong maging kalmado kahit na sobra sobra na ang kabang nararamdaman ko.

"I'm sorry. Hindi ko sinasadya!" Umiyak siya nang umiyak at parang sising sisi sa kung ano mang nagawa.

"What is it, Arielle?" Hindi ko na napigilan ang galit sa aking tono.

"Si Avon. Tingin ko ay aalis siya. Nagpunta siya dito, may dalang bagahe at sinabi niya sa aking mahal mo ako. Na dapat ay tayong dalawa."

Nanlaki ang mata ko. Hindi ko magawang aluin si Arielle kahit na umiiyak na siya ng husto. Galit na galit ako sa kanya. Hindi ko siya pinatapos. Nagmura ako palabas ng kanyang silid at tinakbo ko ang distansya patungo sa elevator.

Kinuha ko ang aking cellphone para tawagan si Avon. Nanlalamig ako at nagwawala ang aking dibdib. No... No... No, Avon's not going to leave me again!

The number you dialed is currently busy, please try again later. That was what the operator said.

"Fuck!" Sigaw ko sabay hampas sa basement button. I need to get to my damn car now!

The last time her phone was like this, I didn't see her for months! Nagtiim bagang ako at pilit na kinalma ang sarili habang nagdadrive palabas ng ospital. I need to calm down and think straight. Kakailanganin ko ang utak ko ngayon sa pagdadrive sa gitna ng traffic!

Habang marahas akong nagdadrive ay kung sinu sino ang tinawagan ko. Be it Anton, Jessica, Mrs. Pascual, whoever is able to tell me where the heck is Aurora Veronica right now!

"Di ko alam, bro. Sorry. Bakit? May nangyari ba?" Anton inquired.

Then I remembered! Parang sumakit lang lalo ang dibdib ko nang naalala ko na naiwan niya nga pala ang kanyang passport at ilang mga gamit sa condo ko! She's probably there! She's probably there!

Fuck it!

"Logan, may ipapatrack sana ako sayo. Kaya ba? Patay yata ang cellphone," sabi ko sa pinsan ko habang paliko sa basement parking ng tower.

"Sino? Send me the details," sagot niya.

Pero wala na akong oras para doon. Tumakbo na ako patungo sa elevator at paulit ulit na pinindot ang buton para sa floor ko. Gusto kong sumigaw dito at magmura sa tagal nitong umakyat. Hindi ko alam na mabagal pala kahit elevator.

Pilit kong inisip na nandito pa siya sa condo. Dahil kapag iisipin kong wala na siya ay baka mabaliw na ako.

Bumukas ang lift at ang unang bumungad sa akin ay ang babaeng pinakamamahal ko. Tulala siya at may dalang dalawang bagahe, isa 'yong mas maliit galing sa kwarto ko at isang malaki na paniguradong babaunin niya kung saan man siya mag punta.

"Brandon..." namilog ang mata niya.

I clenched my jaw tightly as I tried to control my emotions. "Where are you going?"

Hinawakan ko kaagad ang kanyang palapulsuhan. Mahigpit at ayaw kong bumitaw. Hinaklit ko iyon nang naramdaman ko ang panlalaban niya. Pinilit kong lumapit siya sa akin.

"What the hell are you doing?" Matigas ang boses ko at handa akong kaladkarin siya pabalik sa condo ko. Kahit ako ay naririnig ang sakit sa sarili kong boses.

"This is the only way, Brandon. I-I am so tired. Arielle is dependent of you. She needs you and my father won't forgive me if I-"

I couldn't believe it. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata at kinaladkad ko siya patungo sa condo ko. I don't care about her luggage. Sana ay mawala ang lahat ng iyon para hindi na siya makaalis.

"Brandon, let me leave!" She cried, nagpupumiglas.

Binuksan ko ang pintuan ng aking condo at pinasok siya doon. Sinarado ko iyon ng mabuti bago siya hinarap.

"The last time you left, Avon, ilang buwan tayong hindi nagkita! I don't want to go through that shit again! We are talking and you are not leaving me!" Iling ko.

"This is for the best! I know how much you care for Arielle and I don't have the heart to cut your relationship off just because you're my boyfriend!" Hindi siya makatingin sa akin.

Oh no, sweetheart. Your eyes won't escape too. Lumapit ako sa kanya at sobra sobra ang gulat niya sa ginawa ko. Umatras siya at napatalon na para bang masakit sa kanya ang lumapit pa ako ng husto.

Ang sakit sakit ng dibdib ko sa naging reaksyon niya. It was like this time she was so damn ready to leave me. It was like my love for her doesn't matter to her now!

Pumungay ang mga mata ko. If she'd let me, I'll give the world to her. I'll give everything to her.

Hinaplos ko ang pisngi niya. Pumikit siya ng mariin. Unti unti kong iginiya ang kanyang mukha para harapin ako. I need her to look at me. I want her beautiful brown eyes to look at me.

