Cesia's POV

"Its parts look weird." komento ni Kara.

"May familiar terms naman siya ih!" dagdag naman ni Art.

"Ano ba 'tong penmanship niya?! Wala akong nababasa!" reklamo ni Ria.

Nasa gitna kami ng sala at nakaupo sa carpet, pinapaikutan ang libro para pag-aralan ito. Nagta-take turns kasi kami sa pag-handle nito. Tapos na yung boys kaya kami na naman ang may hawak ng libro.

Katulad ng mapa, hindi ordinaryong papel ang ginamit para sa librong ito. Kailangan pa itong masinagan ng partikular na wavelength ng liwanag para lumitaw ang nakatagong contents nito. Kaya ngayon, nagmistulang flashlight ang palad ni Art na nakatapat sa ibabaw ng pahinang kasalukuyan naming tinitignan.

"Teka. Anong page na ba tayo?" tanong ko.

"Thirty-second." Si Kara ang sumagot.

Huh. Page thirty-two, at hindi pa rin sapat ang impormasyon na nakuha namin mula dito. Ang hirap naman kasi kung dapat mo pang isubsob yung buong pagmumukha mo sa bawat pahina para mabasa ang mga sulat at makita nang maayos ang nakaguhit na sketches.

"Art. Add some light here."

Sinunod ni Art ang utos ni Kara at itinuon ang liwanag sa bahaging itinuro nito.

"It contains microscopic particles." ani Kara.

"Well that's useful information. Knowing that only certain things contain microscopic particles like I don't know? Everything?" puna ni Ria, dahilan na makatanggap siya ng naiinis na tingin mula kay Kara.

"What I mean is, if we can recognize these substances, then we can make a list of what the imitators are made out of."

Halos tatlong oras ang ginulgol namin bago mapagdesisyunang magpahinga at magpatuloy bukas. Umalis si Kara, samantalang yung dalawa, pumasok sa kani-kanilang mga kwarto para magbihis.

Tumayo ako at saka pinagpag yung skirt ko. Pagkatapos, nanatili akong nakatayo sa loob ng isang minuto para titigan ang nakabuklat na libro habang bahagyang nakahilig ang aking ulo.

Hindi ko aakalaing napasakamay ko na pala yung blueprints, ang mismong bagay na pinaghahanap ngayon. Wala naman kasi akong ideya sa magiging kahalagahan nito.

Isinara ko ang libro saka kinuha ito.

Sa pagkakatanda ko, hindi ito natagpuan nila Kara sa library. Hindi rin nila sinabi kung saan nila ito nakita. Ibig sabihin, may posibilidad na may nakatuklas na tungkol dito at naunang hanapin ito.

Wala sa sarili kong itinapat ang libro sa aking dibdib.

Maliban sa'min, sino pa ang may alam?

Napaurong ako ng kaunti nang makarinig ako ng sunod-sunod na pagkatok. Mabilis ang paglingo'ng ginawa ko sa direksyon ng pinto kung saan ito nanggagaling.

Lumapit ako dito ngunit bago ko pa ito mabuksan, isang kamay ang humatak sa'kin paatras. Umikot ako at nakita si Trev.

"I'm answering that. You go to your room." Sinulyapan niya ang libro na nasa kamay ko. "You're not going somewhere with that, are you?" Pinaningkitan niya ako.

Bumukas ang aking bibig pero walang salita na lumabas mula rito. Napakurap-kurap din ako, di makapaniwalang paghihinalaan niya ako. As if naman may mapapala ako kung ilalayo ko 'tong libro mula sa kanila. Hindi ko nga makita yung laman nito kapag wala si Art eh!

Inilahad niya ang kanyang kamay. "Give it to me."

"No."

Halatang nagulat siya sa sinabi ko. "What?"

"Ayoko." Pagmamatigas ko.

"I said give it to me. Now." Walang ipinagbago ang tingin na binabato niya sa'kin, maliban nalang nung sabihin niya ang panghuling salita. Dagliang lumiwanag ang mga mata niya, na para bang sinindihan ito saglit.

"Hey, Cesia." Biglang lumitaw si Ria sa tabi niya. "Kami na ang bahala dito." Nginitian niya ako.

Dinig na dinig ko ang paglakas ng mga katok kaya't inabot ko na kay Ria yung libro. May balak naman talaga akong ibigay ito kay Trev, kung inayos niya lang yung pananalita niya. Siguro kung simpleng utos lang, okay na sa'kin 'yon, pero ang paghinalaan akong itatakas ko yung libro at ikompromiso ang misyon namin? Hindi.

