Dwa tygodnie później:

Stałem z Aidenem z boku. Dziś Harry podjął decyzję, że odchodzi z armii, przez co musiał odbyć poważną rozmowę z Zaydenem, bo również był przecież jego prawą ręką i głównym dowódcą naszych wojsk.

- Muszę zająć się rodziną - wyjaśnił.

- Rozumiem, ale przemyśl to jeszcze. - poprosił go mój chłopak.

- Już przemyślałem. Codziennie chodzę do Aurory do aresztu. Nic do niej nie dociera. Nie wiem kiedy straciłem córkę, bo byłem zbyt zajęty. W ogóle nie miałem dla niej czasu. Teraz chcę to naprawić. Zająć nią i Bonnie - oznajmił stanowczo, co oznaczało, że nie zmieni zdania. - Na pewno znajdziesz kogoś godnego zastępstwa i pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć, jesteśmy przyjaciółmi - dodał już cieplejszym głosem.

- Jesteśmy - potwierdził, posyłając mu mały uśmiech.

- Do zobaczenia - poklepał zielonookiego po plecach, po czym opuścił gabinet.

Nastała cisza po jego wyjściu. Dobrze wiedzieliśmy, że ciężko będzie bez Harrego.

- Ale kicha - odezwał się w końcu Aiden. - Trzeba być dobrym strategiem, być na każde zawołanie, znać się z armią, być przede wszystkim osobą zaufaną, sprytną, taką nieco pokręconą, co za debil się na to zgodzi? - prychnął.

- No właśnie myślałem o tobie - odrzekł powoli zielonooki, co zszokowało jego brata. - No ewentualnie o matce Dylana, bo potrafi zachować zimną krew w trudnych sytuacjach, ale jednak bardziej skłaniam się ku tobie.

- Pojebało cię? Ja miałem zająć się telewizją i zagrać w zajebistym filmie, poza tym czemu nie Dylan? Zapomniałeś już jak super planował ułożenie twoich wojsk? - wytknął.

- Ja mam na głowie psa i Zaydena, wystarczy mi - skomentowałem.

- No ale ej! - oburzył się.

- Dasz sobie radę, masz wszystkie cechy jakie wymieniłeś, poradzisz sobie - zapewnił.

- Gówno - skrzyżował ręce na piersi jak obrażone dziecko.

- Wyznaczysz sobie pomocnika, Harry też takich posiadał i nie będziesz sam ze wszystkim - dopowiedziałem.

- To już brzmi lepiej - stwierdził. - Ale nadal gówno

Przewróciłem oczami, a Zayden westchnął głośno.

- Przecież nic się tak naprawdę nie zmieni - zaczął znów go przekonywać, w tym czasie także do gabinetu wszedł Jared z jakąś kartką w dłoni. - Będziesz nadal robił właśnie to - wskazał na brata. - Stoisz przy moim boku, pomagasz mi i na tym właśnie to polega. Jedynie zajmiesz się dodatkowo wojskiem, a z tym na pewno ktoś ci tam pomoże - namawiał, po czym przyjął kartkę od przybyłego chłopaka, zerkając niedbale na jej treść. - No i pomyśl jakie będziesz miał powodzenie u dziewczyn, gdy zostaniesz głównym dowódcą - dodał zachęcająco.

- Pfff! Po ostatnim mam dość dziewczyn! - prychnął.

- To przerzuć się na chłopaków - stwierdził Jared, niepewnie patrząc na Aidena.

Nawet się trochę zarumienił, a następnie szybko wyszedł, jakby chciał uciec.

- Czy to była jakaś propozycja? - brat Zaydena spytał chyba bardziej siebie niż nas.

- Mam nadzieję - wyszeptał pod nosem zielonooki.

- Co? - Aiden spojrzał na niego z szokiem.

- Co? - udał tak samo zaskoczonego.

- Idiota! - chłopak zamachnął się, by uderzyć go w ramię, ale Zay zrobił unik. - Debil!

- Ja pierdole - wybąkałem do siebie cicho.

Zastanawia mnie to jak zwykli czarodzieje nas sobie wyobrażają. Zapewne myślą, że siedzimy przy stole, robimy poważne obrady, a tymczasem tak to właśnie wygląda. Nie wiadomo czy śmiać się czy płakać.

- To zostaniesz tym głównym dowódcą czy nie?! - zapytał z niecierpliwością Zayden.

- Nie wiem! Zastanowię się, dobra?! - odpowiedział takim samym głośnym tonem.

- Okej - mój chłopak nagle ściszył głos i się uspokoił. - Możesz wziąć na swojego pomocnika Jareda, na pewno się ucieszy - posłał mu wredny uśmieszek.

