42

---

Tulala kong itinulak ang pintuan papasok sa kwartong itinalaga ni Lupin para sa akin. Isa itong villa na malapit sa dalampasigan. Pagkasarado ko nang pintuan ay hinayaan ko lang ang sarili kong pasalampak na umupo sa sofa.

Isinandal ko ang namimigat kong ulo sa sofa at bukas ang bibig na napatunganga sa kawalan. Pumasok na naman sa isip ko ang nakakagulat na pag-uusap namin ni Chrispher kani-kanina lang. The fast beating of my heart never left.

"Y-you... Y-you didn't shoot Mr. Ignacio?" My eyes never blinked a second. I never leave my eyes on him. He remain on my shoulders, seeking shelter like a lost puppy. I can't hear his sobs but I can clearly feel my shirt getting wet. It's because of his tears.

"I didn't. Do you think I can?"

"No..." I said breathlessly.

A loud sighed came out from his mouth that instantly made me shiver. Kumalat ang kiliti sa aking katawan ng maramdaman ko ang init ng hininga niya sa mismong leeg ko. It's so ticklish.

We stayed still again. Walang planong magsalita ni isa. Pakiramdam ko ay pareho lang naming pinakikiramdaman ang isa't isa. I can't say anything... There's no words forming out through my head.

Mas lalo lamang humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"I..." He whispered. Napasinghap ako ng unti-unting umangat ang kaniyang labi papunta sa aking tenga. Nanginig ang tuhod ko nang dinampian niya iyon ng mainit na halik. My heart beated so fast and wildly. I bit my lower lip to stop this sensual voice almost coming out from my mouth.

"...I fell in love with you again..." Aniya bago na naman dinampian ng halik ang parteng iyon sa akin. Mas lalong nag-init ang katawan ko. Hindi ko siya kayang itulak palayo dahil nanginginig ako ng tudo!

He stopped and held my cheeks. Ipinatong niya ang kaniyang noo sa aking noo at pikit matang napahinga na naman ng malalim.

"I want... I want to have you, for real."

"C-Chris..." I trembled when he brushed his thumb on my lips. The fast beating on my chest tripled! I can't... I can't barely breath.

"I'm not married... and I will definitely not getting married when it's not you. I'd rather die than let anyone else be with you."

"S-stop saying that—"

"I admit. I am a very flawed person. I am not deserving for someone like you. I am selfish and foolish... but you know what?" He paused.

My tears flowed under my eyes as I let him spoke what's in his heart.

"I may never find those beautiful words enough for me to describe how much I really mean it but I am willing to spend all my lifetime searching for them..." He swallowed hard and moved his head a little to make an eye contact. His eyes are full of passion and sincerity. Hindi ko nga rin magawang iwasan ang mga matang iyon.

"I love you... I love you without knowing when or how. I just fell in love with you."

After he said those words, I felt how my world fell so oddly as he claim my lips possessively. Every bit and every corner, he never miss a single part of it. He kissed me like I'm something that he can never share by anyone. The feeling and it's sensation, I think it's the purest moment I could never forget.

He ended the kissed when he notice me losing an air. I was huffing so hardly that I felt so weak. I can't even look straightly at him. My face is definitely burning this time. Nahihiya akong tinitigan siya pabalik ngayong naghahabol pa ako ng hininga.

Sunod niyang hinalikan ay ang aking noo. I closed my eyes and felt his warm. Unti-unting umalpas ang ngiti sa aking labi habang pinapabayaan siyang gawin ang gusto niya.

Him, kissing my forehead, feels like he do really love and respect me.

"Pagkatapos ng problemang kinakaharap natin ngayon..." Bahagya siyang lumayo. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko para ipermi iyon. Matiim at seryoso niya akong tinitigan habang may matamis na ngiti sa labi.

"Pakakasalan na kita..."

That's how we ended our night together. Hawak kamay ay hinatid pa niya ako sa aking villa. I let him do it because I am too clouded by my feelings. Masiyado akong nalutang at natulala na hindi ko na namalayang nasa harap na pala kami ng villa ko. His villa is just one house apart kaya medyo malapit lang.

