Z początku nie robił na mnie jakiegoś super wrażenia. Przez cały początek drugiej serii był naprawdę irytujący. No wiecie taki typowy bachor któremu wiecznie jest źle i nic mu się nie chce.
Myślę że przeżył taką swoją lekką przemianę dopiero gdy wpłynęła na niego Pierzasty Ogon. Zgładziła jego ostry temperament a poza tym myślę że była pierwszym kotem do którego poczuł zauroczenie. Miłością tego jednak nazwać nie mogę , weźmy pod uwagę to że Pierzasty  Ogon była o wiele starsza od Wroniej Łapy. No dobra wiek często nie ma tu znaczenia jednak ten związek byłby ciężki do utrzymania. Obydwoje pochodzili w końcu z innych klanów.
Później Wronie Pióro zakochał się w Liściastej Sadzawce. Moim zdaniem bardzo ale to bardzo szybko znalazł sobie nową miłość ( trochę to dziwne co nie? XD ). Tutaj jednak widać było szczerą miłość , dlatego strasznie mi go szkoda , musiał w końcu porzucić Liściastą Sadzawkę dla dobra swoich klanów.
No i na sam koniec Wronie Pióro już ostatecznie znazł sobie partnerkę - Nocną Chmurę. Szkoda tylko że ich miłość nie była do końca prawdziwa. Wronie Pióro wziął sobie Nocną Chmurę tak trochę pod przymusem żeby jak to ująć...się ustatkować. Minus niestety był taki że Wronie Pióro tak trochę przez to wszystko krzywdził swojego syna którym się w ogóle nie interesował. Owszem , kocury nie muszą wychowywać swoich kociąt jednak powinni być ciekawi jak idzie im podczas treningu czy też po prostu się od czasu do czasu o coś zapytać.
Wronie Pióro mimo wszystko to dobry wojownik wierny swojej klanu na którym mu zależy. Szkoda tylko że przeżył tak wiele zawodów miłosnych...

Ocena : 7.5/10