This short story is dedicated to Mary Joyce Bandojo . Thank you for helping me during the muting days!

6 RMS Queen Mary 1934

"Mary Joyce!" I heard my father's loud voice.
I stopped filling some of our documents and went straight outside my small office.
We have this growing automobile repair shop, our family owned business. Dahil wala naman akong ginawa sa mga libreng oras ko, mas pinipili ko na lamang dito tumigil at tumulong kay Papa.

And I am actually enjoying this. As long as my Papa won't let me touch some grease, metals and whatsoever that will make my hands dirty, I am okay staying here.

Pero ilang beses rin nitong sinabi sa akin na hindi rin naman masamang may kaunti akong nalalaman pagdating sasakyan. So in case of emergency, I can do something with my own. Pag-iisipan ko muna ito.

Karamihan sa kliyente namin ay mga schoolmate ko rin na laging nasasabit sa mga aksidente.
"Why? Busy pa ako sa mga papeles." We're planning to have our third branch and I'm responsible for the documents that should be processed.
"May naghahanap sa'yo." Kumunot ang noo ko.
Wala akong inaasahang bisita o kung anuman.
"Sino?"
Una kong napansin ang isang matangkad na lalaking nakatayo sa unahan ko.
Hindi ko akalaing may kilala akong ganito ka-gwapong lalaki. I was about to ask him, when a woman from his back apologetically look at me while scratching her head.
Si Andrea na naman!
"Don't tell me--" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil nakita ko na ang pingkot niyang sasakyan na mukhang galing na naman sa aksidente.
"God, how many times Andrea? Baka mamaya hindi ka na sa repair shop tumuloy kundi sa hospital na? Can't you drive carefully?"
Nakapamaywang akong humarap sa kanyang sasakyan. This is so terrible, mas malala pa ito sa mga nakaraan.
"How are you? Nasaktan ka ba?" tanong ko sa kanya.
She just awkwardly smile at me, katulad nang lagi niyang ginagawa. Andrea is my schoolmate, pero hindi kami magkakilala noon pa man, dito lamang kami sa repair shop naging magkaibigan.

Sino nga ba siya? Suki na siya rito. Loyal customer.

"So that means that this man, siya naman ang inabala mo?"
"Yes," sagot ng lalaki.
"No!" mabilis na angil ni Andrea.
"Ilang beses na siyang nagpunta dito? Base with your reaction, parang hindi na ito kayang bilangin sa mga daliri lamang." His eyebrows narrowed at Andrea.
Nagsimula na akong magtaka sa ikinikilos ng lalaking kasama ni Andrea.
Tipid akong tumikhim.
"We'll fix everything that we can do, excuse me but can I borrow my friend for a while?" hindi ko na hinintay na sumagot ang lalaki dahil dinala ko na sa maliit kong office si Andrea.

"Who is he? Nabangga ka lang? Close na agad?" sumulyap ako sa labas kausap na ni Papa ang lalaki.

"Mary, don't laugh at me but I think he's the man for me." Umawang ang bibig ko.

"What the hell?"

"I'm sure about it, Mary. He's the man from hundreds ago." Lalong lumaki ang awang sa bibig ko. Shit.

"Nagpatingin ka na ba sa doctor Andrea? Papaano kung nabagok ang ulo mo?" bumuntong hininga ito.

"Actually, hindi na talaga maganda ang pakiramdam ko sa school."

"But you drive?! Maaaksidente ka nga."

"I just need some rest, dinala ko lang dito ang sasakyan. I'll tell you everything, kapag maayos na ang pakiramdam ko."

"You should go to hospital! I'll talk to that man."

"No, no, okay lang ako Mary. Just take care of my car, I'll see you soon." Ngumiti siya sa akin at lumabas na ng office.

Agad rin silang umalis ng lalaki, nailing na lamang ako nagpatuloy sa aking ginagawa.

"Mary, bibili lang ako ng meriend. Ikaw muna ang bantay rito."

"Alright papa," simpleng sagot ko.

Abala ako sa pag-type sa aking laptop nang may marinig akong kumakatok sa office. Hindi ko makita ang tao sa salamin sa itaas, so bata ang kumakatok?

"Come in,"

Agad akong nagtaka nang may batang nagbukas ng pintuan. I looked outside, sinong kasama nito?

"Sinong kasama mo?"

"Yung bike ko, na-flat ate. Can you fix it for me?"

"Oh,"

Kaya ko naman siguro kung bike lang.

"Where's your bike?"

Lumabas ako ng office, itinuro niya sa akin ang kanyang bike na may basket. But I noticed that this kid has a strange get up.

"Anong gagawin ko sa bike mo?"

Nakasunod ito sa likuran ko. Lilingon na sana ako nang manlaki ang mga mata ko nang nakangising tutukan ako ng water gun ng bata.

Napasigaw ako nang tumama sa aking mga mata ang tubig.

"Welcome aboard!"

"What the—"

Lalapitan ko na sana ang batang babae nang hindi lang maliit na tubig ang bumasa sa akin kundi isang malakas na alon na siyang yumakap sa aking buong katawan.

"Shit! What the—oh god! I'm drowning! Papa!" I cried.

