No i spisałam. Po drodze mroziło mnie wielokrotnie i to srogo. Wahałam się, czy nie zredagować tego tekstu. Nie ruszałabym fabuły, po prostu usunęłabym największe babole. 10-letnia ja umiała w imiesłowy, ale jakoś ominęła lekcję z zaimkami. Może byłam wtedy chora, nie pamiętam. Finalnie doszłam do wniosku, że poprawione nie byłoby już tym, czym było w zeszycie. Tak wtedy pisałam, po co ściemniać?

Im dłużej nad tym siedziałam, tym smutniejsze miałam refleksje. Głupotki typu wchodzenie przez okno do pokoju na 3. piętrze czy teleportacja postaci (raz na poręczy, potem w kuchni, później znowu na poręczy etc.) można zrozumieć. Tłumaczy to mały 10-letni rozumek. Ale zachowanie głównej bohaterki jest dość niepokojące. Pobicie na grządce truskawek za jedno durne przygadanie? Podtapianie dzieci, które bawi ich matkę? No i skąd mi się wziął ten pejcz? Hm...

Chyba byłam małym creepem. Większość podstawówki przesiedziałam w książkach, aż dziwne, że znajdowałam czas na spotkania z koleżankami i nawiązywanie przyjaźni. Oczytanie – niby fajnie, przydaje się. Ale chyba warto znać umiar, bo Lucy Maud Montgomery i chyba trochę Musierowicz weszły za bardzo.

No nic, w każdym razie mamy to! Doceńcie, bo zajęło mi to parę godzin. Zdecydowałam się na przepisywanie, bo nie miałam pomysłu, jak poprowadzić ważny wątek w "Królewnie", a nie chciałam wypaść ze stanu rozpisania. Codziennie przynajmniej jedna krótka scenka.

Właśnie! Skoro już tu jesteście, będę wdzięczna za zajrzenie do wspomnianej "Królewny". To historia o przemocy domowej i pewnym nietypowym rozwiązaniu, na które wpada główna bohaterka. Łagodnie mówiąc, całość nie wpisuje się w najnowsze trendy, ale wierzę, że wszyscy się pomieścimy. I erotyki mafijne, i takie książki. Bo czemu by nie?

Czy namawiam natrętnie, bezwstydnie i bezczelnie? A i owszem, do tego bez skrupułów. Za publiczne wybebeszenie 10-latki, którą kiedyś byłam, to i tak niewielka cena ;)