"Let me apologize in behalf of Trev." Ipinatong ni Ria ang kanyang kamay sa balikat ni Trev. "Trust me, he's as good as dead."

Nag-abot ang aking kilay sa sinabi niya. "Ano?"

Nagpakawala si Ria ng mahinang tawa. "Oh wait. Ang ibig kong sabihin, he's as insensitive as a dead person. There's really no hope for him anymore. Ang lungkot lang, diba?" Kumisap-kisap siya.

"Tch." Marahas na ikinibit ni Trev ang balikat niya upang tanggalin ang kamay ni Ria.

Napabuntong-hininga ako saka nginitian si Ria. "Ang lungkot nga." Agad namang nawala ang ngiti ko nang tignan ko si Trev. "Oh sya, aalis na ako. Kailangan ko pang magbihis tsaka magpahinga."

Pagkatapos magpaalam, dumiretso na ako sa kwarto ko.

Ria's POV

"She's gonna start asking questions, Trev." sabi ko sa kanya. "About the things we have yet to tell her."

I received a cold glare which, coming from him, is not unusual. I just sighed and proceeded to open the door. But before that, I made sure to hide the book behind my back. Malakas kasi ang kutob ko kung sino ang nasa labas.

Pagbukas ko ng pinto, tumambad sa'min ang isang babae. She wore our school uniform, and undeniably, an angry look on her face.

"I know you have it. Give it back, Ria."

"Have what?" I asked, innocently.

Hindi siya umimik at sa halip ay binigyan ako ng nakakamatay na tingin bilang sagot.

"You know something... do you?" Tinignan ko siya nang maigi, mula ulo hanggang paa, sa paraang tila sinusuri ko ang buong pagkatao niya, pati kaluluwa.

"Yes, I know that the council is looking for the book." aniya. "Every oracle knows about it, Ria. Even some of the students from my class."

"At alam mo ba kung bakit nila ito hinahanap?" I tilted my head.

"I... I don't." Lumambot ang kanyang tinig. "Pero alam kong makakatulong ito para malaman ko kung anong ibig sabihin ng mga visions ko."

Pabalik-balik ang kanyang tingin sa'ming dalawa ni Trev bago siya muling magsalita. "I am going to return it, I promise. Just please..." pagmamakaawa niya. "I'm scared. I'm scared that I won't get my answers and when I do, it will be too late."

My brows furrowed. "Too late?"

"Alam kong konektado ang libro sa magaganap na digmaan dito sa Academy." saad niya. "Posibleng maiiwasan natin na mangyari ito. Kaya tulungan niyo rin ako kung gusto niyo akong makatulong."

"I was abducted, Ria. Sa mga sandaling 'yon, akala ko katapusan ko na dahil alam ko kung sino man ang may balak na atakihin ang Academy, isa ako sa uunahin nila." Nagsimulang magsitakbuhan ang mga luha sa kanyang pisngi. "You don't know the feeling of having to look behind your back every second, knowing that every breath I take may be my last."

I cleared my throat. "Then we're just the same-"

"No, we are not. Hindi niyo nakikita ang nakikita ko." naiiyak niyang sabi. "At maniwala kayo sa'kin, hindi niyo ito nanaising makita."

Her eyes pleaded, at sapat na ito para magkalito-lito yung utak ko. Ano bang dapat kong gawin? May point din naman kasi siya. She has the ability to see the future and if there's someone who could help us prevent a tragedy from happening, it's her.

"Huwag niyo sana hayaang magkatotoo ang hindi niyo nanaising makita."

Nilingon ko si Trev. "Trev-"

Yumuko siya para salubungin ang aking tingin. Of course, he didn't have to speak a word to tell me what he has to say.

"I'm sorry, Kaye." sambit ko. "It's just that, kami ang inatasang hanapin ito. It's our mission to look for it, not yours."

"But does your mission include keeping it?"

For a moment there, I was taken aback. Mabuti nalang talaga at alam na alam ko ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, hindi pa rin namin ito ibinibigay sa council.

"It's the Alpha way." sagot ko. "At saka, hindi ka naman magsusumbong sa council, diba?" Sinadya kong magmukhang papatay ng tao. Just in case magdalawang-isip siya na magsumbong sa kataas-taasan.

