Znów była czwarta nad ranem z minutami, gdy w drzwiach wejściowych do apartamentu zapikała karta dostępu. Serce Noahowi podeszło do gardła, gdy usłyszał sygnał, ale się nie odwrócił. Pił swoją białą herbatę z porcelanowej filiżanki, stojąc w rozsuniętym oknie tarasowym i obserwował, jak deszcz kapał na białe płatki róż. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że nie czekał na ten dźwięk.

Po chwili usłyszał za sobą powolne kroki, a następnie jak ucichły.

— Dzień dobry — przywitał się niepewnie Kol.

Wtedy Noah się odwrócił. W apartamencie panował półmrok przedświtu spowitego chmurami, ale widział bardzo dokładnie jego podkrążone oczy i opuchnięty policzek.

— Co ci się stało? — zapytał jak zwykle oschle, ale wewnątrz czuł przejęcie. — Biłeś się z kimś?

— Nic. Nie, absolutnie. To nic takiego — zaprzeczył natychmiast Kol.

Ubrany jak zwykle w jeansy i jasną, szarą bluzę z kapturem, wyglądał jak chłopiec z liceum.

Serce Noahowi znów załomotało w piersi. Zrobił krok w jego stronę i wyciągnął do niego rękę, żeby się przyjrzeć jego twarzy, ale Kol się cofną. To było jak policzek.

— Boisz się mnie? — zapytał.

— Nie. Mówiłem, to nic takiego — odpowiedział skrępowany Kol.

Noah widział bardzo wyraźnie, że zwyczajnie nie chciał mu tłumaczyć, dlaczego tak wygląda. Mimo to chłonął go wzrokiem. Tak bardzo chciał, żeby tu przyszedł, a teraz gdy stanął przed nim, było jakoś dziwnie, inaczej niż zwykle.

— Wróciłeś — powiedział do niego z nadzieją.

Sam już nie wiedział, w co grają. Był skołowany i zagubiony. Zły. Wściekły. Ale nie wiedział na co.

Kol się skrzywił i przestąpił z nogi na nogę.

— Głupia sprawa — bąknął i popatrzył gdzieś w bok, skubiąc zębami dolną wargę.

Myśli Noaha natychmiast pognały w jej stronę. Chciał ją poczuć na ustach. Oczami wyobraźni zobaczył, jak podchodzi do niego i zaczyna go całować. Zachłannie. Bez opamiętania. Jak ciągnie go do sypialni na górze i odziera z ubrań, a potem całuje, gryzie i pieści ustami jego ciało. Jak wbija w nie opuszki palców, a jemu oczy wywracają się białkami w górę i wykręca się pod nim z podniecenia, gdy trzyma go za szyję jedną ręką, a drugą przytrzymuje za biodra i wchodzi w niego z oddaniem i pasją. Rozpieszcza dotykiem, a on jęczy i prosi o więcej.

Ten chłopak wiercił mu dziurę w głowie, a myśli owinięte wokół niego od chwili, gdy grali w piłkę na plaży i rozebrał koszulkę, nie chciały przestać pędzić w stronę sypialni. Ten chłopak działał na niego w nieokreślony sposób. Pociągał go. Uwodził. Całym sobą. Nawet teraz tą przygryzaną ze skrępowania wargą.

— Przyniosłem... — wyrwał go z letargu Kol, wciąż patrząc w podłogę niczym skarcony uczniak. — Mówiłeś... — jąkał się, jakby nie wiedział jak ubrać myśli w słowa. — Strasznie mi głupio — jęknął w końcu bezsilnie i przewrócił oczami. — Sam bym zapłacił, ale to dla mnie za dużo. Nie mam tyle... to pół mojej pensji... — stękał skrępowany.

Dopiero teraz Noah spostrzegł, że Kol trzyma coś w ręce. Spadł z impetem na ziemię. On wcale do niego nie wrócił. Coś go tu przywiodło. Jakiś problem. Kłopot, który gdyby mógł rozwiązać sam, to by się tu w ogóle nie zjawił. To dlatego było tak dziwnie. Nie tak jak zawsze.

— Co to jest?

Kol przełknął głośno i spojrzał na kwitek, unosząc go lekko.

— Mandat. Wiesz, ten, gdy wiozłem cię wzdłuż plaży... złapały nas kamery... tak jak mówiłem, nie stać mnie... brat się strasznie rozzłościł...

— Brat cię za to uderzył? — zapytał zszokowany Noah.

— Nie zrozumiesz — wykręcał się Kol. — Mieszkam u niego, bo... z resztą nieważne.

Jego słowa cięły jak żyletki i bolały na wskroś. Niby dlaczego miałby nie zrozumieć?

— Skoro tak mówisz.

— Naprawdę bym zapłacił, ale... — urwał, bo Noah zatrzymał ten słowotok gestem dłoni.

— Daj i niczym się nie przejmuj — powiedział chłodno i odebrał kwitek z jego ręki. — Przecież powiedziałem ci wtedy, że zapłacę każdy mandat.

Był rozczarowany. Zawiedziony. Rozgoryczony. I chyba zraniony.

— Tylko dlatego przyszedłeś? — musiał zapytać.

Kol znów przestąpił z nogi na nogę, nerwowo. Wciąż nie patrzył mu w oczy.

— I po kurtkę — stęknął cicho.

Noah wskazał na nią dłonią.

— Zabierz — powiedział oschle.

Rozgoryczenie i zawód rozlało mu się w piersi jeszcze potężniejszą falą niż przed chwilą.

— Rozpadało się, nie mam drugiej... — tłumaczył Kol, ale Noah już nie chciał słuchać.