I heard a laughter coming from a manly voice.

"Mary..you're funny," ramdam kong may yumakap sa aking mga bewang at dahan-dahan akong inangat hanggang sa makahinga na ako nang maayos.

I snaked my arms around his nape while gasping for an air.

"Shit! Where am I?!"

Sigaw ko nang makitang kasalukuyan akong nasa dagat.

"We're having our date, remember?" mabilis na sagot sa akin ng lalaking kayakap ko.

Suminghap ako nang nagnakaw siya ng halik sa aking mga labi.

"Date?"

Muling tumawa sa akin ang lalaki at dinala niya ako sa pangpang. Pansin ko na nakahanda na ang mga pagkain na nakalatag sa isang puting tela.

I saw a ship near us with its name RMS Queen Mary 1934.

Nang makaupo kami sa tela ay mabilis akong niyakap ng lalaki hanggang sa kapwa na kami humiga rito. He caressed my face while lovingly looking at me.

"I'll miss you, mahihintay mo ba ako?"

"Where are you going?" I asked him.

"There, sasama na ako sa barkong 'yon. Maglalayag para sa ating kinabukasan."

"Future away from you?" right now I'm confused with my own words.

"Babalikan kita at sa sandaling 'yon pakakasalan mo ako."

Napuno ang maghapon na magkasama kami ng lalaki, I want to ask his name but I was restraining myself to avoid him feel the disappointment.

Nang umulan ay niyaya ako nitong magtungo sa isang kweba, we brought our things while laughing at each other.

Gumagawa siya ng apoy habang tahimik ko siyang pinagmamasdan. He got a tattoo near his chest, pangalan ko.

That's why I got my idea. Mabilis ko sinilip ang sarili ko dibdib, to my surprise I saw a tattoo with someone's name.

Franz,

"Franz, I'm cold. Enough with the fire."

Nagulat ito sa sinabi ko at ilang beses siyang napalunok. Maybe, this Franz and this Mary haven't it before, base from his reaction.

"I'm cold Franz, hubarin mo ang damit ko." This isn't me, pero alam ko sa sarili kong isang panaginip lang ito.

There's no harm and I'll enjoy this with this handsome man named Franz. Natigilan siya sa sinabi ko.

"I love you Franz, owned me." Ako na mismo ang naghubad ng damit ko habang nakatitig siya sa akin.

I easily unhooked my bras in front of his eyes at hantaran ko itong inihagis sa kanya. I pushed him on the sand and crashed my lips against his. Ngumisi ako nang gumanti siya nang halik.

I was expecting that we'll do anything deeper but he stopped me and just gave me a quick kiss on my lips.

"I'll wait for our wedding night,"

"No, we do it now."

Umiling siya at mahigpit lamang akong niyakap.

Buong akala ko ay tapos na nang sandaling gumising kaming dalawa, but I was wrong. Naging saksi pa ako ng paglisan ng kanyang barko, lumuha ang aking mga mata nang magpaalam siya.

I stayed inside someone's body waiting for the man named Franz, pero isang araw ay nagmamadali akong tinawag ng mga katulong at tagasunod.

I was expecting that Franz will come back with smile on his face but tears went out from my eyes when I saw a coffin.

"W-What happened? Bakit may kabaong?!"

No one answered, nagmamadali akong lumapit sa kabaong at nang buksan ko ito halos magunaw ang mundo ko.

Franz..

"Mary anak, gising isinugod sa hospital ang lola mo!"

"Po?"

Hindi na ako nakapagsalita pa nang hilahin na ako ni Papa at halos lumipad kami sa hospital.

"Bakit ka natulog? Paano kung bigla ka napasok?"

"I'm sorry,"

Nasa emergency room kami habang hinihintay ang sasabihin ng doctor, inatake sa puso si lola at inilalaban siya ng mga doctor.

Hindi ko na alam ang gagawin ko, I was pre-occupied by that weird dream. Nanatili akong nakaupo sa waiting area nang may dumaang stretcher na itinutulak ng mga nurse, sa tabi nito ay isang lalaki na duguan rin at pilit na tumutulong.

"Please, help my sister."

I heard his familiar voice, dahilan kung bakit ako napatayo. Kusang humakbang ang aking mga paa at nagtungo sa harap ng pinto ng operating room.

The man is soaking with blood at paulit-ulit itong naglalakad pabalik-balik. Tumigil ito nang makakita siya ng mga pang papalapit sa kanya.

At nang sandaling nag-angat siya ng tingin sa akin ay umawang ang bibig niya.

"I thought you'll come back?"

Kumunot ang noo nito sa tanong ko.

"What?"

"Akala ko babalikan mo ako, that you'll marry me."

"It's the biggest mistake, miss." Hindi ko inaasahang may alam siya sa mga nakita ko. Ano nga ba 'yon?

He's not the Franz I know.

"I'm sorry, nagkamali ako. Magkamukha kasi kayo, I'm sorry again."

Tuluyan na akong tumalikod at nagsimulang humakbang papalayo sa kanya.

"That was the biggest mistake of my entire life, Mary. Leaving you virgin. Your Franz in present isn't gentleman at all."

--

VentreCanard