FULL CHAPTER CAN ONLY BE READ ON MY FACEBOOK VIP GROUP

*

*

*

It had been months since she left home, at noong una'y akala niya, ayos lang siya. Subalit nitong nakaraang dalawang buwan ay napapadalas na ang pagdaan nito sa isip niya. At sa tuwing naiisip niya ito'y naroon at susulpot ang pagnanais niyang makita ito.

Natigil siya sa pag-iisip tungkol sa asawa nang humimpil sa harapan niya ang kaniyang sasakyan. Lumabas mula roon ang valet na mabilis na umikot at lumapit sa kaniya. He uttered his thanks and gave gim a tip.

Nasa harap na siya ng pinto ng drivers seat nang muli niyang tapunan ng tingin ang pamilyang katabi niya kanina. He paused for a while when the twins turned their heads toward his directions, stared at him before releasing a sweet smile.

May kung anong kudlit siyang naramdaman sa dibdib. He smiled back at the twin before swinging in to his car. Hindi na niya minsan maintindihan ang sarili.

He drove his car straight to his house. The automatic gate opened for him. Pagkaparada niya ng sasakyan sa garahe ay kaagad siyang lumabas at nahinto sandali upang tingalain ang madilim na bahay. It was past nine o'clock and the house was pitch black. The lonely feeling rushed through his core; ganoon lagi ang nararamdaman niya sa tuwing uuwi siya sa gabi—lagi siyang kinakain ng kahungkagan at ng kalungkutan.

Since his wife left six months ago, he started having this dreadful feeling whenever he'd come home at night. Mabigat sa pakiramdam na walang naghihintay sa kaniyang pag-uwi, walang sasalubong at tatanungin siya tungkol sa naging araw niya.

At first, he thought he'd be fine—na masasanay din siya at darating din ang araw na magiging normal sa kaniya ang lahat.

But that day never came. He was never able to get used to it.

Pero hindi rin naman ito ang unang beses na nakaranas siya ng ganito. Noong namatay ang mama niya ay nangyari na rin ito sa kaniya. Nakatira siya sa maliit na apartment na walang naghihintay sa kaniya. Uuwi siyang madilim ang apat na sulok ng kaniyang silid at walang naghihintay na mainit na hapunan. He survived that for years.

But... did he really want to live this kind of life again? Was he really happy being alone? Did he... make the right decision?

***

See you on my VIP!