Ogarnęła go złość. Na siebie, że znów był taki głupi i się łudził. I na niego, że się tak głupio tłumaczył. Po co?

— Po prostu ją zabierz. Nie musisz się tłumaczyć — warknął.

Kol westchnął z żalem.

— Po prostu...

— CO PO PROSTU DO CHOLERY? — krzyknął na niego Noah.

Ich oczy się spotkały i zastygły wpatrzone w siebie. Z tych Noaha emanowała wściekłość, a w Kolowych tliła się żałość.

— Dlaczego taki jesteś? — zapytał rozgoryczony. — Czego ty właściwie chcesz?

— Niczego — odpowiedział mu arogancko Noah.

Kol spuścił głowę i pokiwał nią nerwowo. Upokorzony do granic. Sięgnął po kurtkę i wyszedł bez słowa pożegnania.

Noah skrzywił się nienawistnie i nim zdążył się zamachnąć i rzucić filiżanką z całej siły, czytnik zapikał ponownie, a po chwili w salonie znów pojawił się Kol.

Skonsternowany, zdenerwowany i skrępowany. Oczy miał otwarte szeroko i dwa razy nabierał powietrza, żeby coś powiedzieć.

— Zacznijmy raz jeszcze... — poprosił w końcu, a oczy zaszły mu łzami.

Noah zmarszczył brwi.

— Po raz trzeci? Jesteś masochistą? — zapytał chamsko.

Serce waliło mu w piersi jak młotem i sam siebie nie rozumiał, dlaczego tak powiedział, ale zrobił tak, bo... musiał.

— Może — jęknął Kol w odpowiedzi.

— Zniechęcisz się szybciej niż poprzednio. To się nigdy nie uda — syknął Noah, ale nie mógł zaprzeczyć sam przed sobą, że tego nie chciał.

Chciał, żeby Kol nalegał. Żeby wracał. Żeby go namawiał i w końcu... wydobył z niego prawdę i ją zaakceptował. Ułuda, którą chciał czuć, brała nad nim górę. Znów. Oczami wyobraźni widział ich razem i że jego wady nie mają znaczenia. Wciąż jednak mówił rzeczy, które przeczyły jego pragnieniom. Czuł się zagubiony i zdezorientowany, jak jeszcze nigdy w życiu nie był. Ten chłopak nie widział w nim tylko pieniędzy, kogoś, kto ułatwiłby mu życie. Widział w nim chłopca sprzed lat lubiącego grać w piłkę i kwiaty. To go w nim pociągało najbardziej, ale to wszystko prowadziło do intymności, której nie mógł mu dać, choć bardzo chciał.

Chcieć a móc, to naprawdę były dla niego dwie różne sprawy, a rany zadawane po drodze były głębokie i długo się zabliźniały. Znał to już. Znał tę walkę. Znał ból i upokorzenie spychające na margines człowieczeństwa.

— Pojutrze? Wieczorem? — zaczął dopytywać desperacko Kol, gdy zbyt długo milczał. — Może pójdziemy na taras widokowy do Sydney Tower? Byłeś tam kiedyś?

Oddech Noahowi pędził, ale próbował go poskromić. Kol walczył i to go zwodziło.

— Nie, nie byłem — odpowiedział krótko, bo więcej nie umiał z siebie wykrztusić.

Na twarzy Kola pojawił się nikły uśmiech. Pociągnął nosem. Wytarł dłonią jedną łzę, która popłynęła mu po policzku.

— To do zobaczenia — powiedział zadowolony i wycofał się do wyjścia, patrząc na niego tak długo, jak tylko pozwalała mu na to długość holu.

Potem się odwrócił i zniknął.

Kiedy wyszedł, Noah poczuł się szczęśliwy, ale okropnie zmęczony. Jakby przebiegł maraton. Ta rozmowa kosztowała go tak ogromną dawkę emocji, że ledwo trzymał się na nogach. Całe ciało mu drżało. Z trudem dotarł na górę do sypialni. Dawno nie czuł się taki senny. Dawno też nie przechodził tego, co teraz. Zrezygnował z życia uczuciowego lata temu, a teraz ono wróciło do niego ze zdwojoną siłą. Ktoś chciał jego towarzystwa, jego obecności. Jego. Rozebrał się do bielizny i wsunął pod pościel. Ledwo dotknął poduszki policzkiem i zasnął jak kamień. To mu się nie zdarzało, ale było takie uwalniające.

We śnie znów całował jego nabrzmiałe z podniecenia usta i nagie, spragnione ciało rozpieszczał dotykiem. Czuł go pod sobą i jego ciepły, ciężki oddech. Widział, jak sprawia mu rozkosz, od której drży mu każdy mięsień, a powieki przymykają się ciężko od każdego pchnięcia. Delektował się tym. Nim. Tą intymnością. Podnieceniem, które w nim wywoływał i które sam czuł.

— Zobacz, poczuj — prosił. — Jestem tylko twój — obiecywał drżącym szeptem w jego uchylone usta. — Jest mi z tobą tak dobrze. Powiedz, że tobie ze mną też.

— Jest mi najlepiej — odpowiadał zemdlony Kol.

Poczuł spełnienie i wybudził się odrętwiały. Spojrzał na zegarek. Spał niemalże cały dzień. Złapał się za mokre bokserki i ścisnął je mocno. Do bólu. Twarz schował w poduszkę. Był sam sobą zażenowany, a chwilę później rozpłakał się w głos.

— Dlaczego we śnie totakie proste!

🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

Jestem zdezorientowana na całego. Ktoś wie, o co tu chodzi?

Do jutra!

Monika :)