Zayden:

Dylan zerwał się z miejsca i od razu podbiegł do swojej matki. Zaczął rozwiązywać jej ręce i nogi. Nie byłem pewien czy kobieta była przytomna.

- Co z nią? - zapytałem.

- Ma guza na głowie - odpowiedział, przejeżdżając jej dłonią po włosach. - Mamo? Mamo, słyszysz mnie?

- Dylan? - otworzyła powoli oczy, a ja odetchnąłem nieznacznie z ulgą.

Nie chciałbym aby Dylan stracił mamę, nawet jeśli była wyznawczynią Billa i nadal jej nie ufałem, to jednak była to jego matka i ją kochał mimo tego wszystkiego. Widziałem to dokładnie.

- Co się stało? - spytał ją.

Zacząłem sprawdzać dom, ale słyszałem ich rozmowę poprzez echo rozbrzmiewające w każdym pomieszczeniu przez brak jakichkolwiek mebli. W każdym pokoju było praktycznie pusto.

- Myślałam, że...- zaczęła płaczliwie. - Ale on nie słuchał.

- Mamo, uspokój się trochę, jesteś bezpieczna - zapewnił Dylan.

- To twój ojciec - wyznała w końcu. - Dowiedziałam się niedawno o śmierci Franka, a on mówił mi, że do niego chodzi. Wydało się, że kłamał. Zapytałam gdzie w takim razie chodzi. Nie chciał powiedzieć.

- To on cię tu zostawił?

- Tak, abym nie namieszała - odrzekła, pociągając od czasu do czasu nosem.

- W czym?

- Nadal wyznaje wiarę w Billa. Obiecał mi, że jak będzie gotowy, to z tobą porozmawia. Myślałam, że potrzebuje czasu i że też zrozumie, jak ja zrozumiałam dzięki Zaydenowi, ale on nadal trwa przy swoim. Dziś już nie wytrzymałam i tak to się skończyło.

- Sprawdziłem resztę domu. Pusto. Wygląda na to, że twój ojciec założył zaklęcie, tylko po to aby ukryć tutaj twoją mamę - wtrąciłem, wracając z powrotem do swojego chłopaka.

- Okej, mamo, zabieramy cię stąd - postanowił, lecz kobieta położyła mu dłoń na ramieniu.

- On chce go wskrzesić, Dylan

Spojrzeliśmy się na siebie z szatynem. Nie było w naszych oczach szoku. Wiedzieliśmy, że ktoś na pewno to spróbuje zrobić. Do teraz tylko nie wiadomo było kto.

- Do tego potrzebna jest mu księga - przypomniałem.

- Jest tam gdzie zwykle. W pokoju Billa pod podłogą. Musimy po nią iść - zdecydował Dylan, podnosząc swoją mamę z podłogi.

Pomogłem mu i we trójkę wyszliśmy z domu.

- Ciało Billa jest chronione, tak? - upewniał się.

- Ta - potwierdziłem. - Nikt nie ma prawa się do niego zbliżyć oprócz Ciebie, mnie, Aidena i Harrego.

- Weźmy samochód - mama chłopaka wskazała ręką na jeepa stojącego na podwórku.

Zapewne należał do Franka.

Kobieta zajęła miejsce za kierownicą, Dylan obok, a ja usiadłem z tyłu.

- A masz kluczyki? - zapytał.

- Nie będą potrzebne, synku - posłała mu mały uśmiech, następnie wyrywając kilka kabli spod kierownicy.

- Umiesz takie rzeczy? - był w nie małym szoku.

- Wie się to i tamto - odrzekła, a następnie auto odpaliło.

- Nauczy mnie tego pani? - zapytałem, na co Dylan odwrócił się w tył i spiorunował mnie wzrokiem.

- Oczywiście! - zaśmiała się.

Ruszyliśmy do pałacu Billa jak najszybciej się dało. Okazało się nawet, że matka mojego chłopaka prowadzi jak wariat, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że charakter to on ma po niej.

- Naprawdę tak mi przykro, Dylan - zaczęła w którymś momencie. - Nie chciałam Ci mówić, że twój ojciec nadal wierzy w to wszystko i jest całym sobą za Billem. Myślałam, że w końcu zrozumie, ale to ja powinnam rozumieć jego i dać wam znać wcześniej. W końcu sama w tym byłam, zostałam praktycznie wychowana na wierze w Billa i był dla mnie Bogiem, mogłabym zginąć w jego imię, nadal czasem łapią mnie takie myśli, bo tego nie da się wykurzyć z siebie od tak, ale się staram, staram się dla ciebie, skarbie - jej głos prawie się załamał.

- Wiem, że się starasz, mamo i dziękuję Ci, jestem z Ciebie dumny - posłał jej ciepły uśmiech.

