Nikodem wjechał na podwórko. Rzucił rower na trawę, wbiegł do domu.
- Tata! - wydarł się. - Tata!
Szymon wyszedł z łazienki. Zbliżywszy się do Nikodema, pogłaskał go po jasnych włosach.
- Co chciałeś? - spytał całując syna w czubek głowy.
- Tata, bo Marcela prawie rozjechały dwa samochody! Ścigaliśmy się i Marcel wjechał na skrzyżowanie. Akurat jechały dwa auta!
Nim Szymon zdążył cokolwiek powiedzieć, w drzwiach pojawił się Marcel. Chłopiec niewinnie uśmiechnął się do taty.
- Jestem cały. Jedynie kolano mam zdarte - rzekł schylając głowę na dół.
Szymon podszedł do dziesięciolatka. Przykucnął przy nim.
- Marcel, Niko mówi, że przejechałeś przez skrzyżowanie między dwoma autami. Tak było? - spytał.
- Tak... To nie było mądre. Mogło mi się coś stać... - westchnął chłopiec.
- Marcel... Dlaczego to zrobiłeś?
- Chciałem wygrać wyścigi...
Szymon wziął głęboki oddech. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Bez słowa podniósł się z przykucku. Usiadł na kanapie.
- Podejdźcie do mnie, obydwaj - rzekł po chwili.
Chłopcy stanęli przy ojcu. Szymon popatrzył na nich z namysłem.
- Zaprowadzicie teraz swoje rowery do kanciapy. Nie będzie rowerowych przejażdżek, skoro nie wiecie, jak należy się zachowywać na drodze. Skończyło się... Za trzy minuty widzę was z powrotem w domu.
Marcel i Nikodem spojrzeli na siebie z obrazą, po czym wyszli na podwórko.
- Dzięki Niko - odezwał się Marcel.
- Sobie podziękuj a nie mi.
- To ty wymyśliłeś, żeby ścigać się aż za skrzyżowanie...
Nikodem przegryzł wargę. Z nerwami chwycił swój rower. Zaprowadził go do kanciapy. Marcel uczynił to samo.
Po chwili obaj chłopcy wrócili do domu. Usiedli obok siebie na kanapie.
- Jesteśmy, jakby co! - zawołał Marcel. - Tata!
Szymon wyszedł z łazienki. Trzymał w ręku buteleczkę wody utlenionej i płatek kosmetyczny.
- Pokaż to swoje kolano - rzekł kucając przy Marcelu.
- Nie trzeba, serio... - westchnął chłopiec.
- Jak nie? Właśnie trzeba.
Szymon polał kolano syna sporą ilością wody utlenionej. Na świeżej ranie pojawiła się biała piana.
- Szczypie... - jęknął chłopiec.
- Za moment przestanie - rzekł Szymon zakręcając małą buteleczkę. - Chłopaki, na drodze jest niebezpiecznie. Trzeba uważać. Chwila nieuwagi i nieszczęście gotowe... Nie pojeździcie sobie dzisiaj rowerami. Jasne?
- Tak - odpowiedzieli obydwaj. - A czy możemy iść chociaż na podwórko pobawić się z Misiem i z Monsterkiem? - spytał Marcel po chwili.
- Nie ma takiej opcji. Babcia z dziadkiem poszli na spacer i zabrali ze sobą wasze psiaki.
- Bez pytania? - obruszył się Marcel.
- No, bez pytania...
- A możemy chociaż pograć sobie w PlayStation? - spytał Marcel po chwili.
- No, okej... Ale tylko przez godzinkę. Później pouczycie się na kartkówkę z matmy. Tak?
- Tak - odpowiedzieli obydwaj. - To poprosimy o kabel... - rzekł Nikodem.
Szymon podniósł się z kanapy. Podszedł do komody. Wsunął rękę do drugiej szuflady. Wyciągnął z niej kabel od PlayStation. Podał go Nikodemowi do ręki.
- Proszę - rzekł.
- Dzięki! - zawołał jedenastolatek. - Chodź, Marcel! Każda minuta jest na wagę złota!
Chłopcy pobiegli na poddasze. Szymon położył się na kanapie. Wsunął pod głowę jaśka, przykrył się kocem, zamknął oczy. Po chwili, zasnął.