Bilmiyorum. Hiçbir şeyim kalmadı bana ait. Birkaç kutu antidepresanım falan var sadece ve yanında birkaç şişe bira. Ne üzerine oturacağım bir yatağım kaldı elimde ne de yatağımı koyacağım bir odam. Odamın içinde bulunacağı bir eve bile sahip değilim. Bir yuvam yok artık. Sen yoksun. Titreyen sesime inat okuduğum şiirlerin ilk cümlesinde terk ediyorsun beni ve ben son satırda haykırarak ağlıyorum. Ellerimi sardığım dizlerime örttüğüm örtü kadar bile yakın değiliz, ne üzücü. İçimde saf bir acı var beni ayakta tutan ve o bile bana ait değil. İçimde bir kalbim olduğuna inanıyorum, kimsenin değil sevmeye var mıdır lan bunun kalbi demeye bile tenezzül etmeden duvardan duvara vurduğu. Gördüğüm her şişenin dibinde bile aramıyorum seni, o kadar uzağım sana. Zaten o şişeler de bana ait değil.  Duygularım, duyularım, hislerim ve bütün hissizliklerimin bile başka bir sahibi var bu aralar. Kaldırım kenarlarına oturup asfalta döktüğüm yaşlara bile tanıdık gelmiyorumdur, onlar bile bana ait değil.