The short story that will be posted here will be dedicated to Kristine Lyka Bitoon. Thank you for helping me during the muting days

11 - HMS Hood 1920

Summer vacation. The most awaited event of every stressed student. Buong akala ko ay totoong makakapagbakasyon na ako tulad ng inaasahan ko.

But my grandmother from the province called my mom and asked for an assistance. That's why I was sent here in an isolated island of nowhere to sat on a chair and sell breads.

Kilala sa islang ito ang tindang tinapay ni lola, dahil matanda na ito at kailangan na nito ng tulong, tumawag ito kay mama. Isa pa, alam nitong bakasyon na ako makakatulong ako sa pagbantay ng tindahan sa halip na kumuha ng katulong.

"Thirty pesos na pandesal,"

"Coming," walang buhay kong sagot sa lalaki.

Hindi ko man lang inabalang pagmasdan ang mukha ng mga customer, basta ang mahalaga makapagbenta ako ng tinapay.

"Simula nang magtinda ka dito, hindi ka na ngumiti."

"You're a stalker, are you?" dito ako nag-angat ng tingin sa kanya.

And yeah, not bad. He's cute.

"Ang taray," natatawang sabi nito.

Inabot ko na sa kanya ang tinapay.

"Gusto mong lumabas mamaya?"

"You're asking me for a date?"

"Englishera," natatawang sabi ulit nito.

"Hindi pa yata nakakaintindi ng english." Bulong ko.

"Yeah, it's a date." Nakataas na ang kilay nito sa akin.

"Fine,"

Nang mapansin ko na lumabas na si lola ay agad na akong naupo at nagkunwaring hindi nakipag-usap sa lalaki. Sumakay na ulit ito sa kanyang bisekleta at agad na itong pumedal papalayo.

"Mabait ang batang 'yon, bakit hindi ka makipagkaibigan sa kanya?" Weird.

Kapag may ibang mga binata na nagbibigay ng motibo sa akin ay halos batuhin ni lola ng kanyang tungkod.

"Kilala mo siya lola?"

"Apo siya ng una kong kasintahan,"

"Oh, showbiz ka lola." Natatawang sabi ko.

"Nasa kapareho kitang edad nang sagutin ko ang lolo niya." Napangisi na lamang ako.

Ito na naman ang aking lola, magsisimula na naman siyang magkwento na siguradong mamaya pa matatapos.

"Bakit kayo naghiwalay?"

"Buong akala ko ay nambabae siya, ngunit mali ako nang akala. Nang hihingi na ako ng tawad sa kanya, huli na ang lahat. May iba na siyang pag-ibig."

"Oh? Real quick? Hindi muna siya nag suffer dahil maling akala ka nga? Hanap agad ng iba?" nagsisimula na akong muling matawa.

"Huwag na lang natin pag-usapan. I'm sure, you love my grandfather more than him."

I was expecting that my grandmother will agree but I just saw a bitter smile from her.

Nagpaalam ako kay lola na may kailangan lamang akong puntahan sa bayan, hindi ko muna sinabi dito na makikipagtagpo ako sa apo ng kanyang unang minahal dahil baka humaba ang aming usapan.

Naghihintay lamang ako sa usapan naming lugar nang may tumigil na batang babae sa tabi ko.

She's wearing a straw hat with a big sunflower on her ear.

"Ang bigat ng basket ko, pwede nyo po ba itong hawakan saglit? Magpupunas lang ako ng pawis."

"Oh, okay."

Nang sandaling hawakan ko na ang basket ramdam kong biglang umikot ang paningin ko.

I tried to look for the little girl but she's just staring at me with her smiling face.

"Welcome aboard!"

Humihingal ako na parang nalulunod, pero halos mapasigaw ako nang makita kong nasa tubig nga ako.

And I am drowning!

"Shit! Shit! Oh my gosh! Why am I here?!"

Nagpalubog ultaw ako sa tubig hanggang sa marinig kong may tumalon mula sa hindi kalayuang barko.

"Hey, hey calm down. Calm down, I got you. You're safe now." Halos yumakap ako sa braso ng lalaki hanggang sa may mga tumulong sa amin.

I was soaking wet when numbers of men were looking at me. Nakayuko ako habang hindi ko maintindihan kung paano ko yayakapin ang katawan ko sa sobrang lamig.

"Here," binigyan ako ng tuwalya ng parehong lalaking nagligtas sa akin.

But when I looked up and stare at him intently I recognized him.

"You! Where are we? This is so strange what the hell is happening?"

"Tumama ba sa bato ang ulo niya Blake?"

"No, she's fine. Maybe she's just a bit shock." Lalo akong nalito.

"Nasaan tayo?"

"You're on board, Hood 1920." Nanlaki ang mga mata ko.

