We can understand one's feeling until we are in their shoes indeed.
______________________________________

The entire room suddenly filled with silent. All worried eyes focused to a person who  stays unmoving and no response. One start to panic, who wouldn't be?

"Anak? Magpahinga kalang muna huh, We can settle everything right after you gain enough strength"

Hindi ito ang kanilang inaasahan. Noon paman, they already pictured out how their son would react after recovering from amnesia. Ang inakala nilang magwawala ay kasalukuyang nakatulala.

"Son listen to your mother, to us. We-"

Naiwan sa ere ang sasabihin sana ng kanilang Padre de pamilya matapos tumayo ang anak. Agad na inalalayan ng Doctor pero nananatili pareng blanko ang ekspresyon nito.

He was actually recalling something very important the reason why he need to be undistracted. Kung sana kasi pagkatapos nating managinip ay malinaw din natin itong maalala paggising. Yes, habang nahimatay siya'y mayroon itong napaginipan. It was a door. A secret door to be exact. Hindi niya alam, wala narin siyang pakialam sa mga taong pumipigil sa kaniya. Basta hinayaan niya nalang ang katawan na masunod, he need to trust his body for his mind and memory to recover. Because they were once one after all. Kumawala siya sa alalay ng Doctor. Hinawi niya ang mga taong nakaharang. Hindi man lang nito nagawang tingnan ang Multong kanina pa nag-aalala sa kaniya.

Kinapa nito ang pader at pinakiramdaman.

"Son?"

Shocked, worried, confused mixed emotions literally hit them all. Paano kapag nawalan ng bait ang kanilang anak? Hindi nila makakaya iyon.

Dahan dahan nitong pinalandas ang mga palad patungo sa bandang may mga naka sabit na litrato. Pero hindi siya huminto. Patuloy parin ito sa pagdama ng pader bago tuluyang huminto sa malaking salamin.

Walang alam ang lahat sa kung ano ang kaniyang susunod na gagawin. Maging siya mismo ay hindi alam kung ano ang mga pinaggagawa. He was about to raised his right arm when someone grab him.

"A-anak?  B-bakit kaba nagkaka ganiyan? P-pag usapan natin ito. You're breaking my heart"

Yakap yakap siya ng ina habang ito ay walang tigil sa pag hagulhol. Hindi niya matanggap ang nangyari sa anak.  Hindi niya kayang tanggapin.

"Ma, Don't worry, my sanity is still safe. But I need to face this."

Kalmado nitong sagot, na mas lalong nagpa iyak ng kaniyang ina. Hindi kasi talaga ito ang kanilang inaasahan. Labag man sa loob ay binitawan niya ang anak para ipag patuloy nito ang ginagawa kanina. Yumakap na lamang siya sa asawa, still sobbing.

What happen next startle them, except for one. The Ghost.

Bigla kasing bumukas ang human size mirror na parang pinto matapos may pinindot ang Weakling na aakalaing desinyo lamang na half moon sa itaas.

'Nahanap ko rin!' Sigaw nya sa isipan. Walang pag dadalawang isip na tumakbo siya sa loob.

Hindi parin naman makapaniwala ang kaniyang magulang sa natuklasan. They have no idea it was there all along. How come?

Weakling welcome by darkness kaya hindi niya matukoy kung ano ang laman sa loob. Ikalawang hakbang palang ay bigla siyang natapilok kaya naitukod niya ang kamay dahilan para sunod sunod ang pag bukas ng mga ilaw. It turn out his hand landed on the switch.

"A-anak? Para saan ang silid na ihhhhtooohhhhh"

Tulala. Lahat sila'y na tulala.

Many paintings were hang on the wall. Bale ang silid na iyon ay hugis parisukat. Malaki ang space. Sa gitna ay may mga gamit pang pinta, boards high chairs and unfinished painting. Ang mas nakaka mangha ay kung paano halos sakupin na ng mga pinta ang buong silid na iyon.

"S-she is?"

Halos hindi makahinga ang bakla sa paulit  ulit na mukhang nakikita. Bigla ay kumirot ang kaniyang ulo kaya kailangan niyang kalmahin ang sarili. Hindi pu-pwedeng mahimatay ulit siya ngayong malinaw na sa kaniya ang lahat.