Pagkatapos ng mga sinabi niya ay wala na talaga akong nasabi. Para akong napipi. Nawalan ng kakayahang magsalita.

It felt so surreal. Ang mga sinabi niya, ang mga kinilos niya at ang bawat haplos ng hininga niya sa akin. That's... jusko totoo ba 'yon?!

Agad akong napatayo mula sa pagkakaupo. Busangot kong sinabunutan ang buhok at pikit matang nagbitiw ng mura.

"Nakakahiya! Wala akong nasabi!" Naiinis kong pinapadyak-padyak ang paa sa sahig.

I just want to vanished! M-masiyado ata akong nacarried away at wala na talaga akong maisip! Nag-uulap ang utak ko at pakiramdam ko ay mababaliw na talaga ako ng tuluyan ngayon!

Ikaw na naman Chrispher! Kainis!

"You're too loud!"

Dali-dali akong umayos ng upo at kandaugagang inayos ang magulong buhok. Gulat akong nag-angat ng tingin kay Beansey na nagkakamot ng ulo at halatang nadisturbo ko sa pagtulog.

"B-bakit ka nandito?" Tanong ko.

"Because this is our villa..." She rolled her eyes and walked towards me. Pabagsak siyang umupo sa sofa, medyo malayo sa akin. Pagod siyang napahinga ng malalim dahilan para mangunot ang noo ko.

She looks so hagard. Pansamantala kong inalis sa isip ang nangyari sa pagitan namin ni Chrispher. Tumikhim ako at binigyan siya ng atensyon.

"Saan ka ba nagsuot, ha?" Tanong ko ulit.

"I went on a bar..." She's so problematic! She keeps on massaging her temple.

"Oh, Tapos?" Kumuha ako ng unan sa aking likuran at ipinatong sa akin harapan. I hugged it tightly while staring at her.

"I saw your brother..."

Automatic na namilog ang mga mata ko.

"S-sino?"

"Si Preston... I saw him on the bar."

"N-nandito siya?! Anong ginagawa niya dito? Sinong kasama niya?" Sunod-sunod kong tanong.

Pagod siyang nagbitiw ng hininga. She groaned and stood up. She stared at me lifelessly.

"Aren't you sleeping? It's past one already," she pouted. Agad na nagbago ang timpla ng pakiramdam ko. When she's acting like this I'm sure may usapan siyang gustong iwasan.

"Beansey..." Seryoso kong tawag sa kaniya. She just raised her brows, asking using her face. "...anong ginawa niya sa'yo?"

Her face remained the same after I said those. I wonder kung ano ang ginawa ni Preston para magkaganito siya. It's rare seeing her act like this. Cold and fiendish. It's not that I'm afraid, I'm just worried. My brother is involved and she's my friend. I need to know what's up to them sometimes.

She sighed and twisted her lips. Napasuklay siya sa kaniyang buhok at kalaunan ay nagbitiw ng ngiti. Pilit na ngiti.

"I'm tired. Let's talk tomorrow." She said and opened the bedroom. Sinundan ko lang siya ng titig hanggang sa makapasok siya sa loob.

Ilang ulit akong napakurap. I lick the insides of my cheeks and took a deep sighed. Ano na naman kaya ang meron sa dalawang 'to? May relasyon ba sila? Bakit 'di ko alam?

Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil sa ingay sa labas ng kwarto. As I roam my eyes around, wala na sa tabi ko si Beansey. I pull myself up and went out of the room.

Nangunot ang noo ko nang madatnan sa sala si Beansey, Chrispher at Lupin na parang may nakakatuwang pinag-uusapan. Kitang-kita ko rin kung gaano na kapula ang mukha ni Beansey dahil sa kakatawa.

"What the heck?!" She keeps on laughing while slapping Lupin with her palm.

Ano 'to? Parang kagabi lang pasan niya ang problema ng mundo, ah?

I sighed and walked towards them. Unang nakapansin sa akin ay si Chrispher. His eyes grew wider when he saw me. His neck, cheeks and ears reflected his red jacket hoodie. Nagkakamot ng ulo akong umupo sa tabi niya at hindi na pinansin ang kaniyang reaksyon.