- Pocałuj się w dupe! - Aiden wyszedł z pomieszczenia, trzaskając mocno drzwiami.

- Gdybym umiał, to może! - krzyknął za nim, po czym spojrzał na mnie. - No co?

Patrzyłem na niego jak na kogoś upośledzonego.

- No co? - powtórzył, wzruszając ramionami. - Jared to dobry chłopak.

- Tak, wiem. Mówiłeś mi to z milion razy.

- Nadal jesteś o niego zazdrosny? On chyba bardziej woli mojego brata niż mnie - wytknął.

- Zauważyłem - odrzekłem i nie powiem, poczułem ulgę w związku z tym. - Pokaż lepiej co tam masz - zabrałem mu kartkę.

- Decyzję o nauczaniu czarnej magii. Muszę jednak umieścić ją w przedmiocie dodatkowym, bo ci z jasnej strony za bardzo się burzą o to - westchnął z niezadowoleniem.

- Narazie wystarczy, a kiedyś się to zmieni. Nowe pokolenie chętniej będzie się zapisywać na ten przedmiot - uznałem.

- Będę już wtedy dziadkiem - skomentował.

- Czy ja wiem? - spojrzałem na niego z lekkim uśmiechem, a on natomiast zmrużył powieki pytająco. - Przejrzałem ostatnio bardzo dokładnie trzynastą część i znalazłem zaklęcie odmładzające - pochwaliłem mu się.

- Jesteś dla mnie stworzony - ucieszył się, następnie obejmując mnie w pasie.

Korzystając z tego, pochyliłem się i skradłem mu czułego buziaka.

- A co z zaklęciem połączenia? - zapytałem.

- Zostawmy je - zahaczył specjalnie swoim nosem o mój w geście zaczepki. - Uwielbiam twoje myśli i naszą moc razem - wyznał. - Poza tym, jeśli kiedyś umrzesz, to ja też chcę - dodał poważnie.

- Ja tak samo, bo nie chcę żyć bez Ciebie - wyznałem, na co się uśmiechnął zmysłowo do mnie.

- Widzisz? A na początku nie umiałeś mówić o uczuciach - przypomniał mi.

- Wyrabiam się dzięki tobie - odrzekłem, co nas obydwoje rozśmieszyło.

Zaraz potem znów złączyliśmy nasze usta. Tak już mieliśmy, że jak już się do siebie przykleiliśmy, to trudno było nam się odkleić.

- Jest jeszcze jeden plus tego zaklęcia odmładzającego - wyszeptał mi w wargi.

- Jaki? - byłem ciekaw.

- Może w końcu moja matka będzie wyglądać jak moja matka - oznajmił, na co wybuchnąłem śmiechem.

Ogólnie Zayden i Aiden postanowili powiedzieć niewtajemniczonym, że pani Mia to ich siostra. Nikt inny nie może się dowiedzieć o istnieniu trzynastej części, wtedy każdy z chęcią oddawał by życie, aby wskrzesić ukochanych, dlatego lepiej żeby nikt o tym nie wiedział.
Sama pani Corleone miała ciężkie początki, kiedy w końcu dowiedziała się prawdy. Była trochę zła, że Zayden wybrał czarną magię i wciągnął w to jej młodszego syna, ponieważ ona od dziecka była wychowana na zwykłej i zapewne tak samo wychowałaby synów, gdyby nie umarła, lecz jednak pogodziła się z tym i nawet uznała, że to dobry pomysł, żeby każdy myślał, że jest ich zaginioną siostrą.
Prawdę znają tylko nieliczni.

- Poczekaj, znalazłem jeszcze jeden plus, najważniejszy - znowu na coś wpadł. - Skoro będziemy się wolniej starzeć, to będziemy mogli się dłużej...- urwał, przyglądając mi się lubieżnie.

- Zayden! - skarciłem go.

Zaśmiał się w odpowiedzi, podniósł mnie i przełożył przez swoje ramię.

- Zayden! - tym razem ja również się roześmiałem.

- Zabieram Cię do łóżka - zdecydował.

- Nawet się nie waż! Trzeba iść najpierw z Fafikiem na spacer - upomniałem.

Zamilkł na chwilę, po czym postawił mnie z powrotem na ziemi.

- To dawaj szybko! - nakazał, łapiąc moją dłoń i ciągnąc w stronę drzwi.

Wypadliśmy z gabinetu roześmiani.
Miałem nadzieję, że będę już szczęśliwy tak zawsze.

Z moim ukochanym u boku.

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