Matapos mahimasmasan, lumapit siya sa mas pinakamalapit na Pinta. It was a tiny girl who's crying open mouth showing her missing tooth. She's cute though kaya hindi niya rin mapigilan ang sarili na humagikhik sa nakita. Next was a lady, a lady leaning in a tree, she was sleeping peacefully like the vibes of her surrounding made her a lullaby. Ang susunod ay isang  buong mukha ng babae. Hinaplos niya ito, mula noo, kilay, mata, ilong, labi hanggang sa dulo ng buhok nito.

Sunod sunod na tumulo ang kaniyang mga luha. The tears drop nonstop.

"I was looking for you"

Iyak lang siya ng iyak, ang kaninang pinipigilan na emosyon ay ngayon niya inilabas. Hindi na kailangan pang isa-isahin ang mga pinta para malaman ang katutuhan.

Isa lang kasi sapat na.

Kung saan saan pa ako pumunta, nasa gusaling ito ko lang pala kita malalagyan ng pagmumukha. Ngayon hindi kana malabo, malinaw sa malinaw pa.

Hindi na siya nag abalang pahirin ang luha kahit na humahalo na ito sa sipong nag fe-feeling luha nadin. Masaya siya Oo, napakasaya. Masaya na malungkot.

"A-ll this time, you are just beside me"

Sinuklay niya ang buhok na basa narin dala ng pawis.

"M-master"

Matapos bigkasin iyon ay napaluhod na lamang siya. Hinawakan ang dibdib nang biglang nanikip.

Nagmahal ako ng dalawang beses sa iisang tao lamang.

Wala na siyang pakialam sa kaniyang mukha.Pagsabihan man siyang bakla, say all you want I don't care lamang ang kaniyang maisasagot. Rumagasa bigla sa kaniyang isipan ang una nilang pagkikita, kanilang mga kulitan,tawanan at biruan. Ang masungit niyang pagmumukha na pilit pinapatawa ng makulit na maliit na batang babae. Sa gitna ng pag-iyak ay nagawa pa niyang bumungis-ngis ng maalala  noong panahong nag lalaro sila sa putikan. Pina gulong gulong siya ng batang babae at hinayaan niya lamang ito.Gusto niya ding palakpakan ang sarili at bigyan ng Best Actor Award ng makitang nag kukunwaring natapilok para lamang siya ang lapitan nito at hindi ang ibang mga lalaking nag aya maglaro. Pagkatapos ay ang muli nilang pagkikita nang ito ay dalagang dalaga na.

Tumayo siya't ina-aliw ang sarili sa mga naalala ng may nag udyok sa kaniyang tumalikod. Mas lalo siyang napaluha sa nakita. Kaharap niya mismo ang babaeng nasa pinta. Nasa kabila itong pader habang luhaang nakatingin sa kaniya. Ang kamay nito'y nakawak sa mukha ng lalaking naka suot ng yuniporme. That's me.

Gusto niya lumapit, gusto niyang tumakbo at kulungin ang kaniyang Master sa kaniyang mga bisig. Pero paano't hindi lamang sila ang naroon.

"I Found You"

Ito na lamang ang kaniyang ginawa. He might look stupid for talking voiceless but this isn't even enough for things he want to do. 

"Y-yes you did"

Nakangiti pero luhaan paring turan ng kaharap. Hindi gaya niya, malaya nitong isinaboses ang mga salitang iyon.

Siguro ng makita na siyang nahimasmasan ay saka na lamang siya nilapitan ng mga magulang.

"Come here son, I have something to show you"

Mababakas sa mukha nila ang kaginhawaan matapos mapagtantong nasa wasto paring pag-iisip ang anak. Matinong matino gaya ng dati.

"Susunod po ako, I want to be alone first Pa"

Hindi niya pa kasi lubos akalaing totoo ang kaniyang konklusiyon. He can't yet get over the door he did discovered with full of bear answers.

" Right, we'll wait for you outside. Don't stress yourself too much son"

Ginulo lang nito ang kaniyang buhok

"Anak huh, I am so worried about you that I am afraid whenever you aren't in my sight. Pero bilang isang ina, iintindihin kita anak"

Yumakap lang ito sa kaniya ng ilang sandali.

