- Wypełniłem swoją część umowy, teraz pora na ciebie -odezwałem się po pewnej chwili, jaką mu dałem na przyswojenie sobie nowo nabytych informacji.

- Kochasz ją? - zapytał nagle, a ja w odruchu uniosłem brew, marszcząc czoło.

- Czy-tak - odparłem. - Co to ma do...

- Wiele.

W tamtej chwili zacząłem się zastanawiać, czy on aby na pewno nie czyta mi w myślach, ale nie miał jak.

- Oni to wiedzą. Wiedzą, że darzycie się uczuciem i właśnie to obrali za wasz słaby punkt. Oni naprawdę myślą, że to wy jesteście odpowiedzialni za te wojnę.

Wstałem nagle i aby uspokoić emocje, zacząłem krążyć po pokoju z rękami złożonymi za plecami. Czerwonoskóry postanowił kontynuować.

- Wiedzą, że razem jesteście nie do zniszczenia, ale osobno... - nie dokończył, ponieważ wiedział, że sam sobie dopowiem. - Miłość, to bardzo silne, piękne, ale i niebezpieczne uczucie. Radosne, gdy jesteście razem i bolesne, kiedy osobno.

- Czyli co mam zrobić, żeby ją odzyskać? - spojrzałem na niego, zatrzymując się w miejscu.

- Trudno powiedzieć. Przyznasz się, zamknął was i to zapewne osobno, a jeżeli nie przyznasz się, to dalej będą was separować.

- Czyli co bym nie zrobił i tak będziemy osobno - skwitowałem.

- Na to wychodzi - odparł szybko, spuszczając wzrok. - Loki? -zapytał, ponownie patrząc mi w oczy. - Możesz mi ufać.

- Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś z zesłania Avengers? -uniosłem pewniej podbródek.

- Wiesz co mnie łączy z Wandą. Poza tym masz władze nad moim kryształem, czyli również nade mną - przyznał.

Pomyślałem chwilę, aczolwiek miał rację. W razie, gdyby się okazało, że jest wysłannikiem Mścicieli, to mogę go unieszkodliwić. No i nie ukrywam, że w sytuacji, jakiej wówczas byłem, przydałby mi się sojusznik z szeregów wroga.

- Niech będzie, ale powiedz, co ty z tego będziesz miał?

- Wolność - odparł, a mnie to wystarczyło, chociaż nie wierzyłem w coś takiego, jak wolność.

Ustaliliśmy, że on będzie się dowiadywał wszystkiego, co mi się może przydać, a ja dostałem od niego prośbę, aby podpytać Wandę o uczucia do niego. Poczułem się, jak jego skrzydłowy, ale coś za coś. Zgodziłem się i dzięki temu, że mogłem swobodnie poruszać się po Avengers Tower, godzinę później siedziałem z Wandą w kuchni, rozmawiając przy kawie, która swoją drogą mi nie smakowała.

- To chcesz mi powiedzieć, że Thor i ty wspinaliście się na drzewa w królewskim sadzie tyko po to, żeby zrzucać owoce na głowę ogrodnika? -podsumowała dziewczyna, śmiejąc się przy tym.

- Nie byliśmy grzecznymi dziećmi - odparłem uśmiechnięty na samo wspomnienie dzieciństwa.

- Ja i mój brat również do takich nie należeliśmy - wspomniała z rozbawieniem, ale gdzieś w jej głosie wyczułem żal, zapewne wywołany tęsknotą za bratem.

- Vision mówił mi o nim -mruknąłem, patrząc w kubek.

Dziewczyna spojrzała na mnie nieco zdziwiona.

- Co ci mówił?

- Że bardzo go kochasz -spojrzałem na nią, ale już nie mówiłem o jej bracie, a o samym czerwonoskórym.

- Jesteśmy... Ze sobą bardzo związani - odparła i mogłem się domyślić, że ona również już nie mówiła o bracie.

- Jest ci bliski?

- Jest jedyną osobą, której mogę w stu procentach zaufać.

- Nie boisz się jego potęgi?

- Sama władam czymś, o czym nie mam pojęcia. Co ledwo kontroluję - mówiła, bawiąc się czerwoną energią między palcami dłoni.

- To dlatego jesteście ze sobą tak blisko. Rozumiecie się - zgadłem.

- Nie ma co tego komplikować -westchnęła, niwelując energię i wysilając się na blady uśmiech. - Kawa smakowała? - zmieniła temat, a ja postanowiłem, że również dam temu spokój jak na razie.

- Szczerze, to nie bardzo -zmarszczyłem czoło, patrząc na brunetke z jawnym rozbawieniem.

Zaśmiała się, odbierając ode mnie puste naczynie, dzięki czemu mogłem zająć ręce zabawą palcami.

- A ty miałeś jakąś dziewczynę? -zapytała, stojąc do mnie tyłem, ponieważ umieszczała kubki w zmywarce.

Zamarłem na chwilę, lecz szybko się otrząsnąłem z szoku. Czyli to jeszcze na mnie działa.

- Tak - niemalże szepnąłem. - Miałem narzeczoną - dodałem.

- U, daleko zaszedłeś. Ziemianka?

- Asgardka - poprawiłem ją.

- Jak miała na imię? - usiadła na swoim poprzednim miejscu, czyli na przyciwko mnie.

- Sigyn - odparłem, zwieszając wzrok na blat.

- Czemu nie doszło do ślubu?

- Sigyn spodobała się mojemu braciszkowi, a ta jakbym w ogóle dla niej nic nie znaczył, poleciała do niego - wyznałem, nie wiedząc czemu jej to mówię. - Ale to było dawno - dodałem.

- Hm, typowa sucz - odparła.

Spojrzałem na nią z szokiem, który powstał, kiedy dziewczyna nazwała moją byłą przekleństwem.

- Nie miałem pojęcia, że używasz takich słów.

- Takich i wielu innych - puściła mi oczko, po czym wyszła z kuchni, zostawiając mnie z uśmiechem.

Chyba jestem w stanie polubić Wandę. Myślałem, że będzie taka, jak inni tutaj, ale najwidoczniej bardzo się pomyliłem.