Kasalukuyang nasa starbucks ngayon si Vito, katatapos niya lang makipag-usap sa mga tropa niyang bumisita para tignan kung buhay pa raw ba siya. Tuwang-tuwa naman ang nga loko dahil nakita pa siya ng mga itong humihinga pagkatapos ng hiwalayan nila ng dating kasintahan.

Palabas na sana si Vito nang makasalubong niya ang taong hindi niya inaasahang makikita niya sa araw na 'yun. Malapad na ngumisi si Hugo nang magtama ang paningin nila at huminto pa talaga ito sa mismong harap niya.

"Well, well, well, look who's here. If it isn't the man with it's shining luxurious suit named Vito Piero, right?" mas lumapad ang ngiti ni Hugo nang hindi makasagot si Vito.

"Too speechless to speak? I see" Hugo chuckled.

Napangiwi si Vito, "your mouth stinks so its better for me to hold my breath than keep breathing in. The odor might get stuck in my nostril. That's gross" he lied.

Hugo's breath smells really good its just that he's uncomfortable with the small distance between them.

' Call me weird but I can feel the heat he produces...' Vito said in his mind.

With his words, Hugo stepped away and tried to check his breath. Hugo's forehead creased after he let out a small air came from his mouth then innocently look at his eyes.

"Its fresh, I brushed my teeth 3 times after I ate my meals" he uttered that made Vito smiled.

"I'm just kidding, boy. You're easy to deceive" Vito said.

Ngumisi si Hugo at humakbang palapit sa kanya pero tumama ang likod niya sa glass door ng starbucks.

He held his own breathe when Hugo cornered him.

"Stop kidding around, Tesoro mio" he almost hitch when a warm hand seized his jaw and Hugo tiptoed a little to reach for his ear, "i'm the person you don't want to play with" he murmured with his hoarse tone.

After that, Hugo disappeared or he's just too preoccupied that he didn't even notice Hugo left?

Vito sighed and regained his strength and departed from that place.

Nagmaneho pa balik sa kan'yang opisina. 'His minting breath lingers in my nostril and it feels good to breathe' wala sa sarili'ng napangiti si Vito dahil sa naisip pero agad rin siyang umiling.

That the hell is he thinking? That guy keep bugging his mind and its not really good for him. Hugo keeps stressing him out.

Pagkarating niya sa kanyang opisina ay sinubukan niyang libangin ang sarili sa mga papeles na kanyang babasahin at dapat na permahan pero lintek lang dahil hindi mawala sa isip niya si Hugo.

Bumuntong hininga si Vito at ibinagsak ang kanyang ulo sa mesa.

"Bakit ba hindi ka mawala sa isip ko? Bakit mo ba ako binabaliw ng ganito?!" He screamed out of frustration.

Then his phone suddenly rang, the number was unregistered. Sa tingin niya ay isa na naman ito sa mga babaeng nagkakandarapa para mapalapit sa kan'ya.

'Why not try to distract yourself with some women? You might need that to stable your sanity' pagkumbinse niya sa sarili.

He cleared his throat and grasp his phone and pressed the answer button.

"Hey babe," he greeted with his seductive voice.

Biglang nawalan ng imik ang nasa kabilang linya, "babe? Still there?" he said when he heard nothing from the other line.

"Oh wow, that sounds good, tesoro mio. I would love to hear you calling me like that, again and again--"

"f*ck!" he dropped his phone when he heard a man's voice from the other line.

"What the f*cking f*ck is that? How and where the f*ck did he get my f*cking number?" Vito keep cursing and walking back and forth.

"D*mmit!" he slammed his palm on his table and gaped for more air.

He is not mad, he's just too SHOCK. Huminga ng malalim si Vito at sinubukang pakalmahin ang sarili.

Nang tuluyang kumalma ay mabilis niyang dinampot ang susi ng kanyang kotse at lumabas ng kan'yang opisina.

Kailangan niyang pakalmahin ang utak at puso niya kaya aalis siya at pupuntahan ang taong dahilan ng pagkakagulo ng sistema niya.

Malaki ang hakbang niyang pumasok sa elevator at pinindot ang underground parking lot button.