"Ammff can you close the door Pa?, don't worry I won't add mama's worry. That would just make me comfortable"

"Alright son"

Labag man sa loob ng mag-asawa ang iwanan ang anak mag isa pero wala narin silang magawa. Happiness is what they want their son to finally have. Kasiyahan na sana'y hanggang ngayon nito tinatamasa. Tinapik niya ang anak sa balikat bago umalis.

"Hon, Your son won't do anything stupid ok. Malakas iyong anak natin. Umuulang bala nga nabubuhay pa"

Pagpapakalma niya sa asawa maging sa sarili na din.

While behind that mirror. Malakas ang loob ng bakla ng magpasara mula sa labas gayong mabubuksan niya naman ang silid mula sa loob. Pag ka sara ng pagka sara lamang ay bigla siyang tumakbo patungo sa bisig na kanina niya pa hinahanap.

Naawa siguro ang panginoon sa kaniya sapagkat hinayaan siyang mahawakan ang babaeng minamahal kahit na itoy isang kaluluwa na lamang.

"M-master"

Hindi paman tuluyang na tuyo ang mga luha sa kaniyang pisngi ay mayroon na namang nag babadiya.

"Shhhhh, N-nandito ako."

Nangangati na talaga ang Multo na lapitan at yakapin ang Weakling nito oras ng makita niya ang mga pintura. Masaya ito sa kaalamang.  Hindi siya binigo ng isipan. Hindi siya pinabayaan ng kaniyang damdamin.

Kayo nalang siguro ang matatawa sa posisyon ng kanilang yakapan. Paano ba naman kasi, nag mistulang babae ang bakla na kung yumakap nasa baywang ng kaniyang Master eh kung tutuusin mas matangkad pa siya nito kahit na sabihin nating nakalutang sa hangin ang multo.

Hinahagud nito ang likod ng Bakla na para bang nagpapatahan ng batang umiiyak dahil inagawan ng laruan.

"M-mahal na mahal Kita Master or should I say Al ko wahhhhhhh"

Ayon nga, mas lumakas ang pag yugyog ng balikat nito. Kaya tuloy hindi mapigilang matawa ng huli.

"A-n ko, M-mahal na mahal din kita. Mula noon hanggang ngayon"

Sa wakas naisa tinig niya rin ang saloobin.

Inilayo ng bakla ang mukha pero nanatili paring naka yakap ang kaniyang mga kamay. 

"Ang Pangit mo Master Al Ko, hehe Ang haba na ng pangalan mo ah"

"Pangit pa din ba talaga ako? Eh ang ganda ko kaya sa mga paintings mo oh"

"Shhhhh, Hahaha Pero napapaganda ka naman ng pagnamahal ko Master yieeeh"

"Tsss walang epek"

Kakalas na sana ito ng magsalita siya.

"Tao, Multo, aswang o sa kahit ano. Sa pagmumukha paring ito ako mahuhulog"

"Napaka ganda ng iyong buhok na hindi ako magsasawang susuklayin kahit na tinakot ako nito noon hehhe"

Sabay haplos niya dito.

" You have this pair of twinkling eyes that catches everyone who see the beauty of it. Ang mga mata na ito ang naging saksi sa lahat. It witnessed how you admired me from afar hehe"

"Feelingero Ka"

"Shhh ako muna, alam mo bang hindi nakaka sawang pag masdan iyang mga mata mo. Pati na itong ilong mo. Well ito din ang isang testigo kung paano ka nahumaling sa aking bango . Nakaka adik ba? We're just the same. But what attracted me the most was this lips"

Hinaplos ng kaniya hinlalaki ang gilid ng labi nito.

"Naging maputla man ito ngayon pero hindi ito hadlang para hindi ko gugustuhing hagkan ka"

"We-" 

"I love you Al Ko"

He close his eyes before his lips landed to hers. Naramdaman niya ang napakalamig na mga labi nito. Ninamnam nilang ang sandali. Pinakiramdaman ang bawat isa habang parehong naka pikit. Naglapat lang ang kanilang mga labi pero nag udyok ang bakla na pumasok sa loob ng bibig ng kaniyang iniibig. He was teasing her at first but later on Master give in. Binuksan niya ang bibig at taos pusong tinanggap ang naglulumikot na agad na dila ng bakla.