"Ow, good morning babe!" Beansey giggled.

Tanging tango lamang ang binigay ko sa kaniya bago napahikab at napasandal sa sofa. Inaantok pa rin ako pero gusto ko rin namang bumangon na. Hindi ko alam... pero naeexcite ako sa hindi ko malamang dahilan.

Napasulyap ako kay Chrispher na nakatuod lamang sa tabi ko. He never moved. Ni hindi niya ako sinusulyapan.

"You look like a bomb ready to explode..." Beansey grimaced at Chrispher. "...si Babe lang 'yan na bagong gising lang tapos ganiyan na agad naging reaksyon mo?" She scoffed. "Paano na lang kung nakahubad na 'yan sa harap mo?! Patay ka na?"

I saw how Chrispher flinched at what she said. Si Lupin naman ay takip bibig na napatalikod at halatang napipipigil mapatawa ng malakas.

Pumulot ako ng unan sa aking likuran at walang pagdadalawang isip na binato iyon kay Beansey. She stick her tongue out nang hindi ko siya natamaan dahil sa mabilis niyang pag-iwas. Dali-dali niyang pinulot ang unan at itinapon pabalik sa akin. Pero agad na sinangga ni Chrispher ang unan gamit ang kaniyang kamay kaya hindi ako natamaan.

"What?! Badtrip ka!" Si Beansey at parang batang nagtatadyak sa sahig.

"Stop it," naiiling na sabi ni Chrispher at nakangusong napatitig sa akin.

"Are you okay?" He said worriedly. Hindi ko na talaga napigilang mapatawa ng mahina dahil sa sinabi niya.

"Yuck. Ang clingy mo," natatawang ani ni Beansey na siya namang inilingan ko.

"Ewan ko sa inyo..." Tanging nasabi ko sa gitna ng mahinang tawa. I saw Chrispher holding himself to stifle a small smile and laugh.

Our morning greetings turned out that way. We all decided to eat outside the villa, sa isang seafood restaurant malapit sa dalampasigan. We talked some important matters while eating and after that, we decided to go back to our usual places.

Pakiramdam ko ay nandito lang kami para mamasyal.

Habang nagmamaneho ay palagi ko namang napapansin ang tila hindi mapakaling si Chrispher. Palagi ko siyang napapansing nagnanakaw nang tingin sa akin at parang timang na umiiling. Mahina akong natawa.

"Okay ka lang?" Tanong ko.

"Y-yeah." Nanginig ang boses niya.

"May gusto ka bang itanong? Mas maganda siguro kung gawin mo na ngayon."

"I don't feel like saying it right now." He blushed again. Mas lalo lamang lumaki ang ngisi ko sa labi.

"Okay." I shrugged.

"Damn." He groaned.

"Ano ba kasi 'yon?"

"Yung kagabi..." He trembled.

"Hmm? May gusto ka pa bang sabihin?"

"Did I... Did I go overboard?" Nanigas ako dahil sa straightforward niyang pagkakasabi.

"I'm afraid you might think I'm cringe. Did I made you uncomfortable?" I saw a glimpse of sincerity in his eyes. Nakikita ko sa mga mata niya ang pag-aalala at takot sa kung ano ang maaaring isipin ko.

Nag-iwas ako ng tingin at pigil ang sariling mapatawa dahil sa itsura niya. "Parang ikaw pa yata ang hindi komportable ngayon, eh."

"No. I-I'm just a bit worried. You told me that we shouldn't talk about that matter until we finish the case. But... but I just did it nonetheless."

A small smile escape from my mouth. Another pile of insects flew all over my stomach.

"I expected it would turn out like that. Pero salamat na rin at nasabi mo 'yon sa akin..." Napasulyap ako sa kaniya. "...pakiramdam ko mababaliw ako kung patuloy akong mag-iisip ng ibang bagay na hindi naman pala totoo. I felt relieved..."

I saw how he bit his lower lip while hiding a smile.

"But Chrispher..."

"Yes?"

Nakangiti kong binalik ang atensyon sa pagmamaneho. "I want us to be honest and vulnerable with each other from now on. I want to start something every people do after this... with you. Understand?"