"1920? W-What? I'm from 2018!"

Narinig ko ang tawanan ng mga kalalakihan sa sinabi ko at isa-isa na ang mga itong umalis sa kumpulan.

"She's yours Blake, handle her until we dock to the nearest island."

"Yeah," tipid na sagot ni Blake.

Naglakad ito ng kamay sa akin.

"Let's go, you can stay inside my cabin." Dahil lamig na lamig ako ay sumunod na ako sa kanya.

"I'm telling you the truth, I came from 2018. This year isn't mine."

"You came from a sinking small boat, where were you from? It's dangerous sailing with just a boat. Paano kung hindi ka namin napansin? You're already dead by now."

"No, I was just waiting for someone and then voila! I was drowning."

"Someone? A lover might be."

Binuksan nito ang pintuan at pinapasok niya ako.

"You can take a bath, use my shirt. In just a week we'll dock in the nearest island. So just wait. What is your name, by the way?"

"Kristine," ngumiti sa akin ang lalaki.

"Beautiful name for a reckless woman. I'll go get some foods." Bumalik siya na may dalang basket na maraming pagkain.

Bigla akong nagutom kaya kumain na ako.

"Tell me about yourself,"

"I'm a college girl and it's my summer vacation. My grandmother called my mom to ask assistance for her bakery that's why they sent me to province then I met this certain girl gave me a--" suminghap ako nang makita ko ang basket.

"Continue, maybe you're a novelist." Ngising sabi nito.

Hindi ko ito pinansin, ilang beses kong hinawakan ang basket pero hindi ako nahihilo katulad nang unang nangyari.

"Shit,"

"You're funny,"

Tatlong araw na lagi niya akong dinadalhan ng pagkain, sumasabay siya sa akin, nag-uusap kami at kinukwento ko sa kanya ang totoong buhay ko.

"I'm tired of sleeping on this small sofa, Kristine. Can I sleep beside you? I won't do anything unnecessary."

"Oh sure,"

Humiga na ito sa tabi ko, saglit kaming nagkatitigan. I was expecting that he'll kiss me but he turned his back on me.

"If you're telling me the truth, do you have someone in 2018?" ngumiti ako sa tanong niya.

Hindi ko na pinigilan ang sarili kong yakapin siya mula sa likuran.

"Nothing,"

"Are you sure of that?"

"Yes, but soon I'm coming back Blake. This isn't my timeline,"

"Yes,"

"But I've met someone from 2018 that resembles you a lot. I haven't asked his name." Sa pagkakataong ito ay tumawa na siya at humarap sa akin.

"Don't take my question seriously Kristine, stop your novels now. Ilang araw na lang tayong magsasama."

"And we cut the ties, just like that?"

"We have our different world, Kristine. I am living inside this ship and I can't let you stay here on board this isn't a home for you."

"Then be with me, sumama ka na sa susunod na isla kasama ko."

"I can't,"

"Why you can't?" bumuntong hininga ito at hinalikan niya na lamang ako sa aking noo.

"Just sleep Kristine."

The days have passed, we became sweeter and even had an intimate moments.

"Nakikita ko na ang isla, Blake. Come with me, please."

"No, I really can't." Hinawakan ko ang mga kamay niya.

Even for days, I can feel the strong attachment from him. I can't let go. If this is just a dream, I need to fight for the happiness of my dream.

"Come with me Blake, what if I'm pregnant? Papaano kung magbunga? You can't let our child grow without a father. Please, come with me." Binitawan na ako nito.

"Kristine, it's time."

"Please, sumama ka na sa akin." Mahigpit ko siyang niyakap pero siya mismo ang kumakalas nito.

"Go Kristine, nagmamadali ako. Don't be a fool, we just played each other to kill time. Come on." Suminghap ako sa sinabi niya.

Agad lumipad ang palad ko sa pisngi niya kasabay nang pagpatak ng aking mga luha.

"Good bye Kristine."

That was his last words and few weeks had passed, the news got me heart broken. Kahit alam kong niloko niya lamang ako.

Hood 1920, sank and no one survived.

"Hey wake up, late ba ako o maaga ka lang dumating sa tagpuan?" ilang beses akong kumurap at inayos ang aking pagkakaupo mula sa pagkakasubsob sa lamesang kawayan.

I saw the damn Blake from 2018!

"You are just playing with me!" malakas ko itong sinampal.

"W-What the hell?"

Marahas akong tumayo at taas noo ko sinalubong ang mga mata niya.

"I won't date you! Malunod ka sana!" tinalikuran ko na siya at iritado kong sinuklay ang buhok ko.

"Kristine! I asked your grandmother's permission! Manliligaw na ako!"

--

VentreCanard