Gdy Marcel się obudził, wszyscy domownicy byli już dawno po śniadaniu. Chłopiec ubrał się w swoim pokoju, po czym poszedł do łazienki. Spędził tam niemalże piętnaście minut. Zastanawiał się nad tym, czy wyjść na dwór, czy lepiej zaszyć się na resztę dnia w pokoju na poddaszu.
Marzył, by móc wziąć na ręce swojego szczeniaka lub kota. Mimo to zdecydował, że pójdzie do swojego pokoju i nie będzie pokazywał się rodzicom na oczy.
Chłopiec chwycił blok i ołówek. Usiadł przy biurku. Rozpłakał się. Tyłek bolał to tak bardzo, że nie był w stanie siedzieć na krześle. Z nerwami rzucił blok na podłogę, po czym położył się z powrotem na łóżku. Nieoczekiwanie ktoś zapukał do drzwi jego pokoju.
- Może chcę być sam? - szepnął widząc Danielę zmierzającą w jego stronę.
- Synku, a nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać? - spytała siadając obok niego. - Bardzo słusznie, że dostałeś wczoraj lanie. Jak mogłeś kopnąć Nikodema w brzuch? Dlaczego to zrobiłeś?
- Tata ci nie powiedział?
- Chcę, żebyś ty mi powiedział - szepnęła delikatnie głaszcząc syna po grzywce.
- Mama, daj mi spokój... Boli mnie dupa. Chcę mi się płakać... Nie mogę nawet pobawić się z Misiem - szepnął chłopiec.
- Okej, nie będę cię męczyć... Ale nie siedź tu sam. Przyjdź do nas... Po południu będziemy mieć gości. Przyjadą babcia Danka i dziadek Franek.
- To tym bardziej zostanę tutaj...
- Oj, Marcelek, Marcelek...
Daniela jeszcze raz pogłaskała chłopca po głowie, po czym wstała z łóżka. Uchyliła okno w jego pokoju. Nie mówiąc nic więcej wyszła zostawiając szeroko otwarte drzwi.
Marcel odczekał kilka minut, po czym podniósł się z łóżka. Z nerwami zamknął drzwi. Podszedł do okna. Ujrzał Szymona pryskającego na Nikodema wodą z węża.
- Ja bym ci dał... - rzekł Marcel pod nosem. - Nie wodą z węża, tylko wężem po dupie! Jakby tata wiedział, co robisz w domku na drzewie, to dopiero by ci wlał...
Chłopiec oparł się łokciami o wewnętrzny parapet. Spostrzegł wychodzącą z domu Danielę. Kobieta podeszła prosto do męża. Przez chwilę coś do niego mówiła. On słuchał jej z uwagą. Marcel zbladł, gdy dostrzegł, że nagle Szymon i Daniela spoglądają na niego. Od razu domyślił się, że rodzice rozmawiali właśnie o nim. Postanowił jednym prostym gestem przekazać im ważną informację, toteż pokazał im środkowy palec.
- Marcel, jesteś bezczelny! - wrzasnęła Daniela.
Chłopiec usłyszał te słowa, gdyż okno w jego pokoju było uchylone. Nie miał ochoty słuchać krzyku matki, toteż zamknął okno, spuścił roletę.
Nie wiedział, co z sobą zrobić. Ostatecznie zdecydował, że przyniesie sobie z kuchni jakiś napój. Powoli zszedł na dół po schodach. Zajrzał do lodówki. Wyciągnął z niej napój jabłkowy. Zdenerwował się, gdy spostrzegł, że karton jest pusty. Otworzył szafę, w której znajdował się kosz na śmieci i wtedy doznał olśnienia. Wsunął rękę do wiadra. Tak, jak przypuszczał, wśród śmieci znajdowała się puszka po piwie. Marcel wyciągnął ją. Uśmiechnął się, po czym zadowolony poszedł do pokoju Nikodema.