I heard her sigh. "I won't. P-Pero-"

"It was nice talking to you, Kaye. Pero nakapagdesisyon na kami na sa amin lang muna ang libro at wala kaming balak na ipahiram ito sa kahit na sino." I gave her an assuring smile. "And believe me when I say that we're doing everything that we can for our realm."

Lumipas ang ilang segundo ng katahimikan at halatang hindi pa rin siya sang-ayon sa'min kaya bago pa siya makapagsalita, sinarado ko na yung pinto.

Itinapon ko ang libro sa sofa. "I feel bad, you know?" Nakaramdam ako ng pagkauhaw kaya tumungo ako sa kusina. Kumuha ako ng baso at nilagyan ito ng lemonade mula sa ref. "The girl just wants to do her part."

Sinundan ko ng tingin si Trev na pinulot yung libro.

"So? Hindi ba natin pag-uusapan yung nangyari kanina?" tanong ko dahilan na mapahinto siya. "That was careless, Trev, and it's so not you."

"She used her ability to defy me."

Tumango-tango ako at uminom ng kaunti. "Did she, now?" A smile slowly crept across my face. "I don't suppose you were threatened, were you? Knowing na bago pa siya rito, that would be impossible."

Umangat ang isang kilay niya.

"Umm... I don't know." I shrugged. "Nakita ko lang kasi kung paano nag-iba ang kulay ng mga mata mo just by arguing with her, Trev. She was only talking to you and yet-"

"She was talking back."

I chuckled. "Sure. Whatever you say so." Inilapag ko ang baso sa mesa. "But even if she talked back and at the same time, used her ability, hindi 'yon sapat para baguhin mo yung mga mata mo. That is, of course, unless..."

My voice trailed off the moment I felt the temperature drop. Goosebumps immediately covered my entire body, one of the signs that lightning is about to strike.

"Unless you have your dad's patience." dugtong ko. "And obviously, you do."

The atmosphere shifted back to normal, kaya nakahinga na ako nang maluwag.

"Seriously, Trev?" Nakapameywang ako habang nakatingin sa kanya. "Bakit ba napaka-defensive mo? Wala pa naman akong sinabi na mahina ka ah? Kaya naging gano'n yung reaksyon mo-" I covered my mouth as I pretended to be shocked. "Oops. Did I say what I was planning to say if you didn't threaten me with goddamn electricity?!"

From being irritated, his face went back to his usual cold expression. "I am not weak." kalmado niyang sabi habang direktang nakatingin sa mga mata ko, making it a point that his claim was true... or at least, true to him.

"Your eyes only change when you're threatened." I grinned mischievously. "And somehow, a mortal managed to do just that. Ano namang masasabi mo do'n?"

"If you won't stop talking, Ria, then you'll see my eyes change its' shade." pagbabanta niya sa'kin. "And it would be the last thing you're ever gonna see."

Tumahimik na ako at hinatid siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa kwarto niya. Pagkatapos, nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga at saka itinukod ang aking mga palad sa mesa.

Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang hinamon si Trev. It started when I found out that he was gonna be our leader and we have to report to him everything. Especially when we're under a mission, kailangan pa namin yung pahintulot niya sa tuwing may gusto kaming gawin. At first, I was mad at him because I didn't see him as a leader. For me, he was more like a control freak of some sort or someone who thinks highly of himself, kasi nga, hari ng Olympus yung deity niya.

I mean, it could have been Kara, right? Siya ang anak ni Athena, the freaking goddess of wisdom for the gods' sake! Not to mention strategic warfare, courage, and skill.

While that son of Zeus? He's definitely not the most expressive person that I know of. He threatens everything that stops him from getting what he wants. He's arrogant, making sure that everyone around him knows who he is and what he's capable of.

Napangiti ako nang maalala ko ang pinakaunang misyon namin.

Maybe that's why I forgot one of the roles he has to play. He always seemed so distant and unbothered, kaya't nakalimutan ko ang pinakamabigat na responsibilidad niya.

It was after our first mission when I realized that everyone is capable of being a leader. But in our case, it takes power to be one...

Eksaktong lumabas si Cesia mula sa kwarto niya.

"However..." I squinted my eyes. "It takes more power to successfully threaten one." I whispered the first thought I had when she looked back at me.

My smile never faded. Instead, it brightened, knowing that maybe, just maybe, the face I'm currently staring at is not just capable of launching a thousand ships.

But also destroy the strongest walls.