Wszyscy zamarli i spojrzeli na mnie.

Tylko toster poprawił kamerę, żeby wszystko nagrała.

A po mnie przeszło zimno i stałam się Camilie.

- Dumny z siebie jesteś, co? - powiedziałam do kuzyna.

- Tak, a żebyś wiedziała, jak bardzo!

- Bo teraz jestem "bezbronna"?

- Mhm!

- Chciałbyś, idioto - rzuciłam, a on zrobił minę typu "Yyyyy... Co?"

Przywaliłam mu z pięści w twarz, podcięłam mu nogi i kopnęłam go w brzuch z taką siłą, że poleciał na ścianę rozwalając ją. Podeszłam do niego.

- A to - wyrwałam mu moją gumkę z rąk - chyba moje. - odwróciłam się do wyjścia. - I nie przyznaję się do ciebie, kuzynie.

Przeszłam spokojnym krokiem przez spalone drzwi.

A wszyscy się gapili na tę scenę z rozdziawioną gębą.

- Aha, toster! Jak to opublikujesz zabiję cię! - wykrzyknęłam z korytarza.

- TO LECI NA ŻYWO.

- A GIŃ W PIEKLE, OK?! - wrzasnęłam.

*time skip*

- Camilie! Dlaczego nam nie mówiłaś?!

Siedziałam na kanapie obok śmiejącego się Sansa i słuchałam krzyków matki.

- Sans! Możesz zamknąć ryj?! - wrzasnęłam.

- nope.

- Grr... Nie powiedziałam wam, bo MT zabroniła.

- Jaka MT?!

- Mistrzyni Terroru, nasza nauczycielka.

- Nasza?

- Moja i Blue.

- A on wiedział? - zapytała wskazując Sansa.

- Tsaa... Sam to odkrył...

- yep.

- Masz...

- Jutro kończę osiemnastkę, więc długi będzie ten szlaban!

- Ugh...

- czekaj... co?!

- Urodziny mam.

- i nic nie wiem?! - teleportował się gdzieś.

- Ym... Aha...?

Elo. Napisałam to. A Camilie będzie dorosła. I Blue wie kim jest Flamy. Ogólnie cały świat wie, no ale ok.

Ciao!