Yani ben isterdim ki kapının önünde yan yana dursun ayakkabılarımız. Mesela ben işten gelirken kendi ayakkabılarımı onunkinin üzerine koyuyorum diye bana bağırırdı, sonra ben de ona sarılırdım. En büyük kavgamız da bu olurdu. Tamam belki tarih yazacak kadar değildi aşkımız ama ben bazen onun yanına giderken sağına mı oturayım yoksa soluna mı diye hala düşünüyorum, bu da bir şey değil mi? Ben isterdim ki bi dizinde başım olsun, diğerinde meyve tabağı. Mandalinayla yüzük yapardım parmağına, o da saçlarımı koklardı. Bu sıçtığımın hayatında bir kez de olsa yaftalanmadan yaşayalım isterdim. Korkmadan, tedirgin olmadan, kahkahalar atarak, ben mutlu olmayı isterdim abi. Beklentiler hüzünler doğurur ama doğurdun diye sevemezsin ki hüzünlerini çocuk gibi. Oturup duvarlara boş boş bakarak yiyip bitiriyorum kendimi. Bundan sonra tüm dertlerimi ve sıkıntılarımı salondaki bi ayağı kırık masama anlatacağım sadece. Bu çok zoruma gidiyor abi. O bana gülümseyince ben çocukluğumu hatırlardım. Misketlerimi, tasolarımı... Şimdi hayatın esprisi kaçtı sanki yetişemediğim vapurlar gibi. Biliyor musun abi üzülmeye bile takatim kalmadı artık, kaldırımın ucuna oturmuş olan biteni izliyorum sadece. Eden bulur dediler, hiçbir şey etmedim ama her acının yerini buldum abi. Elimle koymuş gibi hem de. Şimdiyse kendimi arıyorum, biraz da korkuyorum sonunda bir kuş gibi vuracaklar beni diye... Zor be abi...