"I care for Arielle, yes. Like how I care for my mom, for my friends. Sweetheart, I care for them like that. Do you care about me?" Banayad kong tanong.

I need to know. I need to know that she does care for me. Her love is my passion. Her kiss is my saviour. Tumango siya ng marahan at nag angat ng tingin sa akin.

"Well, if you do then you'll have to damn stay with me." I am already trembling. Hindi ko alam kung bakit kinilabutan ako kahit sa simpleng pagtango niya. Hindi ko alam kung anong babaliktarin ko kung hindi siya tumango. I would probably lose my mind.

"Brandon, ang hirap." Nanginig ang kanyang boses sa sinabi niya. Nag angat siya ng tingin sa akin. "Ang hirap kasi kapatid ko ang nagmamahal sayo. Hindi ako tatanggapin ng tatay ko pag naging tayo. Palaging magulo ang buhay ko kapag tayong dalawa! The heavens don't want us together! Because if it wants us, it would have been easy!"

"You think about other people but you don't think about me at all! I am in love with you, sweetheart. Madly and completely. Who cares about the heavens? I can't..." umiling ako, nagbabara ang lalamunan  sa sakit dahil sa narinig ko sa kanya.

Pumungay ang kanyang mga mata at bumagsak ang kanyang balikat. I'm trembling. Pakiramdam ko ay sumusuko siya sa akin.

"Sweetheart, I can't do that. I can't..." umiling ulit ako. "let you leave me. I can't go through that pain again. I would lose it." Nagsimula na akong makadama ng desperasyon. I would keep her no matter what. Kahit na ipilit niya ang pag alis, I would beg her to stay.

"Paano si dad? Si Arielle, Brandon. You care for her."

Umiling ako. "I can leave everything, everyone, Avon, for us. We'll fight. We'll face this together. And I mean officially together, sweetheart."

Lumapit pa ako sa kanya. Ngayon ay hindi na siya umatras. Pumungay ang mga mata niya at nag iwas na naman ng tingin sa akin. I helf her by her nape. I won't let go of her, no matter what. Walang dahilan ang pwedeng makakapagpatibag sa aming dalawa.

Hinuli ko ang kanyang labi at marahan ko itong hinalikan, masuyo at paulit ulit kong tinikman ang linamnam ng malambot niyang labi. She parted her lips and welcome my tongue. Tumindig ang balahibo ko. I want us to talk some more but I couldn't anymore. I couldn't put it to words. I will worship her through my kisses.

"Sweetheart, will you be my wife? Please." Halos magmakaawa ko.

Nanlaki ang mata niya at tumigil ako sa paghalik. Umiling siya na parang hindi makapaniwala sa mga katagang binitiwan ko.

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. "I promise to answer all your whims. Kung gusto mong lumayo, lalayo tayo... lalayo ka nang kasama ako. Kung gusto mong manatili, kailangan kasama ako. Kahit ano. Just please, I want to be in your life. I want to be with you. As your husband."

Pumatak ang kanyang luha sa sinabi ko. Kabado ako na baka ay tanggihan niya ako. Masyado bang nakakatakot? Masyado bang maaga para yayain ko siya? Masyado bang nakakabigla? Damn, will I lose her because of that?

Napaawang ang bibig ko, humahagilap ng salita ngunit bago pa ako makapagsalita ay hinagkan niya na ako pabalik. This time, she kissed me fiercely, desperately. It fueled my need for her. My need for us to be together. To be one.

Sinuklay niya ang buhok ko at diniinan pa lalo ang halik.

"I'm in love with you, Brandon. So in love with you," she whispered.

Tumindig ang balahibo ko at mas lalo lamang siyang siniil ng malalalim at mapupusok na halik.

My need for her became hunger. It was violent. Iyong tipong hindi ko na kayang hindi siya maangkin ngayon. Hinalikan ko siya sa panga, sa leeg. The moment I heard her soft moans, I lost it. I tore off her black button down shirt. Nahulog ang mga butones nito sa sahig.

"Brandon!" nanginig ang kamay niya habang inisa isa rin ang mga butones ko. Hinawakan ko ang kanyang kamay at sinabayan siya sa paghuhubad ng aking damit. Hindi ko matanggal ang paningin ko sa kanyang dibdib na ngayon ay nakikita na dahil sa bukas na damit.

Bumagsak ang kamay niya sa aking sinturon. I cupped her breast as she slowly unbuckled me. Tumingala siya nang hinawi ko ang kanyang bra, to feel her fully. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko nang nakita kong halos mawala siya sa kanyang wisyo. I freed her boob and my mouth seeks for it.

Binaba ko ang isang kamay ko at unti unting binaba ang kanyang jeans habang inaatras din siya patungo sa aking kwarto.

Binuksan ko ang pintuan at bumagsak kami sa kama. Binaba ko ang kanyang maong at ang akin. She moaned my name and I lost it once again. I pushed myself roughly inside her.