Ang ngiting kanina pa niya pinipigilan ay hindi na niya nakayang itago.

"I'm the one who should say that..." He looked away looking so flushed.

"Ang bagal mo kasi, eh." Natatawang ani ko sa kaniya.

"Parang ako pa ata ang naging babae sa storyang 'to, ah?" Natatawang aniya na siya ko namang sinabayan.

We arrived at Mickey's place around nine am. Napag-usapan naming mas mabuti kung sa mas secure na lugar muna siya tumira at iyong may maaasahang kasama. Sa isang private subdivision nakatira si Mickey at panatag akong magiging ligtas siya dito dahil sa kilala ko ang apat na guard na nagbabantay sa subdivision. Nagulat pa ako ng pagkahatid ko kay Chrispher doon sa mismong bahay ni Mickey ay tatlong pamilyar na tao ang naghihintay sa amin.

Lumiwanag ang mukha ko nang makita ko si Chacey katabi si Corvette at Jhanos. Nag-alinlangan pa akong lumabas dahil sa sobrang gulat. Nakakatuwa lang kasing makita sila ulit. Naunang lumabas si Chrispher bago ko sinundan.

Nanatili ang mangha kong tingin kay Chacey. Tumaas ang kulay krema niyang buhok. She's still cute and girly. Nakasuot siya ng pink na dress and pink na boots.

"Kuya!" She screamed and run to his brother. Agad na niyakap ni Chrispher ang kapatid at hinalikan sa noo.

"Kakarating niyo lang ba?" Tanong ni Chrispher kay Jhanos.

"Yes, bud. May jetlag pa nga ako eh..." He chuckled. Jhanos eyes landed to mine. Agad na nawala ang ngiti niya at napalitan ng gulat.

"Miss Police... Officer?" Aniya na parang ngayon pa lang ako nakita. Mahina akong natawa bago napatango. Kasunod niyon ay ang matinis na boses ni Chacey.

"You're Miss Police, right?!"

Kagat labi akong napatango, nagpipigil ng malaking ngiti. I'm sure kay Chrispher nila galing ang palayaw na 'yan.

"You've became more prettier!" Bumitaw siya kay Chrispher at tumatalong lumapit sa akin. She hugged my waist. I giggled and brush her soft hair.

"Are you already my brother's girlfriend?" She asked excitedly.

Gulat akong napatingin kay Chrispher. Tumawa si Chrispher at ginulo ang buhok ng kapatid.

"Soon..." Aniya habang matiim at nakangiting nakatitig sa akin. Lumukso ang piksi ng dugo ko dahil sa sinabi niya. Nag-iinit na naman ang mukha ko.

Palihim kong iniling ang ulo bago nakangiting hinaplos ang pisngi ni Chacey.

"Namiss kita..." Ani ko. I saw how Chacey blushed and purses her lips.

"I miss you too..." She said softly. Mahina akong natawa dahil doon.

Gusto ko pa mang makasama siya ng matagal pero talagang hindi ko pwedeng putulin ang mga plano ko ngayong araw.

I glanced at Chrispher. "Huwag mong papatayin cellphone mo. Huwag ka munang lalabas dito. Maghanda ka na rin para bukas kung sakaling magpatawag kami ng prescon. Chief Manulo is starting to do his part kaya dapat na tayong maghanda. I'm sure starting tonight, you'll be the country's center of interest."

He swallowed hard before giving me a nod. I smiled at him. "Chrispher... kaya mo 'to. May tiwala ako sa'yo."

And as our eyes met in between again, I saw how odd it is to just ignore how adorable he looks.

I find him fragile. I find him as a very delicate person. But just watching him fighting for what he think is right made me think that he's really strong. He is willing to give up everything just to protect those people who's close to him. For me, he isn't common because I know someone like Chrispher is rare and distinctive. He has his own way to protect and to fight. And I think it's one of the main reason I fell harder for him, time to time.

"I won't fail you. I promise." He smiled promisingly.

Those fighting spirit just made me boosts my confidence more higher. I can't help but to smile even wider.

I won't fail you, too. I promise.