- Gdyby nie Ty, Zayden, nikt chyba by nie przemówił mi do rozumu - rzuciła w moją stronę z wdzięcznością.

Dylan odwrócił się i spojrzał na mnie czuło. Ja sam nie uważałem się za jakiegoś wyjątkowego. Powiedziałem jego mamie co mi na sercu leżało i tyle. Chociaż nie zaprzeczę, że gadane to ja mam.

Dojechaliśmy na miejsce, wcześniej jeszcze wymieniając między sobą parę zdań. Zacząłem powoli ufać mamie Dylana, ale na wszelki wypadek nadal wolałem pozostawić w swojej głowie małą, czerwoną lampkę kontrolną, chociaż mam nadzieję, że się nie zaświeci.

- Dotarliśmy! - oznajmiła, parkując auto, nie dość, że krzywo, to chyba wjechała trochę na schody.

- Prawie pod same drzwi, brawo! - pochwaliłem ją, w myślach obiecując sobie nigdy nie wysiadać z nią do żadnego samochodu.

- To może mama zostanie naszym szoferem - rzucił wesoło Dylan, ruszając już z nią w stronę wejścia.

Ja pierdole, muszę zapamiętać żeby wybić mu ten pomysł z głowy jak już będzie po wszystkim.

- Dobra, robimy tak...- zatrzymałem ich, gdy znaleźliśmy się w środku. - Pani idzie na górę po schodach, tam obejrzą pani tego guza na głowie...

- Nie! Muszę powstrzymać swojego męża! Idę z wami! - nie zgodziła się.

- Dobrze, ale może najpierw...

- Z całym szacunkiem, ale nie!

Uparte to jak Dylan, doprawdy.

- Mamo, idź i się upewnij czy nic ci nie jest, ja idę po księgę, trzeba ją chronić - zdecydował mój chłopak, następnie ruszając w kierunku pokoju Billa.

Pognałem za nim. Ustałem w progu, kiedy Dylan akurat otwierał skrytkę w podłodze ze skaczącym wokół niego psiakiem.

- Jest? - upewniałem się.

- Tak - wyjął czarną książkę.

- Dobrze, pilnuj jej, zaraz wrócę - oznajmiłem i z powrotem potruchtałem do matki chłopaka.

Okazało się, że również zjawili się Aiden z Harrym.

- Co się dzieje? - zapytał mój brat.

- Ojciec Dylana chce wskrzesić Billa, dlatego trzeba podwoić straże przy jego ciele - spojrzałem znacząco na Harrego, który od razu skinął głową na znak, że zaraz się tym zajmie.

- Nie zrobi tego bez tej trzynastej części, co mi pokazywaliście - zauważył Aiden.

- Księga jest bezpieczna, więc nie ma co się narazie tym martwić. Teraz trzeba skupić się na tym, aby odnaleźć pana Lancastera i jego pomocników - wyjaśniłem.

- Mogę dać cichy rozkaz, aby go szukali - zaproponował mój przyjaciel. - Nie ma co tego nagłaśniać, żeby nie siać paniki, poza tym jak jasna strona się dowie, że jest szansa na wskrzeszenie ich mistrza, to się zrobi niezły bunt - stwierdził, na co pokiwałem zgodnie głową.

- Szukajcie go po cichu i rozglądajcie za szpiegami oraz innymi wmieszanymi w to, bo nigdy nie wiadomo...- urwałem czując nagle jak coś mnie zakuło w brzuch. - Nigdy nie...- nie mogłem dokończyć zdania, bo zupełnie bez przyczyny kłucie przeszło w ból.

Złapałem się za brzuch, nie za bardzo wiedząc co się dzieje. Nikt we mnie zaklęcia nie rzucał, bo od razu bym to wiedział.

- Zayden? - zmartwił się poważnie Aiden, podchodząc do mnie szybko. - Co ci jest?

- Nie wiem...- spojrzałem na swoją dłoń, którą trzymałem się za bolący brzuch i ze strachem zobaczyłem, że jest tam także krew.

- Cholera! Sprowadźcie kogoś! On jest ranny! - nakazał z paniką reszcie towarzyszy.

- Nie! - zebrałem się w sobie i jakoś unormowałem oddech.

Coś tu było nie tak. Ten ból był jakiś dziwny.

- To nie ja jestem ranny - uświadomiłem sobie nagle.

- Jesteście połączeni z Dylanem - matka chłopaka spojrzała na mnie z przerażeniem.

- DYLAN! - wydarłem się, już nie patrząc na to, że krwawię, od razu zerwałem się z miejsca, pędząc tam gdzie go zostawiłem.

Jak ktoś go skrzywdził, to nie ręczę za siebie

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