Samantha

Tata patrzył na Nicka z nieskrywaną złością i odrazą. Po moim mężu widziałam, że nie ma najmniejszej chęci z nim rozmawiać i nie dziwiłam mu się. W jego oczach był przyczyną całego zła i żadne argumenty o moim współudziale nawet nie próbował zrozumieć. 

-Tato, czy mógłbyś pójść do mamy, mówiła, że poszła do stołówki. Uspokój ją, a ja za ten czas porozmawiam z Nickolasem. Proszę. - dodałam, widząc, z jaką determinacją patrzy na niego i zaciska usta. Spojrzał na mnie i po kilku minutach westchnął, przegrywając tę milczącą bitwę.

- Pozostaje mi wierzyć, że wiesz, co robisz. - Pocałował mnie w czoło i wyszedł, zostawiając mnie samą z Nickiem. Odczekaliśmy kilka minut upewniając się, że nikt nam nie przeszkodzi.

— Przepraszam...— zaczęliśmy i przerwaliśmy jednocześnie.

— Nick...

— To była moja wina, przepraszam.

Mogłam jedynie pokręcić głową. Przez ten krótki czas,  który spędziłam z Nickiem, zrozumiałam dwie rzeczy o moim mężu, kiedy się angażuje to całym sercem, stara się, by to nie była rzecz ulotna lub  zapomniana. Nickolas jest stabilnością, a to, co go łączy z innymi jest trwałe i nieprzemijalne. Zazdrościłam Aleckowi przyjaźni z Nickiem, bo wiedziałam, że zawsze mogę na kimś polegać, choć zapewne droga do niej była ryzykowna. 

Wcześniejsza rozmowa z tatą dała mi do myślenia i zrodziła w moim otumanionym przez leki umyśle pewien pomysł, ale tym razem nie miałam zamiaru odpuścić. 

Wzięłam Nicka za rękę i wskazałam na krzesło obok łóżka. Posłuchał, ale i tak pozostała najważniejsza część pozostała jeszcze do omówienia.  

— W Gorthill mam wujka. —  Nadal z trudem potrafiłam skupić wzrok i walczyć z bólem w ciele, ale wzięłam wdech powietrza I kontynuowałam. — Jest to małe miasto, a wujek ma szacunek wśród mieszkańców. Po wypisie ze szpitala chciałabym tam pojechać z dala od dziennikarzy i rodziców. —  Jestem dorosła, dodałam w myślach,  ale przed wypowiedzeniem tych słów powstrzymał mnie nagły kaszel. Nick natychmiast podał mi kubek z wodą. 

— Widzę, że sobie to wszystko przemyślałaś. — westchnął i objął moją rękę  swoimi ciepłymi dłońmi. — Na jak długo? 

— Mam pewne oszczędności, więc pewnie wynajęłabym sobie domek letniskowy. Wujek nie jest taki jak moi rodzice,  nie będzie sprawdzał co chwilę co u mnie, ale wiem, że mogę na nim polegać. 

—  Rozchmurz się. — powiedziałam,  wolną rękę położyłam na jego policzku. — Nie powiedziałam przecież, że nie możesz mnie odwiedzać. 

Posłał mi zadziorny uśmiech, dzięki któremu poczułam mrowienie na skórze.

— Niestety pani Patter jesteś na mnie skazana. Nie ukryjesz się przede mną — dodał, całując moją dłoń. — Zawsze cię znajdę.

Mówił niskim chrapliwym głosem, który pozostaje zapamiętany do końca życia. Mimo że wiedziałam, że się ze mną droczy, nie mogłam powstrzymać się przed myślą, że nawet tutaj, w szpitalu próbuje mnie uwieść.

— Zabrzmiało to trochę niebezpiecznie, chyba powinnam czym prędzej zniknąć, nim wpadnę w twoje sidła.

Postanowiłam zagrać w jego grę.

— Niestety już za późno. Przyjmując moje nazwisko i obrączkę, dobrowolnie oddałaś się w moje ręce.

— Jest Pan zbyt pewny siebie, panie Patter. Mówił już to ktoś panu?

— Moja żona, która szaleje za mną. — mrugnął do mnie, a uśmiech z jego twarzy nie schodził nawet na moment. — Można by powiedzieć, że jestem całym jej światem.

Roześmiałam się, ignorując ból w szyi i twarzy. Ten facet jest niesamowity, a jego słowa nie mogłyby być prawdziwsze, choć nie do końca zdawałam sobie z tego sprawę.

— Odważna kobieta, nie ma co. — powiedziałam po chwili z nadzieją, że mój głos nie zdradził wzruszenia, które ściskało mnie za serce.

— Nigdy nie twierdziłem inaczej.

Nachylił się i delikatnie zaczął muskać moje usta swoimi wargami, które zawężały mój świat do tego momentu, do tej jednej osoby.

Dlaczego on zawsze musi mieć rację?!

Do zobaczenia!!!