Nickolas Patter

Patrzyłem, jak gasł ekran komputera aż stał całkowicie czarny, a w jego odbiciu widziałem siebie. Przetarłem twarz  i spojrzałem na piętrzący się stos pilnych spraw na moim biurku i cieszyłem się, że choć na następne kilka godzin będę mógł zająć myśli sprawami firmy. Upiłem łyk kawy, która od jakiegoś czasu stała się podstawą mojej diety i wziąłem ze stosu pierwszą teczkę. Już miałem zacząć wczytywać się w treść dokumentu, gdy usłyszałem hałas dobiegający z korytarzu. 

- Nie może Pani tam wejść- podniesiony głos recepcjonistki rozbrzmiał na całym piętrze. - Nie jest Pani wpisana. - dodała,  a jej kroki razem z tajemniczą osobą stawały się coraz głośniejsze. Podniosłem brew ciekawy kto chce mnie widzieć. Nie musiałem długo czekać. Po chwili drzwi otworzyły się z lekkim hukiem, a w ich progu stała Samantha oraz lekko podenerwowana pracownica. Spojrzała na mnie— Mówiłam, że...

— Nic się nie stało. —   Szybko wstałem z fotela. —  Możesz wrócić do swojej pracy. — dodałem,  czekając aż wyjdzie i zostawi nas samych. 

Sam patrzyła na mnie jakby widziała mnie pierwszy, przyglądała mi się uważnie przez kilka dobrych minut nim odwróciła wzrok i pokręciła głową jakby chciała czemuś zaprzeczyć.

— To prawda? Czy tylko powód, by stać się jeszcze bardziej popularnym? — odezwała się, siadając na knajpie. Uklęknąłem przed nią, biorąc jej dłoń w swoją i lekko ścisnąłem. Nie potrafiłem uwierzyć, że była tutaj  i nie wyglądała na wściekłą lub zranioną, ale zagubioną.

— Sam?

— Nick, to prawda, że twoja partnerka na gali to twoja stalkerka i szantażysta, która...

— Kto ci powiedział? — przerwałem jej zły, że dowiedziała się  o tej sprawie. — Alec?  

— Tak, ale...

— Zabiję go, jak tylko go spotkam. — powiedziałem pod nosem. 

— Gdyby nie on, nie byłoby mnie tutaj. — odparła miękko i spojrzała tak, jak dawniej. 

— To zmienia postać rzeczy, najpierw postawię mu flaszkę, że Cię do mnie sprowadził, a później zabiję za to, że ci powiedział.  — poczułem wielką ulgę,  gdy widziałem, jak kąciki jej ust zadrżały ku górze. 

— Nick...- zaczęła,  ale przerwałem jej obejmując ją i przyciągając ku sobie. Na szczęście nie była przeciwna mojemu gestow, bo nie wiem co bym zrobił w przeciwnym wypadku. — Tęskniłam za tobą. Nie wiem czemu tak łatwo ci wybaczam. — dodała z twarzą przyciśniętą do mojej piersi. 

— Panie Patter, Volke nie chce opuścić pańskiego mieszkania i żąda natychmiastowego spotkania się z Panem. — usłyszałem pukanie i głos mojego asystenta. 

Volke vs Patter to  może być niezłe pierwsze spotkanie