Jung Hoseok był niczym nieróżniącym się osiemnastolatkiem wraz ze swoimi pasjami i marzeniami. Jednymi z nich było otworzenie w przyszłości własnej szkoły tańca, a także możliwość występowania na scenie. Uczęszczał do trzeciej klasy liceum artystycznego ucząc się różnorakich rodzajów tańca, co wychodziło mu całkiem nieźle. W swojej grupie może nie był najlepszy, jednak jego umiejętności nie pozostawiały wątpliwości. Miał ogromny talent i towarzyską, pełną energii duszę, przez co zdobywał w swoim środowisku wiele przyjaźni. Jedne były bardziej stałe, inne natomiast mniej, jednak chłopakowi prawie nigdy przez głowę nie przeszła myśl o tym, że mógłby być samotny. Dopóki nie zachorował.

Z początku objawy nie były praktycznie wyczuwalne. Od czasu do czasu lekki ból prawego kolana, jednak w późniejszym okresie wszystko nasiliło się praktycznie o stokroć. Nie mógł w nocy spać z bólu. Przestał uczęszczać do szkoły, bo nawet chodzenie było ledwo możliwe, a co dopiero taniec? Pewnej nocy gdy jego noga spuchła do niewiarygodnych dla niego i rodziców rozmiarów w końcu udał się z nimi na pogotowie. Zrobiono prześwietlenie i położono Hoseoka na jednej z sal SOR-u. Chłopaka nie zaskoczyło, gdy do jego sali wszedł lekarz. Ale gdy zobaczył na plakietce jego specjalizację zamarł, a wszystko wokół przestało się liczyć.

***

Otworzył oczy i rozejrzał się wokół. Do jego oczu dotarło żółte światło lamp, więc domyślił się, że nastał już wieczór. Był wykończony i otumaniony lekami, które jednak powoli przestawały działać, dlatego odczuł dość mocne ukłucie w nodze. Westchnął cicho i chciał przewrócić się na drugi bok, jednak wtedy jego noga zabolała tak mocno, że powstrzymanie jęknięcia stało się praktycznie niemożliwe. Skupił przez to na sobie spojrzenie Taehyunga, który tego wieczora z niewiadomego powodu nie mógł zasnąć. Podniósł się do siadu i spojrzał na Hoseoka wzdychając. 

- Wszystko okej? - zapytał.

- A czy wyglądam na kogoś u kogo jest wszystko okej? - warknął, za wszelką cenę starając się jednak przewrócić na ten drugi bok, co znacznie utrudniał mu ten cholerny ból, który stawał się coraz silniejszy i silniejszy. 

- Zawołać lekarza?

- Nic mi nie jest - warknął jeszcze raz.

- Przed chwilą twierdziłeś coś innego. Yah, nie bądź taki problematyczny - westchnął Taehyung podnosząc się powoli z łóżka chcąc iść do dyżurki.

- Powiedziałem, że nic mi nie jest! - krzyknął Hoseok, po czym kilka łez spłynęło po jego policzku. Taehyung zatrzymał się w połowie kroku, po czym podszedł do Hoseoka i ukucnął przy jego łóżku.

- Boli cię noga, prawda? - spytał.

- Skąd to wiesz...?

- Twoja mama powiedziała mi i Yoongiemu hyungowi, kiedy spałeś.

- Miała nie pisnąć słowa... - Hoseok szepnął sam do siebie, jednak Taehyung i tak go usłyszał.

- Nie masz się czego wstydzić, ani niczego ukrywać. Wiesz... To, że nikt nie będzie wiedział o chorobie nie sprawi, że ona zniknie. To może zaboleć, ale najlepiej będzie jeśli przestaniesz udawać i się z tym pogodzisz.

- Niby co ty możesz wiedzieć - prychnął Jung pociągając nosem.

- Cóż... W chorowaniu mam już kilkuletni staż, więc niestety muszę przyznać, że wiem co mówię.

- Na co chorujesz?

- Białaczka z przerzutami do żołądka. Guzy pękają i zostawiają dziury, po prostu spore wrzody.

- Da się to wyleczyć?

- Już nie. Testują ostatnie leki, które trochę przedłużą mi życie i wypuszczą do domu. Pożyję sobie przez jakiś czas, a później no... Chyba sam się domyślasz.

Hoseok pokiwał smutno głową dając znak, że rozumie. Później spytał:

- Jak dajesz sobie w tym radę?

- Na początku było ciężko, to oczywiste. Ale później przywykłem do tej myśli. Ratowała mnie przede wszystkim wiara w siebie i ludzi, którzy mnie otaczali. Może nie udało nam się pokonać tej choroby, ale w miarę możliwości staraliśmy się spędzać jak najwięcej dni z uśmiechem zapominając o tym cierpieniu. I to jest moja rada dla ciebie. Otocz się bliskimi osobami i starajcie się przetrwać razem każdy dzień. Nie myśl o bólu, tylko o tym, co możesz zrobić, aby na twojej twarzy pojawiał się uśmiech. Nie marnuj swojego życia, Hobi.

- Hobi?

- To urocze zdrobnienie od twojego imienia. Będę tak na ciebie mówił, więc przyzwyczajaj się.

Hoseok zachichotał, po czym pokiwał głową. Patrząc w oczy tego niezwykle pięknego chłopaka czuł, że będzie w stanie to wszystko przetrwać. Dla niego.

a/n: kekeke, chyba kolejny ship nam się szykuję. obiecuję, że w następnych rozdziałach skupię się bardziej na relacji namjinów, i to tak porządnie, więc szykujcie się.

a tak przy okazji na moim profilu pojawił się nowy ficzek. jak ktoś lubi jikooki w roli policjantów goniących po sprawiedliwość to zapraszam 💕