She moan because of the familiar pleasure. How could this man be so expert with this things. Hindi naman siya papayag mag patalo. Their tongue has their own battle. Fighting just to prove their love and pure interest to each other. Unang humiwalay ang multo bago hinampas ang ngayo'y ngiting ngiti na nilalang.

"How was it?"

"G-good but pilyo ka Weakling ah!"

"Susss parang di naman nasarapan Hahaha"

"Tssss"

Pero totoo, masarap nga. Na sa subrang sarap ay parang gusto niya pang humiling ng isa. Pero syempre nakakahiya naman iyon kaya mas pinili nalang niyang isarili ang naisip.

"You know what master, Yes You are beautiful physically but what made me fall and crazy for you over and over again is the person inside that beauty."

"Kita mo naman Minahal kita noon na ang ganda ganda mo, minahal kita ngayon na hehehe maganda parin naman pero huwag kang magalit ah. Eh kasi Pumangit ka talaga eh"

Totoo kasi iyon. Hahaha Pero nah, She's a beauty in her own way.

"Minahal kita noon na lalaking lalaki ang dating mo, minahal kita ngayon  kahit na babakla-bakla ka. Kaya kwets lang tayo"

"Abah, hindi ka talaga papa talo master Al ko noh Hahah"

"Yes An ko, ngayon ay lumabas na tayo. Huwag mo ng pag-alahanin iyong mama mo"

"Yes Ma'am"

Sumaludo pa ito. Pero nasa isipin niya parin ang pagtataka na kanina niya pa napapansin. She seem like expecting this. I am really the only one who's surprised? Pero mahaba pa ang oras. Mapag-uusapan naman iyan pagkatapos.

"Papasok na sana ako kasi ang tagal mo anak, Come here"

Pagka bukas niya kasi ay nasa salamin  malapit na ang kaniyang ina. Hindi nito mapigilan ang sarili dala ng umuusbong na pag-alala sa anak. 

"We're Glad seeing your face that bright again son come dito ka maupo"

Habang papaupo siya sa gilid ng kama ay pumunta ang kaniyang ama sa kaniyang maliit na mesa at kinuha ang picture frame nilang pamilya.

Nagtaka siya kung ano ang meron doon na gustong ipakita ng kaniyang ama. Pero hinintay din nalang niya ang susunod nitong gagawin.

Umupo ito sa tabi niya at maaliwalas ang mukha na humarap. Dahil sa wakas, kay raming taon din niya itong gustong gawin pero hindi hinayaan ng tadhana. Ito na ang oras na iyon.

Nagtaka pa si Andrew kung bakit tila binubuksan ng ama ang frame pero may kinuha pala ito dito. Isang iyong litrato. Hindi niya pa nakikita ang buo. Sinong mag-aakalang may nakatagong litrato pa pala sa likod. Inilapag muna ng ama ang litrato ng kanilang pamilya sa kama bago pinakita ang hawak sa kabilang kamay.

It was an old picture of a woman carrying a child maybe 1 or 2 years old.

"Sino sila Pa?"

Bumilis ang tibok ng kaniyang puso. Hindi niya alam kung bakit, kung dahil ba napaka pamilyar ang mukha ng babae.

"Do you see this little girl here, she's your wife son and this is her mother. I thought I lost it-"

Hindi niya na alam kung ano pa ang sinasabi ng ama. Sapagkat nasa Multo na lamang ang kaniyang atensiyon.

She can't believe what she was seeing. That man just showed them the picture of her mother. With her.

But what made her shed tears and trembling hand was the face of the woman. Clear enough to distinguish.

That Face

------------

©BinibiningHari

A/N: Magulo ba ang pagkaka narrate? Please let me know. This is the first 3Rd person POV I made kaya medyo nag aadjust pa ako. You could possibly notice na parang mostly point of view parin ng Weakling natin ang stroya kaya pag pasensiyahan niyo ako sana.