Sa tagal niyang nagtrabaho rito, ngayon niya lang naramdaman na ang bagal nang pagtakbo nitong elevator na sinasakyan niya.

Naisip niyang muling ipasara ito panandalian para palitan ng bago na mas mabilis pa sa paghatid ng mga nakasakay.

Pakiramdam ni Vito, isang oras siyang nanatili sa loob ng elevator. Ngayon niya lang rin napansin na ang dami pala niyang dadaanang palapag bago siya makarating sa underground.

When the door opened, he rushed out and groaned. Saan nga niya ulit inilagay ang sasakyan niya?

"Tsk, nevermind. I guess I have to grab a taxi" he murmured and rushed out of the underground to call for a taxi.

He mentioned the address of the bar and dialed the number of his secretary.

"good evening, Sir--" that's his secretary.

"I left my car in underground parking lot. Command someone to look for my car before you leave" Vito said and killed the line.

He's a bad boss, yeah?
His secretary is kinda used to it. She wont last a decade working her ass off under his company, right?

anyways, Vito was rehearsing what to say infront of that madman later but when the taxi stopped at the front of the bar his mind went blank that made him anxious.

He went out of the taxi then he began to ask himself again.

Tutuloy ba siya o hindi?
Kung tutuloy siya, ano naman ang sasabihin niya sa binata?
kung hindi naman, bakit pumunta pa siya rito? sinayang lang niya ang oras at pera niya kung hindi rin naman pala siya tutuloy.

Sinubukan niyang humakbang pero agad din siyang matitigilan. Nanatiling nakatingin lang siya sa pinto ng bar kung saan kita niyang naglulumikot ang ilaw sa loob at rinig na rinig ang maingay na musika.

Muli siyang bumuntong hininga at inipon ang lakas para pumasok sa loob. Nakakailang hakbang pa lang siya nang may magsalita sa kanyang likuran dahilan para matigilan siya.

"Tesoro mio..."

Hindi pa man siya nakakalingon ay alam niya kung sino 'yun basi sa reaksyon ng katawan niya.

"Tesoro mio..." muli nitong pagtawag sa kan'ya.

Pinigilan ni Vito ang kumakawalang ngiti sa kanyang labi, seryoso ang mukhang unti-unti siyang humarap kay Hugo.

Ngumisi ito sa kaniya pero agad na nawala iyon nang mapansin na masyadong seryoso si Vito.

Gustong tumawa ni Vito nang makita ang kaba sa mga mata ni Hugo pero pinigilan niya dahil ayaw niyang masira ang masarap na pakiramdam na namamagitan sa kanila ngayon.

Mukhang ito naman ngayon ang kinakabahan sa kanilang dalawa. Nakita niya kung paano ito lumunok at humakbang paatras na para bang ang nakikita nito ay isang mabangis na hayop at siya ang pakay.

Nagpatuloy lang siya sa paghakbang palapit rito habang ito naman ay walang kaalam-alam na ang lugar na kanyang pinupuntahan ay unti-unti nang nilalamon ng kadiliman.

Hindi alam ni Vito kung gaano sila katagal na gano'n ang nangyayari pero isa lang ang alam niya, natutuwa siyang panoorin ang bawat galaw ni Hugo. Mas natuwa siyang makita ang reaksyon nito nang mapasandal ito sa isang puno.

Nagsimula itong magpanic pero bago pa man ito makahakbang ay nakakulong na ito sa kaniyang mga bisig.

Naririnig niya ang pagbilis ng paghinga nito at dahil sa lapit ng mukha nila sa isa't-isa naamoy niya ang mabangong hininga nito.

Napapikit siya pero agad ring nagmulat, medyo kalmado na si Hugo pero nakikita pa rin niya ang sari-saring emosyon sa mukha nito.

"Hindi ko alam kung ano ang ginawa mo sa 'kin para magkaganito ako, pero isa lang ang masasabi ko sayo..." hindi niya alam kung saan galing ang mga katagang sinasabi niya ngayon sa kaharap pero isa lang ang alam niya. Nagkusa itong lumabas mula sa kanya.

"...panindigan mo ako"