– Diano, wstawaj! – to Matylda budziła córkę.

– Na śniadanie i na pociąg – powiedział tata – tam ci źle nie będzie. Dziewczynki w twoim wieku, siedem sióstr i jeden chłopiec starszy o rok. Ciotka Alicja jest bardzo miła, zobaczysz!

– Mogę pożegnać się z Daisy? – spytała Diana.

– Tak.

– To lecę. Pa!

Diana wybiegła i ruszyła do domu naprzeciwko. Daisy widząc to wybiegła.

– Cześć. Co tak wcześnie?

– Daisy, chcę się pożegnać.

– Coo?

– Za dziesięć minut przyjeżdża mój pociąg.

– Na ile?

– Całe wakacje.

– Diano, już czas! – krzyknęła mama.

– Odprowadź mnie Daisy.

Poszły razem na stację. Z dala było już słychać gwizd i sapanie zbliżającego się pociągu. Daisy złapała Dianę za rękaw.

– Pisz! Pisz co u ciebie. Dobrze, Diano?

– Dobrze. Będę pisać. Obiecuję ci.

– Diano, do pociągu! – krzyczała mama.

Diana razem z bagażami wskoczyła do pociągu i po chwili wyglądała z pociągu.

– Diano, nie zapomnij o mnie. Nie zapomnij!

– Diano, dbaj o siebie! Słuchaj ciotki Alicji!

Te okrzyki stłumił gwizd ruszającego pociągu. Coraz szybciej migały domy i ogródki. Diana zamknęła oczy i usiadła. Kiedy tak siedziała i siedziała, czuła, że jest coraz bardziej senna, senna, senna, aż w końcu usnęła.

Obudziło ją mocne szarpnięcie za ramię.

– Dziewczynko, wstawaj. To już Grzybeczne! – wołał konduktor ściągając bagaże Diany.

Na stacji jakaś kobieta przedzierała się ku Dianie.

– Diano, jestem ciocia Alicja. Wiem, że nie chciałaś tu przyjeżdżać. Ale... chodź, chodź do domu. Poznasz wszystkie dziewczynki.

Po chwili były w domu. Przed Dianą na baczność stało siedem dziewczynek. Ciocia Alicja wszystkie kolejno przedstawiała milczącej Dianie.

– Diano, spójrz, to jest Sara, Mako, Elaine, Tina, Adiel, Karen, Kala, a to Jeams. Zostawiam was samych.

Jeams zaraz skoczył do Diany.

– Dlaczego przyjechałaś tu za karę?

– Mamy sąsiadkę, która codziennie do nas przychodziła z córką Minewrą. Ach, jak ja jej nie lubię! Obraziła mnie, sprałam ją na kwaśne jabłko i oto skutki. Ale za to do nas nie przychodzi.

– Fajna jesteś. Masz już jednego przyjaciela na Grzybecznych.

– Och, wcale nie jednego. Ja też! – zawołała Mako.

– I ja!

– I ja!

– I ja!

– A my nie! – miauknęły zgodnym chórem Kala, Elaine i Sara.

– Dzieci, na kolację! – wołała ciocia Alicja z dołu.

Zeszli na dół, gdzie wspaniale pachniała kolacja.

– I jak, Diano? – spytała figlarnie ciocia.

– Wspaniale, ciociu. Mam nowych przyjaciół!

– No to jeść i spać.

Po kolacji poszli do swoich pokoi. Zapadła noc.