Çantamı toparlayıp kapıdan çıktım.Wanda çoktan İntikamcılar mı Yenilmezler mi desem bilmiyorumların yanına gitmişti.Bu benim için bir avantajdı.Zihnimi okumayacaktı ve gittiğimi görmeyecekti.SHIELD arabalarından birinin üzerini gri sprey boyayla boyayıp arabaya atladım.Gidecektim.Nereye gidecektim?

Gitmemin tek bir sebebi vardı.Bu dünyayı kurtaran süper sürüye zarar vermemek.Ben onlara en yakın olduğum anda beni kontrol edip onlara saldırmamı sağlayabilirlerdi.Beni geri gönderebilmek için krizler geçirtebilirlerdi.

Kafamın estiği yere sürdüm arabayı.

Kendimi bir çölde buldum.Etrafta kimse yoktu.Burada kimseye zarar veremeyecektim.Gölge yapabilcek bir kayanın dibine oturdum.Çantamı açıp içinden benim için bir yaşam kaynağı olan fotoğrafı çıkardım.Grubun bir fotoğrafıydı.En önde Pietro,iki yanında da Wanda ve ben vardık.

Geldiğimin ikinci ayı çekilmiş bir fotoğraftı.

Neredeyse bir senedir oradaydım.

Önce neredeydim?HYDRA.

İşkenceler,deneyler,hapis,zorunlu öngörüler ...Hepsi HYDRA'nın işiydi.

En yakınımın işiydi.

Parmaklarımı fotoğrafın üzerinde gezdirdim.Gözyaşlarım resmin üzerine düştü.Burnumu çekmek zorunda kaldım.Fotoğraf bana özendiğim durumu hatırlatmıştı.Hep Pietro ve Wanda'nın kardeşlik bağına özenirim.Kavga etmezler,sır saklamazlar.Pietro sakladı ama olsun.

Ben kardeşimle hiç böyle olamamıştım.Kardeşime zarar gelince ben acı çekiyordum ama o hiç bir zaman benim çektiğim acıları çekmedi.Gözümün önüne gelip duruyordu yaptığı şeyler.

Birden düşüncelerim değişmeye başladı.Kardeşime kin tutmayı bırakmıştım.Gözlerim tek bir kişiyi görmek,kulaklarım onun sesini duymak istiyordu.Kim bilir onu ne kadar çok özleyecektim.

Hele bir daha göremeyeceksem onu.

Görüntüsünü aklımdan çıkaramıyordum.Masmavi gözler.

Evet bir daha göremeyecektim onu.Ölümünü kendi ellerimle veremezdim.

Neden gittiğimi,ne zaman gittiğimi,nasıl gittiğimi,gittiğimi bile bilmeyecekti.Bu karmaşanın ortasında anlayacak mıydı varlığımı yokluğumu...

"Pietro..."

"Herkes HYDRA üssüne akın etmişti.Ben de onların arasındaydım tabi.Hızımın işe yaradığı bir noktaya gelmiştim.Wanda kenarıda duruyordu.Onu alıp Baş kontrolün kapısına götürdüm.Sonra diğerlerinin silahlardan kaçmasına yardım ettim.Zamanı durduracak kadar hızlandım ve savunmasızlara isabet etmeye yakınlaşan mermilerin yolunu değiştirdim.

Yorulmuştum.Zaman normale döndüğünde bir kenarıya geçtim ve duvara yaslandım.Nefes nefese kalmıştım.Ağzıma bir şeker atıp dinlenmeye başladım.Nedense buraya geldiğimden beri göğsümde bir ağrı vardı ve neden olduğunu bilmiyordum.Belki kardeşimden sakladığım sır yüzünden olabilirdi.Eğer öyle olsaydı o yanımdayken acı çekerdim.Sebebi bu değildi.Birine ,değer verdiğim birine zarar gelecekmiş gibi hissediyordum."

Gözlerimi araladım.Uzakta bir silüet vardı.Bir adam silüeti.Kafamı yan çevirip gözlerimi kısarak bakmaya başladım.Karşıma geldiğinde kim olduğunu anca seçebildim.

İçimi büyük bir nefret kapladı.

Kalbim sadece intikam arzusuyla atıyordu.

""Gerçekten bana bir şeyler oluyor."diye söylenip tekrar koşmaya başladım.Uzun süre koştuktan sonra tekrar durmak zorunda kaldım.Neler oluyordu bana?Hiç olmadığım kadar rahatsız ve mutsuz hissediyordum.Derin derin bir sürü nefes aldım.Wanda koşarak yanıma geldi."İyi misin Pietro?"dedi nefes nefese."Değilim."diye mırıldandım."Şurada bir yerde dur.Soluklan."dedi Wanda bir çikolata uzatırken.Kafamı olumsuz anlamda salladım.Başım da ağrımaya başlamıştı.Kardeşimi kucağıma alıp korunması gereken yere bıraktım.Koşarak geri gittim."

"Merhaba kardeşim."sesini duyduktan sonra öfkeden kudurdum.Hala nasıl kardeşim olduğunu söyleyebiliyordu?Ayağa fırlayıp yüzüne öfkeli bakışlar attım."Senin gibi bir kardeş istemiyorum!"diye bağırdım sesimin çıktığı kadar.