Pumikit siya ng mariin, ramdam ko ang paninigas niya at unti unting pag hinahon.

Hinanap kong muli ang kanyang labi at siniil ko ito ng halik. "I love only you, sweetheart. And I'm so scared you'll leave. I'm scared. Kasi alam kong malakas ka. Kasi alam kong kaya mo ang lahat. Alam kong kung gusto mong kalimutan ako, makakaya mo. But then what about me? What about me? I can't do that, Aurora Veronica. You can't leave me."

Umiling siya. "I love you, Brandon. I'm sorry. I won't leave again. I'm sorry." Hinawakan niya ang pisngi ko.

That was all I want to hear. That was it. Pagkatapos nito, tali ka sa akin. Umiyak siya at niyakap ako habang mabilis akong gumalaw sa loob niya. I buried myself deeper and deeper with each thrust. It's like I'm pouring everything unto it, my love, my heartaches, all my feelings with each thrust. I ended it inside.

Mabilis ang hininga ko pagkatapos at hinalikan siyang muli. Pagod at galak ang nakita ko sa kanyang mukha nang tinapos ko iyon. Hinawakan niya ang aking pisngi at sumilay ang ngiti sa kanyang labi.

"Don't smile. Hindi pa ako tapos sayo. Wag mo nang ulitin ito. Wag mo na ulit uulitin ito." Umigting ang bagang ko.

Umiling siya. "I'm sorry. Mahirap lang talaga. Nahihirapan ako."

"Mahihirapan tayong dalawa. I don't care basta ay tayong dalawa, Avon. Please, we'll face your daddy. At kahit anong hadlang niya, nila sa atin, hindi nila tayo mapipigilan. As long as you're in love with me and I'm smitten at you."

Lumaki ang ngisi niya sa sinabi ko kaya mariin ko ulit siyang hinagkan. I was still inside of her. Still hard. Never content.

She pushed her tongue inside my mouth, parting it and exploring every corner of it. Napangiti ako. Magaling talaga itong humalik. Marahan kong kinagat ang labi niya.

"I'm sorry, sweetheart. But I think I'll have to take you again. Over and over again."

Tumigil siya sa paghalik at nanlaki ang mata niya. Unti unti akong gumalaw labas pasok sa kanyang loob. Damnit! I'm still so ready for it!

"'Yong bagahe ko, Brandon!"

Ngumuso ako at hinalikan siyang muli. I don't fucking care about anything at all. We made love non-stop that she forgot about her luggage outside, or even leaving me, or even her goddamn father, and her half sister.

Sinuklay ko ang buhok niya gamit ang aking daliri. Ni hindi ko alam kung maliwanag pa ba o madilim na sa labas. Dinaganan ko ng aking binti ang hubad niyang katawan mula baywang pababa.

"Aayusin natin ang lahat ng ito, sweetheart." Hinagkan ko ang kanyang ilong.

Tumango siya. "I'm sorry." Siniksik niya ang kanyang sarili sa aking dibdib.

Oh Lord, I want to take her again! Huminga ako ng malalim.

"We should start planning our wedding." Bulong ko.

Tumingala siya sa akin. "What about Arielle?"

Umiling ako. "Don't worry about her, please? Let's not worry about anything else. I could lose everyone, not you, Avon."

Ngumuso siya at mas lalong siniksik ang sarili sa akin.

"Ang sabi ng doktor ay kailangan kong dumistansya sa kanya. It's part of her therapy. Kailangang hindi siya maging dependent sa akin. And I'm sure your dad knows that now. Kakausapin na siya ng doktor kanina. And he told me to call you too, bago kami nagkausap ni Arielle."

"Nagkausap kayo ni Arielle?" Kumunot ang noo niya.

Tumango ako. "Yes. Sa kanya ko nalaman ang pag alis mo. Sinabi niya sa akin. She was sorry, but I was too angry to forgive her. Hindi ko kayang magpatawad pag nawala ka sa akin." Hinagkan ko ang kanyang noo.

Something dawned on her. Hindi ko alam kung ano iyon ngunit pagkatapos niyang sandaling natulala ay hinalikan niya ako ng mas malalim pa at pinukaw nito ang kanina ko pang kinokontrol na pangangailangan.

"God damn it, Aurora Veronica! We are talking!"

Pilya siyang tumawa at mas lalo lamang akong hinalikan. Hindi ko alam kung paano siya umakyat sa akin. Basta ang alam ko ay nakapatong ang kanya ngayon sa umbok kong unti unting nagigising.

"Sweetheart..." banta ko pero binali ko rin ang sarili ko. I'm gonna make love to my future wife right now.

Umupo ako at sumigaw siya nang marahas kong hinablot ang kanyang mga palapulsuhan at pinaulanan siya ng mapupusok at maiinit na halik. You're damn tied, Aurora Veronica Pascual Rockwell.